Risk (116)

Wat voorafging: het lijkt wel een sprookje voor Robert. De aantrekkelijke Karin lijkt te vallen voor zijn charmes, waarin hij zelf niet meer geloofde.

Robert wilde haar zoenen, al zo lang wilde hij haar zoenen, maar deze keer deed hij het daadwerkelijk. Hij kuste de sproetjes, hij kuste ook haar oren, haar neusje, haar kin en natuurlijk haar lippen. Daarna kleedde hij haar uit, zorgvuldig, geconcentreerd maar toch evenzeer liefdevol.

‘Jij bent lief,’ zei hij. Het was niet zijn bedoeling geweest om haar ‘lief’ te noemen, maar op dat moment vond hij haar gewoon lief. ‘Echt lief.’

Terwijl hij haar zoende, streelde en knuffelde, trok hij ook zijn eigen kleren uit. Dat ging niet vlot, maar het maakte even niet uit.

Hij had zich voorgenomen om haar brutaal te nemen, zoals je in rauwe films zag. Maar zoals ze daar lag, zo vredig, met een glimlach die bestorven leek op haar gelaat, zo klaar om hem te ontvangen, kon hij niet ruw in haar binnendringen. 

Hij streelde haar, op alle plaatsen, zeker ook op de plekjes die kleine kreetjes van genot aan haar ontlokten. Haar lichaam was zo mooi, zo jeugdig en zo fris, dat het hele tafereel een droom leek, een tedere droom moest het zijn, hoe hard het ontwaken hem nadien ook zou vallen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!