Risk (90)

Wat voorafging: Karin en Robert verblijven samen aan zee in afwachting dat Mike en de anderen van het reclamebureau hen vervoegen. Het lijkt alsof er een toenadering tussen hen plaatsvindt. Of is dat slechts schijn?

Terwijl Karin weg was, klonk het signaal van haar GSM die ze gisterenavond op de vensterbank in de keuken had achtergelaten. Hij wist niet waarom het toestel permanent aanstond, zoveel berichtjes kreeg ze niet.

Robert wou het toestel voor haar klaar leggen op de tafel, zodat ze er straks niet moest achter zoeken. Had hij op een verkeerde toets gedrukt of was haar mobieltje zo ingesteld, maar feit was dat hij achterdochtig werd toen hij Mikes naam zag verschijnen. Hij opende het berichtje en las: “De verhuis loopt vlot. Hou jij dat vals fossiel in bedwang. Binnenkort geef ik hem zijn ontslag. Groetjes, Mike.”

Robert Impens wist niet wat hem het diepst raakte. Dat ze hem kwijt wilden, hem als een ordinaire klaploper wilden ontslaan, was op zich reeds vreselijk. Waren ze vergeten wat hij had betekend voor het kantoor? Zonder hem was er nooit een award geweest, nooit een Belga Queen-campagne. Akkoord, er was een restaurant met dezelfde naam en tegenwoordig wilde geen enkele plek aan de Vlaamse kust nog met een Belgische koningin vergeleken worden. Maar toch, hij had de link gelegd, het idee geforceerd.

En waarom op deze manier? Hadden ze werkelijk schrik dat hij de nieuwe kantoren nog te zien zou krijgen? Dat hij er zich zou vestigen als vlooien in het vast tapijt?

Maar het ergst vond hij zo mogelijk nog dat ze hem een vals fossiel noemden. Je kon Robert Impens van veel beschuldigen, maar deze insinuatie was totaal misplaatst. En Karin, wat was haar rol? Moest zij op deze Goede Vrijdag Judas spelen? 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (89)

Wat voorafging: op Goede Vrijdag zet Robert koffie voor het ontbijt. Zal Karin zijn inspanningen naar waarde schatten?

Robert poogde zich op de koffiezet te concentreren. Hij legde een papieren koffiefilter in het toestel en telde de schepjes koffie uit. Daarna vulde hij het reservoir met water en schakelde de koffiezet in. Bijna ogenblikkelijk begon het toestel te pruttelen en vulde de keuken zich met een doordringende koffiegeur.

‘Heerlijk,’ snoof Karin. Robert bekeek haar met nauwelijks verholen naijver, zoals ze daar zat, onbekommerd en zorgeloos. Hij poogde zich voor te stellen hoe ze ’s morgens door haar eigen huis flaneerde, de krant in het bakje legde, wat kruimels wegveegde, een glas fruitsap uit de koelkast nam en terloops haar vriend een speelse zoen op de wang gaf. 

Alles aan Karin was speels en ongedwongen, althans in de ogen van Robert Impens, die de last van een verleden meesleurde. Een verleden dat zich afspeelde op een zware kleiakker, waar je zonder aangepaste uitrusting geen schijn van een kans maakte.

Toen wipte Karin van de tafel en Robert keek haar na tot ze uit de kamer was verdwenen. Wiegde ze meer met haar heupen dan gewoonlijk of was dat inbeelding? Een wensdroom misschien? Hij vroeg zich af of ze zich ging omkleden. Moest ze dringend naar de badkamer? Hij wist het niet en wou het evenmin weten

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (88)

Wat voorafging: op Goede Vrijdag is Robert Impens al vroeg op de been. Hij bereidt een licht ontbijt op het moment dat Karin naar beneden komt.

Het was alsof Karin geschrokken was dat Robert zich reeds in de keuken bevond. Ze leunde tegen de keukentafel, terwijl hij onhandig bij het aanrecht bleef staan. Hij voelde zich opnieuw nerveus, nerveuzer dan de avond voordien toen de wijn bij de kip het gesprek bevorderde, zelfs over een lastig onderwerp als de hongersnood in Afrika.

‘Is er geen eitje als ontbijt?’ vroeg ze.

