De roos en de lavendel (24)

Wat voorafging: zelfs in de Provence was het leven niet altijd rozengeur en maneschijn. Mireille Calendal, de vrouw van de merkwaardige stationschef van l'Isle-sur-la-Sorgue, was steeds ziekelijk geweest. Zelfs een gerenommeerd arts uit Nîmes had daar niets kunnen aan verhelpen.

Mireilles gezondheid verbeterde alsnog in de periode dat haar relatie met François minder onschuldig werd. De oorzaak was te zoeken bij François' dolle praatjes, die ze niet geloofde maar die de dagelijkse werkelijkheid wat glans gaven. Zelfs nu nog dacht ze vaak met weemoed terug aan de tijd toen hij haar in zijn sappig provençaals Mirèio noemde.

Vreemd genoeg bloeide de vrouw pas helemaal open op het moment dat ze zich reeds enkele jaren in sombere, zwarte kleren hulde en aan een zware depressie leek te lijden. Het was de periode tussen de geboortes van haar twee dochters.

Wie Mireille vroeger gekend had, verwonderde zich over de metamorfose die volgde. Ook de foto's uit die tijd toonden de spectaculaire omschakeling van een ziekelijk muurbloempje in een provençaalse schoonheid. Vaak prijkte ze met zwaaiende armen en getuite lippen op de foto, leek ze zo'n meisje dat iedereen wel wil meenemen als ze staat te liften. 

Vooral op die sepiakleurige portretten was de verwantschap met haar dochter Rose niet te loochenen. Buitenstaanders meenden zelfs dat het Rose betrof die zich had laten fotograferen in een nostalgisch decor.

Mireille Calendal herviel in haar vroegere trieste ziekelijkheid enkele jaren na de geboorte van Rose. In die periode begon ze zich ook godsvruchtiger te gedragen. Uren zat ze te vertellen over haar droeve jeugd, alleen opgefleurd door de spelletjes met François. Ze converseerde over de wereldoorlog alsof ze die persoonlijk in de loopgrachten had doorgebracht. In werkelijkheid had ze er veel over gelezen in kranten en boeken en goed geluisterd naar de verhalen van haar moeder, die zich gelukkig evenmin gehinderd voelde door een groot waarheidsbesef.

Over ziektes geraakte Mireille evenmin uitgepraat. Haar ogen twinkelden terwijl ze de bloedigste operaties beschreef. Wanneer ze in een goede bui was, legde ze uit hoe je een arm zonder veel verdoving moest amputeren of een vergiftigde baby tot overgeven dwingen. Dat laatste onderwerp sneed ze bij voorkeur aan tijdens het gebak. 

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!