De roos en de lavendel (22)

Wat voorafging: al van in de wieg liet Rose de mannenharten sneller slaan. Tot grote bezorgdheid van haar vader, François Arnaud, de markante stationschef van L'Isle-sur-la-Sorgue.

Dokters en verplegers bleven in de kraamkliniek hun kamer in- en uitlopen met doorzichtige smoesjes, vochten haast om het tere wicht te verversen of om de koorts van Rose te meten. François werd nerveus van al die drukte en maakte zijn beklag. Hij vreesde voor een ontvoering. 'Lach niet,' zei hij tot moeder overste, 'het zou niet de eerste keer zijn dat een kind ontvoerd wordt uit de kraamkliniek.'

De fotograaf van Le Provençal moest binnensluipen toen François naar zijn werk was. De man slaakte op zijn beurt geestdriftige gilletjes en nam een heel filmrolletje opnamen van het kind. Eén foto werd gepubliceerd onder de hoofding 'de mooiste baby van het jaar'. De familie Arnaud kreeg een korf suikerbonen gratis en een krat wijn, geteeld op de beste wijngaarden rond de Mont Ventoux.

Voor Mireille Calendal was het een teken dat God haar permanente bedevaart had verhoord. Hij had haar aanvankelijk op de proef gesteld met twee ongelukkige kinderen. Toch was haar jaren later nog een derde kind gegund, ook volgens haar een haast engelachtig wezen. 

François meende dat de 'zwarte weduwe' zich daarop in het hoofd had gehaald dat ze haar Schepper alleen kon bedanken door een eeuwigdurende boetedoening. Vruchteloos probeerde hij haar nadien nog aan te raken. 'Ik mag niet,' was de enige verklaring die ze hem schonk voor haar permanente onthouding. 

Mireille was overtuigd van haar aanvoelen toen le père Jacob de kleine Rose, net elf geworden, uit de plaatselijke schooljeugd had uitverkoren als Maagd Maria voor het Kerstmisspel. Ze naaide zelf de jurk afgewerkt met een kanten boordje en weefde strikken door Roses haar. 

Gedurende uren zat het meisje te glimlachen in de kerststal naast een huilende baby, een nerveus schuifelende Jozef en een zwarte stier uit de Camargue die als een schoothond alleen maar af en toe met zijn staart kwispelde. Het hielp het beest geen zier, want enkele maanden later werd het als slachtvee de Romeinse arena van Arles ingejaagd. Het vlees van de stier werd naderhand door de parochie verdeeld onder de medewerkers aan het Kerstgebeuren. Nooit had Mireille steviger vlees geproefd. Zij twijfelde er geen ogenblik aan dat de gewijde momenten tussen de kerstrozen in de stal van L'Isle-sur-la-Sorgue hiervoor verantwoordelijk waren. 

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!