Risk (60)

Wat voorafging: op een zondag staat Yvonne plots voor de deur. Robert wil haar, net als vroeger, een biertje serveren. Maar zij verkiest een wijntje, een wit wijntje.

‘Ontkurk maar een fles wit. Een chablis smaakt altijd.’

‘Ja,’ gaf hij toe, ‘een chablis smaakt altijd.’ Dat nam hij aan, hij was eerder een bierdrinker. 

Zijn vader was evenzeer een bierdrinker en niet altijd met mate, maar hij was dan ook een echte man. Zijn moeder dronk tafelbier en water, ook wel fruitsap in beperkte hoeveelheden, want ze had zwakke darmen.

Yvonne zette het glas met genoegen aan haar lippen. Dat waren de juiste woorden: met zichtbaar genoegen. Alsof ze altijd al op zondag kort voor de middag glaasjes chablis had zitten drinken. Zij die vroeger op dat moment rosbief bereidde met prinsessenboontjes en gebakken aardappeltjes. Het hele huis geurde ernaar. Het was de geur van huiselijk geluk. Geluk was vluchtig, maar de geur ervan bleef wel enkele uren in huis hangen.

Robert was nerveus. Kwam ze echt alleen maar enkele spulletjes halen? Of kwam ze kijken hoe hij het stelde? Hopelijk merkte ze dat hij een vers wit hemd had aangetrokken en een stijlvolle das. Hij was niet nieuw die das, zij had hem nog gekozen, maar toevallig was het wel één van haar lievelingsdassen. Hij keek er vertederd naar zoals je naar een troetelpoesje zou kijken.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (59)

Wat voorafging: eindelijk staat Yvonne opnieuw voor de deur bij Robert Impens. Maar keert ze ook bij hem terug? Of is dat eerder een wensdroom van Robert?

Als Robert eerlijk was, moest hij toegeven dat Yvonnes verschijning hem meer opwond dan vroeger, toen ze nog gewoon elke dag thuis was, voor hem kookte, waste en poetste.

‘Ik dacht dat je mijn spullen zou opsturen,’ zei ze. Hij kon moeilijk negeren dat het vermanend klonk.

‘Hoezo?’ vroeg hij, ‘ik wist niet eens waar je woonde.’

Ze haalde de schouders op, blijkbaar vond ze dat een goedkope uitvlucht. ‘Vraag je mij niet binnen?’

‘Ja, natuurlijk, kom erin.’ Hij voelde zich opgelaten, liet haar door en zij stapte recht naar het salon. Als een doodgewone bezoekster ging ze in het ledikant zitten. Het ledikant waarin hij ooit wel eens gekotst had. Maar Yvonne had de bekleding zorgvuldig schoongemaakt, alleen wie het wist en zeer goed toekeek, kon nog een vlekje ontwaren.

‘Heb je niets te drinken?’ vroeg ze.

Hij wilde reeds een biertje halen, ze dronk liefst gewoon pils, soms ook wel een geuze of een kriekje.

‘Wijn! Jij krijgt toch altijd wijn met Nieuwjaar op kantoor?’ Hij knikte, kratjes met zes flessen, soms ook wel acht. Wat moesten ze hem ook geven? Intussen stond de kelder zowat vol, af en toe deelde hij zelf een fles uit, maar er kwamen meer flessen bij dan hij er zelf wegschonk. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (58)

Vrolijk Pasen!

Wat voorafging: de vrouw van Robert Impens liet hem in de steek. Maar Robert was ervan overtuigd dat ze op een dag bij hem zou terugkeren.

Al als kind droomde Robert ervan om een heer van stand te worden en hij had het gevoel dat alvast die ambitie dichterbijkwam. Zelfs zijn bril die hij al had van voor hun huwelijk vernieuwde hij. Het was een meer eigentijds model, zij het vanzelfsprekend niet zo’n hip spul dat je na twee jaar niet meer dragen kon.

Een tijd lang had hij zelfs het gevoel dat Yvonnes vertrek hem deugd had gedaan, ingeslapen, misschien eerder ingedommelde krachten in hem had wakker gemaakt. Haar terugkeer zou een nieuwe start betekenen. Niet dat hun eerste start een valse was gebleken, maar misschien was de prikkel uit hun relatie verdwenen, zoals een fles spuitwater haar prik verloor als ze te lang openstond.

Maar Yvonne keerde niet terug. Of toch op een middag, het was een zondag, stond ze voor de deur om een paar spulletjes op te halen. 

Ze zag er goed uit, anders, jonger zelfs. Het huwelijk verouderde, de vrijheid verjongde. En een streepje make-up deed ook al wonderen. Bij haar in elk geval. Haar haar was korter, ze droeg een rok die hij nooit eerder had gezien en zwarte kousen die haar benen flatteerden. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (57)

Wat voorafging: toen Yvonne hem had verlaten, bleef Robert Impens hopen dat ze snel bij hem zou terugkeren. Hij bereidde zich alvast grondig voor op haar terugkeer.

Hij zette het huis aan kant, nam zelfs enkele dagen vrij om de kelder te witten, waar zij al zo lang op aandrong. Hij nam alle afleveringen van haar soap op, want hij dacht niet dat je op een hotelkamer in Rome de Vlaamse televisie kon ontvangen. 

De diepvriezer vulde hij zoveel mogelijk met groenten en hompen vlees, zodat ze bij haar terugkeer niet onmiddellijk naar het warenhuis zou moeten hollen. Hij nam immers aan dat ze haar kennissen en buren dan liever een tijdje niet onder ogen zou komen. 

Er hing zelfs een bordje in de gang waarop welkom stond in drie talen, Engels, Frans en natuurlijk Nederlands. Hij had eerst uitgekeken naar een bordje in het Italiaans, maar het enige wat hij had gevonden was een plaatje met ‘arrividerci’ erop en dat leek hem niet gepast.

Hij bleef zich verzorgen, droeg zijn hemden en pakken met regelmaat naar de nieuwkuis. Voortaan schoor hij zich zelfs tweemaal daags, ’s morgens en ’s avonds, want hij wou zeker niet de indruk wekken dat hij op zijn eentje tot een bohémien was vervallen. 

Hij kocht nieuwe schoenen, die zijn tenen enigszins deden krullen, maar wel altijd leken te glanzen alsof ze pas geboend waren. Hij liet zijn haar kappen en kocht meteen een nieuw parfum, duurder dan in het warenhuis, maar volgens zijn kapper getuigend van een tijdloze klasse.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (56)

Wat voorafging: Yvonne, de vrouw van Robert Impens, had hem onverwacht verlaten. Was het een definitief afscheid of toch maar tijdelijk? Robert hoopte het laatste.

Een tijd lang was Robert ervan overtuigd dat zijn echtgenote op een dag zou terug zijn, dat ze gewoon even een stapje in de wereld zette. Dat was misschien vreemd voor een vrouw die nergens heen wilde, maar mensen konden plots veranderen, begreep hij nu. Plots als je het niet meer verwachtte, vond er een kortsluiting plaats in hun hersenen. 

Het gebeurde ook met dieren had hij wel eens gehoord. Een tamme leeuw, die hele dagen geeuwde, at en sliep, werd van de ene dag op de andere weer wild, verscheurde zijn oppasser en de eerste de beste toevallige passant. Ook mensen werden soms getroffen door een bliksemschicht. Paulus die van zijn paard gevallen was, was natuurlijk een heel bekend voorbeeld. 

Maar er waren ook minder fraaie voorbeelden. Een brave burgerman die zich ontwikkelde tot een seriemoordenaar en met zijn stropdas vrouwen begon te wurgen. Of een onopvallende vrouw die zich aan een dubbelleven waagde, haar lichaam aan de meestbiedende verhuurde om zich een cabrio of gewoon een welnesskuur te kunnen permitteren.

Robert werd in zijn vermoeden bevestigd toen hij na enige aarzeling naar de dienst burgerlijke stand op het stadhuis belde en vernam dat Yvonnes nieuwbakken vriendin Marijke er enkele weken met een stel vrouwen tussenuit was geknepen. En ja, ze hadden gehoord dat ook Yvonne erbij was. 

Ze hadden zelfs een ansichtkaartje gekregen uit Rome. Dat stelde hem enigszins gerust. Rome was de heilige stad, de stad van het Vaticaan, van de pausen. Als je je man definitief wilde verlaten en een scheve schaats wilde rijden, trok je niet naar Rome. Robert zelf zou dan in elk geval niet naar Rome zijn getrokken. Naar Ibiza misschien, of naar de Filippijnen of naar Thailand. Hij had wel een kaartje verwacht, maar hij kon begrijpen dat Yvonne daar nog niet meteen aan toe was.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!