Risk (47)

Wat voorafging: Robert en Karin treden de riante huurwoning binnen. Het is een groot en indrukwekkend huis. Karin is alvast in de wolken.

Niettegenstaande het barre Paasweer bloeiden er reeds blauwe hyacinten in de voortuin van de villa, nabij enkele siersparren.

Robert opende de voordeur met de sleutel die men hem op het agentschap had overhandigd. Een muffe geur kwam hem tegemoet. Hij plaatste de bagage voorlopig in de hal en liep alle kamers in en uit om de rolluiken op te trekken. 

Het was koud in de woning. Gelukkig sloeg de verwarming ogenblikkelijk aan nadat hij de warmteregelaar in een hogere stand had gezet. Hij liet zich in een fauteuil ploffen en nam een oude krant op die op het salontafeltje was blijven slingeren. Het hoofdartikel handelde over de moeizame regeringsvorming. Het was te kil in de kamer om genoeglijk de krant te zitten lezen en het was al helemaal te kil om een oude krant te zitten lezen, maar Robert Impens had geen zin om op te staan.

Karin liep de woonkamer door en inspecteerde enkele beelden en postuurtjes. Het langst bleef ze staan bij een in hout uitgesneden garnalenvisser.

Vanachter zijn krant sloeg Robert haar gade met de aandacht van een winkeldetective.

Toen ze de garnalenvisser opnam en haar wijsvinger over de manen van zijn boerenpaard liet glijden, sprong hij op. ‘Voorzichtig,’ zei hij, ‘straks breek je hem nog.’

Ze gooide het beeld maar net niet naar zijn hoofd. Goede raad werd zelden in dank afgenomen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (46)

Wat voorafging: Karin en Robert bereiken als eersten het huurhuis dat het reclamebureau Risk tijdens de paasdagen gaat betrekken. Hier gaan ze nadenken over de verdere strategie van het bureau.

Hun huurhuis was een riante witte villa op het einde van de straat. Het huis keek uit op de duinen. Het is veel te groot voor vier mensen, dacht Robert. 

Hij probeerde er niet aan te denken hoeveel de huur aan Risk kostte. Dit was de duurdere kant van de kust. Ze hadden ook een appartementje kunnen huren boven een kapsalon, maar dat paste niet bij Mikes smaak. Hij ging eerder voor wellness.

‘Geweldig,’ zei Karin. ‘Wat een huis!’

Robert knikte. Hij was niet in de stemming voor een discussie.

‘En wat een uitzicht!’

Ze stapte in de richting van de duinen, er was een pad voor voetgangers, dat te zien aan de diepe sporen ook door ruiters werd gebruikt.

Robert begon de auto uit te laden. Hij verbaasde zich over de vele bagage die Karin bij had. Een koffer, vrij nieuw zo te zien, maar tevens een propvolle rugzak. Robert kon zich niet herinneren ooit een rugzak te hebben gehad. Of toch misschien, een beige die hij nooit had gebruikt en die aanvankelijk was bestemd voor een trektocht doorheen Italië. 

Op vakantie in Ticino had hij eens te voet de Zwitsers-Italiaanse grens overgestoken, enkele kilometers hooguit. Het regende pijpenstelen, het weer was er in jaren zo slecht niet geweest. Hij had beschutting gezocht in een barokke kerk en heimwee gevoeld naar België waar de zon nog scheen toen hij ’s avonds op de nachttrein stapte. 

Achteraf had hij in een restaurantje kip besteld en een bord vol kippenvleugels gekregen dat hij met lange tanden naar binnen had gewerkt. Die nacht had hij het hotelbed ondergekotst, tot afschuw van het kamermeisje. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (45)

Wat voorafging: het reclamebureau Risk brengt de paasdagen door aan de kust. Robert en Karin zijn als eersten vertrokken. Karin staat erop dat ze eerst naar de zee gaan zien.

Niettegenstaande het barre weer passeerden er twee ruiters, die hun paarden de sporen gaven. Hun haren waren geborsteld, hun huiden glansden. ‘Cool,’ zei Karin. Zij was jong genoeg om alles cool of megacool te vinden. Robert had een hekel aan de Engelse peptalk die in de reclamesector zo welig tierde. ‘Heb jij er nooit van gedroomd om paard te rijden?’

Neen, dat had Robert nooit. Toen hij zestien was, droomde hij van een eigen brommer en toen hij achttien was van een eigen autootje, bij voorkeur met spoilers en een radio. Maar met paarden had hij geen bijzondere band.

‘Ik wel, maar het mocht niet van mijn ouders. Zelfs een shetlandpony kon niet.’

‘Shetlandpony’s zijn wel aardig,’ gaf Robert toe.

Hij keek meewarig naar de twee paarden die ogenschijnlijk tevreden langs de vloedlijn galoppeerden. Het was geen weer om een beest door te jagen. Hadden die paarden er zelf iets aan te zeggen gehad, hola, dan stonden ze nu in een warme stal met een bundel vers hooi en stro en wat raapjes en wortels en alles wat hun paardenhart verder beliefde. Al was hij een koele paardenminnaar, dat had hij hen alvast gegund.

Hij keerde zich om en liep terug naar de wagen. Waarom had hij zich niet ziek gemeld? Dat zou Yvonne, de Yvonne waarvan hij had gehouden, hem vroeger vast en zeker hebben aangeraden. 

Een zware verkoudheid, een griepje, ja, zelfs een keelontsteking, met dit weer was het niet ongeloofwaardig. Had hij niet gedurfd omdat hij al meteen tegen Mike had laten blijken dat hij het idee van herbronningsdagen niet genegen was? Omdat Robert Impens vermoedde dat Mike andere bedoelingen had?

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (44)

Wat voorafging: het reclamebureau Risk plant een herbronningsweekend in Oostduinkerke. Robert en Karin zijn reeds afgereisd en zijn op weg naar de huurvilla.

‘Ik wil eerst de zee zien,’ zei Karin, toen hij de Goede Aardelaan wilde inslaan.

Hij reed door en parkeerde vlakbij het strand. Overal lag er zand op het asfalt, nat zand dat de weg vuil en enigszins glibberig maakte. 

Ze waaiden haast weg als wapperend wasgoed toen ze uit de auto stapten. De zee was woest, ze kolkte, bruiste en brieste als een getergde leeuwin.

Robert voelde hoe het zand door zijn kleren drong en tot in zijn ondergoed en schoenen kroop. Hij hoopte maar dat hij straks in de bungalow een heet bad of een douche kon nemen. Als het van hem afhing, keerde hij onmiddellijk terug naar de auto. Liefst reeds hij zelfs in één ruk naar huis.

‘Laten we het strand opgaan,’ stelde Karin voor. Ze wachtte niet op zijn antwoord. Er werd nog zelden op Roberts antwoord gewacht. Daarin verschilde hij van Mike, die alleen maar bewonderaars en volgers kende.

Karin huppelde het strand op, met een vrolijke ongedwongenheid die betere weersomstandigheden had verdiend. De regen sloeg nijdig in hun gezicht. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Gemeentesecretaris, financieel beheerder en MAT

Bij uitgeverij die Keure verscheen eind 2016 een nieuw werk in de reeks 'Recht in de gemeente'. Het nieuwe boek is gewijd aan de gemeentesecretaris, de financieel beheerder en het managementteam. Het werk telt 193 pagina's en is geschreven door vier auteurs: Ann Coolsaet, Geert Van Haegenborgh, William Vancleynenbreugel en ikzelf.

In dit boek verneemt u zowat alles over het statuut en de bevoegdheden van de gemeentesecretaris en de financieel beheerder. Daarnaast wordt er ook ingegaan op de samenstelling, de bevoegdheden en de werkwijze van het managementteam. Het boek vertrekt vanuit de gemeentelijke context, maar gezien de gelijklopende regelgeving is het evenzeer bruikbaar voor provincies en OCMW's.

In mijn eigen bijdrage ga ik in op de taken en bevoegdheden van de financieel beheerder. Daarbij besteed ik onder meer bijzondere aandacht aan het dwangbevel voor niet-fiscale schuldvorderingen en het visum bij de voorgenomen verbintenissen.

Risk (43)

Wat voorafging: het reclamebureau Risk wil herbronnen in Oostduinkerke. Robert denkt terug aan die keer, jaren geleden, toen hij samen met zijn vrouw Yvonne naar een aangespoelde potvis kwam kijken. Ze waren dan gaan eten in een boothotel.

De potvis was log en zwaar, wel zestig ton, en hij stonk. Hij geurde niet zomaar een beetje, hij stonk zoals een viswinkel stinkt die men gedurende een week heeft vergeten schoon te maken. Dat viel Robert tegen van een beest dat ze Valentijn hadden gedoopt omdat hij omstreeks Valentijnsdag was aangespoeld.

Daarna waren ze in het boothotel tomaat-garnaal gaan eten met een berg frietjes en een veel te grote klad mayonaise. En achteraf nog een ijsje met warme chocoladesaus toe. 

Er hingen rode hartjes aan de muren en uitgeknipte Cupido’s die dansten door de luchtverplaatsing telkens als iemand de deur opengooide. Voor de liefhebbers serveerde men een speciaal Valentijnsmenu met een bloedrode cocktail als aperitief.

Ze hadden in dat boothotel kosten noch moeite gespaard om een amoureuze sfeer te creëren, maar Robert en Yvonne hadden de hele tijd langs elkaar heen naar de duinen gekeken. 

Zij, uitzonderlijk stil, dromend van een romantische prins die kwam aangezwommen op de rug van een walvis of van een dolfijn en hij vrezend voor files op de terugweg. Het was één van de zeldzame keren dat Yvonne en Robert samen op restaurant waren geweest.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!