Risk (73)

Wat voorafging: Robert is met zijn aantrekkelijke collega Karin op pad door de duinen. Hij vertelt over de ontrouw van zijn vrouw, maar koestert nog steeds twijfels.

‘Geloven heeft niets met verstand te maken,’ reageerde Karin.

‘Zegt de zelfverklaarde ketter.’

Ze glimlachte, het was een glimlach vol stille verstandhouding. Het ontging hem niet, daarvoor verraste het hem te zeer.

Ze verlieten het reservaat en namen een smal ruiterspad doorheen de duinen. Er waren die dag reeds paarden door de duinen getrokken en ze hadden diepe sporen achtergelaten zodat Robert en Karin bij elke stap diep in het mulle zand wegzakten. 

Op een bepaald ogenblik miste Karin haar stap en dreigde te struikelen. Nog net kon Robert haar tegenhouden. Hij bleef iets langer dan nodig haar arm ondersteunen. Ze merkte het en zei niets. 

Doorgaans was Robert Impens ook in zijn handelingen, vooral in zijn handelingen, zeer afstandelijk. Hij kende mensen die bij elk gesprek, hoe goed bedoeld ook, hun hand op iemands schouder, arm of rug legden. Ze bedoelden het als troost, als teken van medeleven, ze deden het bij bejaarden die een steuntje behoefden maar evenzeer bij pittige meisjes met blote en gebronsde schouders.

‘Laten we maar teruggaan,’ stelde Karin voor.

Hij knikte.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (72)

Wat voorafging: de wandeling met Karin ontlokt confidenties aan Robert Impens. Voor het eerst vertelt hij openlijk over het afscheid van zijn vrouw Yvonne.

‘Nadat mijn vrouw mij had verlaten, is ze nog één keertje langsgeweest,’ begon Robert plots. ‘Het was op een zondagnamiddag. Nadien heb ik fishsticks en bladspinazie uit de diepvriezer gegeten. Als ik terugkijk, heb ik de voorbije jaren wel meer fishsticks gegeten.’

Karin bekeek hem verbaasd. De laatste jaren vertelde Robert op het werk nog nauwelijks iets over zijn privé-leven. Er viel natuurlijk ook niet bijster veel te vertellen, soms leek het op het grote niets. 

Maar zelfs over het vertrek van Yvonne was hij discreet geweest, omdat hij het toch eerder als een persoonlijke nederlaag dan een opportuniteit zag. Omdat hij niet wist wat hij moest aanvangen met haar goede raad.

Hij zag dat Karin verdere uitleg van hem verwachtte. Nu hij een tip van de sluier had opgelicht, moest hij verder gaan. Alleen al daarom tilde Robert zelden een sluier op.

‘Ze was met enkele vriendinnen naar Rome en Venetië gereisd en beweerde dat ze daar geslapen had met een Italiaan. Het was een soort weddenschap onder meiden en zij behoorde tot de winnaars. Bij de ontbijtkoeken werd er Italiaans, Engels en Russisch gepraat. Het was goed voor haar talenkennis, vertelde ze.’

‘En jij geloofde haar niet.’

Hij schudde het hoofd. Inderdaad, hij geloofde haar niet. Waarom zou hij ook? ‘Mijn verstand zegt nee, mijn hart twijfelt.’

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (71)

Wat voorafging: Robert en Karin trekken door een natuurgebied dat begraasd wordt door pony's en ezels. Wanneer ze het al niet meer verwachten, ontmoeten ze alsnog een ezeltje.

Toen Robert en Karin bijna het gebied verlieten en het waterwinningsgebied naderden, zagen ze eensklaps een grijs ezeltje op het pad staan. Het dier stond vreedzaam duingras te grazen en schijn niet in het minst bezorgd door hun aanwezigheid.

‘Wat schattig!’ riep Karin uit.

Het was de eerste keer dat Robert haar zo enthousiast zag. Gelukkig zei ze niet ‘cool’. Het dier stapte naar een duinpan waar zich nog twee bruine ezels bevonden. De grootste ezel, of ezelin dat kon Robert vanop die afstand niet zomaar vast te stellen, rolde zich wellustig in het zand.

‘Is Jezus niet op de rug van een ezel Jeruzalem binnengereden?’ vroeg Karin.

‘Dat herdenken we op Paaszondag.’ 

Hij keek naar de ezels die zich niets van hun aanwezigheid schenen aan te trekken en hem zoveel gelukkiger overkwamen dan de paarden die verplicht langs de vloedlijn moesten draven. 

Vlakbij Karin stond hij en hij bedacht dat andere mannen al lang van de gelegenheid gebruik, of misbruik, hadden gemaakt om hun arm om haar heen te slaan. Waarom deed hij niets? Waarom durfde Robert Impens geen risico’s te nemen? Waarom durfde hij niet te leven zoals Yvonne hem had aangewreven?

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (70)

Wat voorafging: Karin en Robert wandelen doorheen een natuurgebied in Oostduinkerke. Maar voorlopig is er weinig sprake van enige toenadering. Robert blijft verzonken in zijn eigen gedachten. 

Karin nam het pad naar het natuurreservaat. Het was afgesloten en je moest een hekje openen om tussen de duinen te kunnen wandelen. Er hing een bordje waarop stond dat men het gebied voortaan liet begrazen door pony’s en ezels.

Door het barre weer leken ze wel de enige bezoekers. De duinvegetatie vertoonde nog geen fris groen. Hier en daar merkten ze uitwerpselen op van ezels of pony’s, maar het zou Robert verbaasd hebben dat ze er effectief ontmoetten.

Ze stapten voornamelijk zwijgend verder. Robert was er niet de man naar om zomaar gesprekken aan te knopen. Daarvoor zat zijn geest te vol, een mierennest was het, een gonzende bijenkorf. Al die gedachten die zich verdrongen en die nu in de Goede Week, in deze barre dagen voor Pasen, samenkwamen.

Af en toe wees hij haar een overvliegende eend aan of maakte hij haar attent op het kraaien van een fazantenhaan. Maar Karin had meer oog voor een sportvliegtuigje en een seaking helikopter van de luchtmachtbasis van Koksijde. Nochtans liet Karin op het werk geen kans voorbijgaan om haar liefde voor de natuur uit te schreeuwen, maar blijkbaar verminderde die liefde naarmate de natuur dichterbijkwam.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (69)

Wat voorafging: Robert Impens heeft een frisse neus nodig. Hij gaat met Karin in Oostduinkerke een blokje om. Het contact tussen hen beiden verloopt nog altijd eerder stroef.

Ze wandelden langs het boothotel. Ook het andere boothotel verderop was nu opnieuw geopend als restaurant. Men had zelfs drie scheepsschoorstenen op het dak laten aanbrengen, zodat je echt de indruk kreeg dat er een groot passagiersschip was aangemeerd. 

Er passeerde een hijgende jogger die dure sportschoenen droeg. Je vroeg je af waarom al die joggers en fietsers spullen van de duurste merken behoefden. Kon je niet gewoon rondhollen op ouderwetse turnpantoffels?

In het bezoekerscentrum van het natuurreservaat De Doornpanne ging een tentoonstelling door over spinnen. Er waren allerlei educatieve vraagjes uitgestald, die je kon beantwoorden aan de hand van plastieken speelgoedspinnen.

‘Jakkes,’ zei Karin, ‘spinnen. Als er één diertje is waar ik een hekel aan heb, dan zijn het wel spinnen.’

‘Waarom?’ vroeg hij nog, terwijl hij naar de opgezette watervogels staarde, meeuwen, scholeksters, waterhoenderen en ook een grote jan van Gent.

Maar ze was alweer naar buitengelopen, waar er nog steeds een vrij onaangename wind waaide. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!