‘Zacht of hard gekookt?’

‘Zacht.’

‘Oké, zacht zal het zijn. Had mevrouw nog iets gewenst?’ Hij probeerde niet te cynisch klinken.

‘Ik neem wel de rest van de wijn van gisterenavond.’

Zijn gezicht vertrok. Wijn, en niet eens zure, op een Goede Vrijdag en dat vanaf ’s ochtends vroeg.

‘O, is dat oneerbiedig? Dan neem ik wel appelsap.’

‘Of koffie?’ Ze knikte. ‘Dan zet ik koffie.’ Robert was blij dat hij wat om handen had. Karin was intussen op tafel gaan zitten en schommelde wat als een tienermeisje met haar benen. Het was echt een kort jurkje en ze had fraaie benen. Hij vroeg zich af of ze er wel een slipje onder droeg, maar die gedachte verdreef hij onmiddellijk.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Bella Italia

Ik heb Italiaans altijd al een poëtische taal gevonden. Helaas ken ik hooguit een handvol woorden, rechtstreeks afkomstig uit het Latijn. Dan maar troost zoeken in de Italiaanse literatuur, weliswaar in Nederlandse vertaling. Ook bij mijn bezoek aan de Boekenbeurs bleken de betere Italiaanse romans trouwens nadrukkelijk aanwezig.

De Napolitaanse romans van Elena Ferrante leerde ik kennen door een column van Italiëminnaar Filip Joos. Deze romancyclus vertelt de ontroerende belevenissen van de Napolitaanse meisjes Lila en Elena. 

In 'De geniale vriendin', de eerste roman van de cyclus, leren we de jonge meisjes kennen die opgroeien in een volkswijk in Napels. De intelligente Lila moet vroegtijdig van school af. Elena mag verder studeren, maar voelt zich de mindere van Lila. Het verhaal van hun vriendschap en rivaliteit zullen we gedurende vier romans blijven volgen, met op de achtergrond de geschiedenis van Napels en Italië. 

Toen uitlekte dat achter het pseudoniem Elena Ferrante een man schuilging, veroorzaakte dat zowel ontgoocheling als ongeloof. Het leek ondenkbaar dat een man met zoveel inlevingsvermogen over vrouwen kon schrijven. 

'De acht bergen' van Paolo Cognetti is een ontroerend en bekroond verhaal over een levenslange, ogenschijnlijk onverwoestbare vriendschap en over de moeilijke relatie van de hoofdfiguur Pietro met zijn stugge vader. Het is een klassieke roman die zich grotendeels afspeelt in het ruige en ongenaakbare landschap van de Italiaanse Alpen. Een indringend verhaal over de relatie tussen mens en natuur maar evenzeer over eenzaamheid, liefde, dood en de hoogst individuele menselijke zoektocht naar geluk. Een schitterende roman die je niet snel loslaat.  

Risk (87)

Wat voorafging: op Witte Donderdag was er sprake van enige toenadering tussen Robert zijn jongere collega Karin. Hoe vergaat het hen op Goede Vrijdag?

Op Goede Vrijdag was Robert Impens reeds vroeg wakker. Hij had wel eens meer last van slapeloosheid, merkwaardig genoeg nog meer sinds hij alleen sliep. 

In de keuken van het huisje bereidde hij een licht ontbijt, een toast en een kopje muntthee. Hij was opzettelijk stil gebleven, had de rolluiken niet eens opgetrokken om Karin haar nachtrust te gunnen. 

Gisteravond waren ze lang blijven tafelen, Hawaïaanse kip met verse frietjes omdat de traiteur dat had aangeraden. Ze hadden over vette vis en sardientjes gepraat, over de staatshervorming en zelfs even, tussen de kip en het dessert, over de hongersnood in Afrika.

Robert nam net een hap van zijn toast met marmelade toen Karin de keuken binnenkwam. Ze droeg geen pyjama maar een slaapkleed. Yvonne droeg ook steeds slaapklederen, maar minder aantrekkelijk, minder kort dan dat van Karin. Misschien dat ook Yvonne nu andere slaapjurkjes droeg, opwindender, gewaagder. Ook een gretige Venetiaan moest je zo nu en dan verdienen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!