Risk (12)

Wat voorafging: het reclamebureau Risk heeft al een bewogen geschiedenis achter de rug. Maar nu wordt het tijd voor een meer eigentijdse kantoorruimte.

Het mocht geen verbazing wekken dat Freek hoopte om over afzienbare tijd naar een vernieuwde kantoorruimte in het Gentse Internationaal Congrescentrum te verhuizen. Hij onderhandelde alsof zijn leven ervan afhing, maar voorlopig viel de gevraagde huurprijs te hoog uit. 

Voor zichzelf had hij alvast een optie genomen op een kantoor met twee dubbele ramen, vier hoog. Je zag er alle torens van Gent, de Sint-Baafskathedraal, het belfort, de Sint-Niklaaskerk en de Boekentoren van architect Henry Van de Velde. Zelfs als je niks te vertellen had, vooral dan, kon je de bezoekers nog altijd imponeren met de skyline van de stad.

Een paar kasten uit het rommelhok waren naar de gang verhuisd. Alleen de bezemkast en een volgestouwde vitrinekast waren achtergebleven, zodat het verleden toch nog tastbaar bleef. Zelfs voor een trendy reclamebureau was het verleden niet betekenisloos.

In de vitrinekast zaten alle documenten van de geslaagde campagne waarmee Risk het imago van Oostende, de toenmalige Koningin der Badsteden, nieuw leven had ingeblazen. Die campagne had de naam van het kantoor gevestigd, het was hun visitekaartje. 

Wie Belga queen zei, dacht aan Risk en vice versa. Het had hen zelfs een award opgeleverd, een verguld beeldje dat nu op Freeks bureau prijkte en waarvan hij persoonlijk wekelijks het stof afborstelde. Het beeldje was niet zo fraai als een Oscar, maar de schoonmaakster die het durfde te betasten, had haar ontslagbrief getekend.  

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Heksen (10)

Wat voorafging: wat is er aan de hand tussen Magherman en Katje, zijn vrouw? Het lijkt wel of Magherman beter kan communiceren met zijn poes Snoetje. 

Magherman hurkt zich en de gestreepte kattin vleit zich tegen hem aan. Ook dat deed het Katje vroeger, vooraleer ze Swa met de rode loper langs de voordeur opnieuw in haar leven binnenliet. 

Omwille van Hannes, omwille van het kind, hun kind. Omdat kinderen vaak als alibi gebruikt worden. Misbruikt worden, denkt Magherman. 

Snoetje loopt naar de doos kattenvoer en legt er een poot op. Zelfs Magherman kan haar boodschap niet verkeerd begrijpen. Met weinig levende wezens kan hij zo goed communiceren als met de poes. Hij streelt het dier over de kop terwijl het gulzig de vleesbrokken kraakt.

Die morgen aan het ontbijt zit het Katje nerveus op haar stoel te schuiven. Ze kucht en kijkt Magherman doordringend aan. ‘Swa brengt na vier uur Hannes voor het weekend,’ zegt ze aarzelend.

‘Mooi,’ zegt hij, ‘heel mooi. Waarom weet ik dat niet? Waarom vertel je dat niet vroeger?’

‘Ik vertel het nu toch.’ Ze durft hem niet aan te kijken terwijl ze het zegt. Nogmaals kucht ze, ze legt zelfs haar boterham neer om beter te kunnen kuchen. 

Er glipt hagelslag uit haar boterham als steengruis dat afgekiept wordt om een hinderlijke put te dempen. ‘Ben je boos?’ vraagt ze.

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!

Risk (11)

Wat voorafging: het ging reclamebureau Risk vroeger voor de wind. Later was er verval ingetreden en waren ook de menselijke verhoudingen verziekt.

Pas later was het echt beginnen mislopen. Succes vermolmt, zoals een houten steunbalk na verloop van tijd kan vermolmen. Ze waren meer gaan vergaderen, altijd al een slecht voorteken.

Hun vergaderzaaltje had veel weg van een rommelhok. Dat was geen toeval, het was ook lang het rommelhok geweest, misschien had het dat moeten blijven. Waar mensen waren, ontstond rommel. Het was een onweerlegbaar bewijs van menselijke aanwezigheid.

Op een dag had Freek ingezien dat een flashy reclame- en communicatiebureau zoals Risk niet zonder een vaste vrouw verder kon. Hoe hij tot dat inzicht was gekomen, had hij nooit verklapt, maar het feit dat Karin tamelijk jong, blond en knap was, had zeker geholpen.

Ze hadden met vereende krachten hun bescheiden eet- en vergaderzaaltje omgebouwd tot een kantoorruimte. Nadien hadden ze het rommelhok onder handen genomen.

De grootste rommel had Noël met zijn bestelwagentje naar het containerpark gebracht, drie ritten heen en terug. Hij beweerde dat hij evenveel discussies met de parkwachter had moeten voeren, omdat ze het zootje ongesorteerd in zakken hadden gestouwd. Maar bij elke terugkeer verspreidde hij een steeds nadrukkelijker bierluchtje.

Het voormalige rommelhok had geen ramen en er hing bijna altijd een bedompte sfeer, als in een overvolle lijnbus op een regenachtige dag. Niet dat de andere lokalen er zoveel beter aan toe waren. Die keken uit op een sombere straat, waarin alleen een bar die pas in de vooravond opende tot de verbeelding sprak, zij het onvoldoende om hen tot een bezoek te verleiden.

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Heksen (9)

Wat voorafging: Magherman betwijfelt dat zijn vrouw Katje als kind een heks heeft gezien. Katje wil echter slapen en heeft geen zin in een discussie.

Maar Maghermans vrouw antwoordt niet meer en draait zich verder van hem weg. Als een tol zou ze verder draaien als dat kon. De tijd van praten is voorbij, ze wil slapen nu. 

Katjes hebben veel slaap nodig. Schoonheidsslaapjes en gewone slaapjes om opnieuw tot rust te komen en te herstellen van de drukte van de dag. Magherman niet, hij heeft weinig rust nodig. Zijn hersenen zijn als dolende ridders, die dolen dag en nacht, in goede en slechte tijden. 

Magherman hoort zijn vrouw diep inademen door haar neus. Ze snurkt niet, ze doet alleen maar alsof. Het Katje doet alsof ze in één klap in slaap is gevallen, maar dat is niet zo, ze doet te hard haar best om geloofwaardig over te komen. 

Tot morgenvroeg zal ze geen woord meer uitbrengen, blijft ze stom voor hem. Stom als een vis achter de glazen wand van zijn aquarium. Maar niet doof, dat weet hij, absoluut niet doof.

‘Doe je lamp uit,’ sist hij, ‘heksen bestaan niet.’

’s Morgens zit de poes Magherman op te wachten aan de achterdeur. Ze miauwt verschrikkelijk, of eerder nog, ze jankt. Als hij de deur openduwt, trippelt ze naar haar eetbakje op de veranda. Ook het Katje kon vroeger zo trippelen, zo parmantig, zo uitdagend. Dat was vroeger, toen hij haar pas leerde kennen, toen Swa tijdelijk langs de achterdeur uit haar leven was verdwenen.

Magherman bekijkt de poes alsof hij haar bestaan vergeten was. ‘Wat wil je, Snoetje? Wat wil je van mij?’ Iedereen wil iets van hem. Geborgenheid, zekerheid en vroeger het Katje zelfs liefde. Maar met liefde is het als met geluk: te veel liefde kan je gezondheid schaden. Waarom waarschuwen ze daar niet voor op de achterkant van kleffe stationsromannetjes?

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!

Risk (10)

Wat voorafging: ooit trokken Freek en Robert samen naar zee. Het was een prachtige dag om te varen.

Freek had een echte zeemanspet op, die hem stoerder deed lijken dan hij was. Ze voeren met een slakkengangetje de havengeul uit en geregeld zwaaide Freek uitgelaten naar iemand die hen vanop de oever nastaarde. Een klas schoolmeisjes zwaaide giechelend terug. Voor hen was een boottocht op zee het begin van een levenslang avontuur.

Eenmaal ze op zee waren, begon het varen Robert te vervelen. De hele tijd door zagen ze eendere flatgebouwen op de zeedijk. Je vroeg je af wie dat ooit had toegestaan. En vooral wie er allemaal had aan verdiend.

‘Het casino!’ schreeuwde Freek. ‘Kijk, het Thermae Palace! Maar kijk dan toch!’

Hij stopte niet met wijzen, kinderlijk enthousiast. Robert kon het echter niet helpen dat hij voortdurend moest denken aan het kantoor dat gesloten was en de potentiële klanten die hen nu niet konden bereiken.

Toen was reeds de eerste aanzet gegeven voor hun terugval. Sic transit gloria mundi, dacht Robert wel eens. Had het toen maar meer geregend, in zijn herinnering waren er echter opvallend veel zonnige dagen in die tijd.

De zee rook naar vis en op sommige plaatsen naar olie. Ze aten broodjes met garnalensalade en met heilbot. Freek had witte wijn meegebracht, een Elzasser. Ze hadden een campagne verzorgd voor die wijn met ooievaars en oesters, een ideetje van Robert, niet briljant, maar de klant was tevreden. In feite was die wijn te duur voor een picknick, maar het was uiteraard niet zomaar een picknick. Het was de celebratie van de succesformule Risk.

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Heksen (8)

Wat voorafging: Katje, de vrouw van Magherman wil hem een geheim toevertrouwen. Maar dan moet hij wel beloven niet met haar te spotten.

‘Ga je echt niet lachen?’

‘Natuurlijk niet,’ zegt Magherman grootmoedig. Soms kan hij best grootmoedig zijn. Als hij voelt dat hij de situatie meester is. Niet dat dominantie voor hem een doel op zich is, maar de keren dat de kans zich voordoet, vindt hij het mooi meegenomen.

‘Ik ben bang van de heksen. Als kind sliep ik altijd met het licht aan. Ik had alle soorten nachtlampjes, maar op een nacht begaven mijn lampjes het. Toen is er een heks in mijn kamer gekomen. Niet zomaar een heks, maar een afzichtelijke heks met een wrat op de neus.’

‘Vanzelfsprekend,’ zegt Magherman. ‘Een beetje heks die zichzelf respecteert, heeft een wrat op de neus. Het kan ook zonder natuurlijk, maar dat heeft geen pas.’

‘Zie je wel, je gelooft mij niet. Ook jij gelooft mij niet.’

‘Ik geloof je wel,’ sust Magherman. ‘Er zijn veel dingen in het leven waaraan ik twijfel. Ik koester het mysterie in het leven. Akkoord, ik koester het misschien wel op een zacht vuurtje, maar ik dood het niet. En ik betwijfel niet dat jij ooit als kind een heks hebt gezien met een wrat op de neus.’ Hij neemt haar hand en legt die op zijn geslacht, dat al meteen in omvang toeneemt. 

‘Mannen denken maar aan één ding,’ zegt het Katje. Ze rukt haar hand weg, trekt zoveel mogelijk laken naar zich toe en rolt er zich in.

‘Rolmops! Lakendief!’ roept hij ontstemd.

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!

Risk (9)

Wat voorafging: vroeger waren Freek en Robert Impens echte makkers. Soms sloten ze bij lekker weer het reclamebureau. Een enkele keer trokken ze samen naar zee.

Het gebeurde toen wel meer dat Freek ’s morgens rond negenen arriveerde en zei dat ze zo’n heerlijk weer hadden voorspeld. ‘Echt een weertje om uit te varen.’ Dan sprong hij in zijn Porsche en reed richting Oostende.

Bij gelegenheid hing Robert ’s namiddags een briefje voor de deur ‘gesloten wegens overmacht’ en trok daarop naar huis om wat in de tuin te spitten of om in het gemeentelijk park te wandelen met Yvonne. 

Op mooie dagen wemelde het in het park van de jonge moeders met kinderwagens. Er werd gespeeld, gegild en zelfs openlijk gezoogd op de banken en op het malse grasveld tussen de bloemenperken. De wereld toonde zich wreder op zonnige dagen omdat er zoveel geluk gedachteloos werd uitgestald. Tevreden mensen ervaren hun geluk als een vanzelfsprekende verworvenheid, niet als een toevallige en voorbijgaande samenloop van omstandigheden.

Als Robert zich nu op regendagen door het Gentse stadspark sleepte, ontmoette hij alleen maar lotgenoten, verschoppelingen van het leven. Af en toe herkende hij iemand en groette dan bijna onzichtbaar. Een bescheiden knikje, een bange haas waardig die in elke mens een jager vermoedt. Een enkele keer stak Robert de hand op, nooit meer dan dat, mistroostigheid liet zich niet opkalefateren met knuffels en zoenen.

Die dag had Robert zich laten overhalen door Freek om mee de zee op te varen. Met wankele tred betrad hij de boot. Freek had voor mondvoorraad gezorgd, kant-en-klare belegde broodjes van een speciaalzaak. En verder natuurlijk drank, veel drank, gezelligheid liep voor Freek doorheen de lever. 

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Heksen (7)

Wat voorafging: Magherman heeft lang door het raam gekeken. Maar nu kruipt hij eindelijk bij zijn vrouw in bed.

Hij knoopt zijn hemd los en trekt zijn hemd uit. Magherman draagt een streepjespyjama, het soort pyjama dat je soms in films ziet, maar dan niet in vrolijke films.

Als hij naast het Katje ligt, vraagt hij haar het nachtlampje te doven.

‘Ik voel me veiliger als het brandt,’ zegt zij.

‘Voor wie ben je bang?’ vraagt hij. Hij drukt zich dicht tegen haar aan. ‘Ik zal je wel beschermen.’ Hij is haar beschermengel, haar engelbewaarder zoals zijn moeder het vroeger uitdrukte. Magherman legt alvast bereidwillig een hand op haar linkerborst.

‘Ik heb een knobbeltje. Voel je het niet?’

Magherman kneedt en kneedt haar borst, maar nee, hij voelt niets. ‘Voor wie of wat ben je bang?’ dringt hij aan.

‘Beloof je mij niet te lachen?’ vraagt het Katje. Ze rolt zich tegen hem aan. Hij is werkelijk haar beschermengel, hij speelt het nu niet meer, hij is het echt geworden. Sommige mensen spelen hun leven lang een rol, maar Magherman is één geworden met zijn rol. 

Dit zou geluk moeten zijn, denkt hij. Sterker nog, dit is geluk. Misschien niet het volmaakte geluk, niet het grote Geluk met een hoofdletter dat zo erg aan het grote gelijk doet denken. Nee, een toefje geluk, een haalbaar geluk, een eilandje van geluk in een poel van menselijke ellende. Opnieuw legt hij een hand op de linkerborst van zijn vrouw. Deze keer is het een onbeschaamd begerige hand.

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!

Op 5 mei is deze blog precies twee jaar oud! Nog te jong dus om uitgebreid achterom te blikken, maar wel een gelegenheid om dankbaar vooruit te kijken...

Risk (8)

Wat voorafging: het is nog koud want Pasen valt uitzonderlijk vroeg. Het is niet voor het eerst dat de collega's van het reclamebureau Risk samen naar zee trekken.

Pasen is uitzonderlijk vroeg dit jaar. Het heeft te maken met de volle maan, dat heeft Robert in de krant gelezen. Omdat het zo uitzonderlijk is, moet het uitgelegd worden met kleurrijke grafiekjes en tijdslijnen. Alleen het uitzonderlijke verdient aandacht. 

Het paasfeest wordt gevierd op de eerste volle maan na het begin van de lente. Vroeger op het jaar kan Pasen nauwelijks vallen. Of toch, bijna tweehonderd jaar geleden, in 1818 –amper drie jaar na de Slag van Waterloo - was het paasfeest zelfs op 22 maart.

De schoolvakantie moet nog beginnen. Leerlingen struikelen nog volop over de Franse vervoegingen of over de tafels van zeven en acht, die heeft Robert altijd de lastigste gevonden.  

Het plein is inmiddels helemaal verlaten, op een vrouw met een hondje na. De vrouw is niet meer van de jongsten en het hondje keft ook al klaaglijk. 'Kom,’ herhaalt Karin en loopt met ingetrokken hoofd naar de wagen. Robert snelt als een keffertje achter haar aan. Eigenaardig genoeg voelt hij zich daar niet eens slecht bij.

Vroeger waren Freek en Robert al eens samen naar zee geweest. Het was een mooie dag, wat stapelwolken maar toch overwegend blauwe luchten. Een beetje fris voor de tijd van het jaar, de opwarming van de aarde was nog geen hoofdpunt in het avondnieuws en de fruittelers in Haspengouw klaagden nog steen en been over de late vorst. ‘Een heel geschikte dag om op zee te gaan,’ vond Freek.

Maar Robert twijfelde, het was de periode waarin hij nog niet durfde te weigeren tegenover Freek. Hun verstandhouding was goed, ze vulden elkaar aan als peper en zout. Ze waren in zekere zin vrienden, geen bloedvrienden weliswaar, maar maten, partners in crime. 

Had Robert het geluk van een zoon mogen ervaren, had hij Freek zelfs gevraagd als peter. Van een dochter niet, nee, niet van een dochter, dat kon je niet maken bij Freek. Kon je dat alles op losse schroeven zetten door lichtzinnig te bedanken voor een geïmproviseerd uitstapje naar de kust? 

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!