Risk (110)

Wat voorafging: toen Robert jaren geleden op een zaterdagnamiddag ging wandelen in het naburige bos, ontmoette hij bij toeval Karin en haar vriend. Het was de periode van het jaar waarin de boshyacinten weelderig bloeiden. Al vond Karins vriend de hyacinten in het Hallerbos heel wat indrukwekkender. Daar kon je, volgens hem, uren tussen de hyacinten wandelen. Overdreven, vond Karin.

‘Overdrijven? Ik? Als jij tijdens onze wandelingen niet de hele tijd liep te zeuren, had je het zelf ook gemerkt en kon je nu mijn woorden beamen in plaats van mijn geloofwaardigheid in twijfel te trekken. Een man staat of valt met zijn geloofwaardigheid.’

‘Geloofwaardigheid is voor vrouwen evenzeer belangrijk,’ probeerde Robert. Het leverde hem een dankbare glimlach van Karin op.

De man met de baard leunde met zijn arm tegen de schors van een boom. ‘Ik weet het niet,’ zei hij. ‘Ik heb mijn twijfels.’

‘Kom,’ zei Karin, ‘vertel mij eens over jouw twijfels. Waaraan twijfel je zoal?’

Ze zwaaide nog naar Robert terwijl ze met haar twijfelende man weg stapte.

Robert Impens was ook een twijfelende man, een zoekende man. Hij twijfelde over het geloof, niet over geloofwaardigheid. Over zijn geloofwaardigheid had hij weinig twijfels. 

Jammer dat geloofwaardige mensen vaak ook als saaie mensen werden gecatalogeerd. Het was kiezen in het leven en geen enkele weg liep de hele tijd door bergaf. Misschien was dat maar goed ook, als je alsmaar bleef dalen, belandde je uiteindelijk in de hel. En Orpheus en Euridice wisten hoe verdraaid moeilijk het was om de onderwereld heelhuids te verlaten eenmaal je daar was terechtgekomen. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!