De kelner kreeg het stilaan op de
heupen. De twee bejaarde dames gaven ook al een besluiteloze indruk bij het
bestellen, voorlopig waren ze er nog niet uit of ze gebak of ijs als toetje
wilden. Om één of andere reden vertrokken ze van de veronderstelling dat ze
beiden hetzelfde moesten eten, hetzelfde voor- en hoofdgerecht was reeds
gelukt, nu enkel het dessert nog.
‘Twee Irish coffees,’ bevestigde Robert
Impens. ‘Dat zal je goed doen.’ Hij probeerde Karen vol vertrouwen toe te
lachen, als een ervaren dokter die best wel weet wat goed is voor zijn patiënt.
‘Zeker met dit weer.’ Hij liet het klinken alsof hij haar had aangeraden om een
muts, sjaal en warme handschoenen mee naar buiten te nemen.
Daarna legde hij zijn hand voorzichtig
op de hare, iets te voorzichtig vond hij zelf. Hij had nog een lange weg af te
leggen. Maar hij vond het alvast een goed signaal dat ze zijn hand niet
wegduwde, in feite deed ze zelfs geen enkele poging daartoe.
Het zou een bijzondere dag worden. Het was een bijzondere dag. Voor hem en zeker ook voor haar.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten