Zo dapper is mijn golvend land
dat het kreunend wakker wordt
als een zwangere vrouw die dra moet baren.
Zo hard holt het kind
dat het zes zwarte paarden achterlaat
met enkel de groene heuvels als getuigen.
Zo zalig smaakt de laatste bron
dat eenhoorns zich gulzig laven
voor ze vervagen in een waterval van zonnelicht.
En ik? Ik staar naar de grond.
Geen stil verdriet maar vruchtbaar weten
dit golvend land dat aan mijn leden kleeft
als speelse liefde aan het leven
zal ik nooit of nooit vergeten.
Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten