Yvonne ontroerde Robert al lang niet meer. In het begin wel, toen kon ze hem aankijken als een konijn dat aannam dat je een wortel bij had. Ze praatte toen ook veel, om niet te zeggen zonder ophouden.
Ze praatte over alles, als ze de krant had gelezen, vertelde ze die na. Heel systematisch, ze begon steeds met de headlines. Een man vermist in Brugge, een meisje verkracht in het Vondelpark in Amsterdam, een zelfmoordaanslag in Istanboel.
Daar had hij nog kunnen mee leven, het bespaarde hem de lectuur van de krant, maar erger was de commentaar die ze zelf toevoegde. De vermiste man was er beslist met zijn minnares vandoor, het Amsterdamse meisje was volgens haar aangerand door Marokkaantjes en de aanslag was natuurlijk het werk van IS. De wereld was goddeloos, gelukkig was zij er nog.
Er stonden kandelaars met brandende kaarsen op de tafels, op alle tafels, ook op het hunne. Hij merkte dat Karin tussen twee happen door met de vlam speelde.
‘Drink nog een beetje,’ zei hij. Ze dronk haar glas nog eens leeg en hij vulde het opnieuw. Hij had liever dat ze dronk dan dat ze met vuur speelde.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten