Wat voorafging: gewaarschuwd door de moeder van Rose, besluit Maarten Dekeyser halsoverkop de zonnige Provence te ontvluchten. Maar moet hij vrezen voor de wraak van Roses vader?
Omdat Maarten toch niet kon slapen,
begon hij zijn spullen in te pakken. Onderaan in zijn koffer legde hij de pulls,
de lange broeken en de paraplu die hij vergeefs had meegebracht, in de ijdele
overtuiging dat die zomer in de Provence minder heet en dor zou zijn.
Een
bijzonder plekje in zijn bagage voorzag hij voor het kruikje lavendel dat hij
had aangeschaft, zodat het leek alsof hij toch iets van Rose naar huis meenam.
Daarna bestudeerde hij nauwgezet de uren van de bussen en de treinen. Toen hij
ten slotte toch in slaap sukkelde, begon het reeds te schemeren en maakte de
zon zich op voor een zoveelste ellenlange werkdag. Hij sliep nog enkele uren en
was bijna te laat voor het ontbijt, wat de zussen Grenier hem niet eens kwalijk
zouden genomen hebben.
'Ik vertrek vandaag,' zei hij tegen
Célia.
'Jammer,' zei ze, maar ze scheen het
ook al niet te menen.
Het duurde nog een tijd voor Ghislaine
zijn rekening klaar had. Ze telde en hertelde, intussen voldoende zuchtend om
de legende van het zuchtende L’Isle in herinnering te brengen.
In het besef dat elke
vergissing in het eigen nadeel een drama was en elke vergissing in het nadeel
van de klant een accident de parcours, rondde ze veiligheidshalve
het bedrag naar boven af, zodat Maarten een groot deel van zijn geld bij elkaar
moest schrapen om haar te voldoen.
Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten