Risk (45)

Wat voorafging: het reclamebureau Risk brengt de paasdagen door aan de kust. Robert en Karin zijn als eersten vertrokken. Karin staat erop dat ze eerst naar de zee gaan zien.

Niettegenstaande het barre weer passeerden er twee ruiters, die hun paarden de sporen gaven. Hun haren waren geborsteld, hun huiden glansden. ‘Cool,’ zei Karin. Zij was jong genoeg om alles cool of megacool te vinden. Robert had een hekel aan de Engelse peptalk die in de reclamesector zo welig tierde. ‘Heb jij er nooit van gedroomd om paard te rijden?’

Neen, dat had Robert nooit. Toen hij zestien was, droomde hij van een eigen brommer en toen hij achttien was van een eigen autootje, bij voorkeur met spoilers en een radio. Maar met paarden had hij geen bijzondere band.

‘Ik wel, maar het mocht niet van mijn ouders. Zelfs een shetlandpony kon niet.’

‘Shetlandpony’s zijn wel aardig,’ gaf Robert toe.

Hij keek meewarig naar de twee paarden die ogenschijnlijk tevreden langs de vloedlijn galoppeerden. Het was geen weer om een beest door te jagen. Hadden die paarden er zelf iets aan te zeggen gehad, hola, dan stonden ze nu in een warme stal met een bundel vers hooi en stro en wat raapjes en wortels en alles wat hun paardenhart verder beliefde. Al was hij een koele paardenminnaar, dat had hij hen alvast gegund.

Hij keerde zich om en liep terug naar de wagen. Waarom had hij zich niet ziek gemeld? Dat zou Yvonne, de Yvonne waarvan hij had gehouden, hem vroeger vast en zeker hebben aangeraden. 

Een zware verkoudheid, een griepje, ja, zelfs een keelontsteking, met dit weer was het niet ongeloofwaardig. Had hij niet gedurfd omdat hij al meteen tegen Mike had laten blijken dat hij het idee van herbronningsdagen niet genegen was? Omdat Robert Impens vermoedde dat Mike andere bedoelingen had?

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!