Roger Raveel rust onder een witte vierkante steen. Daarvoor staan in sierlijke letters zijn naam en die van zijn tweede vrouw geschreven. Ongetwijfeld een idee van haar, alsof ze duidelijk wil maken wie tot in de dood met de schilder verbonden blijft. Blijkbaar bestaat daar twijfel over.
Het toeval wil dat ik net een week eerder rondliep op een veel ruimer kerkhof in de wijk Montparnasse in Parijs. Het onweerde, donder en bliksem zorgden voor een haast mythische ervaring, veel meer dan om het even welke toeristenattractie dat ooit zou kunnen. Beekjes van bruin water stroomden langs de monumentale praalgraven. Ik zocht het graf van de componist César Franck en vond het niet. Misschien omdat ik verkeerd zocht, of net niet goed genoeg zocht.
Als je van het Raveelmuseum langs de kerk en het kerkhof naar de Leie stapt, kan je het graf van Roger Raveel niet missen. Iets moeilijker om te vinden is het graf van Zulma, zijn eerste echtgenote, die aan de andere kant van de kerk een onderkomen heeft gevonden. Zulma heeft met Raveel samen geleefd toen die nog meer inspiratie dan centen had. Af en toe denk ik wel eens dat het bij sommige gevestigde artiesten net andersom is, maar allicht is dat een te stoute gedachte.
Zulma ging schoonmaken en baatte een dorpswinkeltje uit om voor wat brood op de plank te zorgen. 'En nu liggen ze definitief gescheiden,' vertelt de gidse van dienst. Ze is opgemaakt, meer opgemaakt dan ik van een gidse verwacht. Wellicht is dat normaal als je hele dagen tussen de schilderijen doorbrengt.
'Ze kunnen elkaar zelfs niet meer zien,' vult ze aan.
'Wat erg!' zeg ik gedachteloos. Maar misschien hebben hun zielen elkaar reeds lang gevonden. Ja, daar wil ik best blijven in geloven…
Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten