De roos en de lavendel (21)

Wat voorafging: nu de herfst zo stilaan zijn opwachting maakt, kan de warmte van de Provence misschien voor wat troost zorgen. De Provence is immers niet alleen een populaire vakantiebestemming, maar ook een bakermat van vele mythes en legendes.
François Arnaud, telg van een roemrijk zuiders geslacht, maakt zich nog steeds zorgen over zijn drie kinderen. Zij zouden in de buurt de Maagd Maria hebben gezien.

François Arnaud, de extravagante stationschef van het pittoreske L'Isle-sur-la-Sorgue, wou veel geloven. Maar dat zijn kinderen aan de rots van Fontaine-de-Vaucluse de Maagd Maria hadden gezien, ging er bij hem niet in. Hij had veel veil om te weten wat er werkelijk gebeurd was en wie of wat er achter het verhaal zat. 

Het kon niet zo moeilijk zijn om zodanig op zijn zoon Bernard in te praten dat hij na enige tijd oprecht geloofde de Maagd te hebben aanschouwd. Ook zijn dochter Marie viel licht te overtuigen. De jonge vrouw was zo onschuldig - meestal zei men gewoon achterlijk - dat ze nog steeds scheen te geloven dat de Tarasque de Rhône bewaakte. Eerst prevelde ze een schietgebedje en pas dan sloop ze op de toppen van haar tenen over de brug van Tarascon uit schrik voor de eeuwenoude waterdraak. François moest er niet aan denken dat iemand zijn dochter op die pijnlijke momenten herkende.

Nochtans bestonden er middeleeuwse legenden waarin de Arnauds zich manifesteerden als krijgshaftige ridders, heldhaftiger dan de roemruchte Tartarin de Tarascon. In een nostalgische bui citeerde François uit het provençaalse gedicht van Mistral over de Rhône, 'Lou Pouèmo dou Rose'. De goddelijke Rhône, slagader van de Provence, bloem van een rivier, 'Rose' in het provençaals, zoals de naam van zijn jongste dochter. Vooral het aandeel van Rose in de hele zaak verontrustte François. 

Hij had met zijn vrouw gesproken over zijn bezorgdheid over Rose. Maar Mireille die voltijds rouwde, weigerde zijn angstgevoelens te delen. Sinds haar geboorte was Rose haar oogappel. Niet alleen omdat ze steeds sprekender op haar geleek in een perfectere uitvoering maar omdat zij de mooiste en de normaalste was van haar kinderen. 

Amper geboren verrukte Rose in de kraamkliniek de artsen en de verplegers die zich rond haar wieg verdrongen. Ze sloten verhitte weddenschappen af over het feit of ze al ooit een mooiere baby ter wereld hadden geholpen. Het meisje had toen reeds betoverende donkere lokken en een raadselachtige glimlach op de lippen die vooral de mannen in verwarring bracht.

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!