Het was al middag toen hij het hotel
verliet op weg naar de place Gambetta. Hij vroeg zich af wat er zou gebeuren
als hij François Arnaud ontmoette. Begon die dan ogenblikkelijk te slaan of
erger? Hoe meer hij erover nadacht, hoe schichtiger hij zich begon te gedragen.
Het was in feite al te gek. Dagen had hij onbekommerd rondgekuierd door de
stad, gegeten op terrasjes en gescharreld in boekenstalletjes. Nu schrok hij
als een voortvluchtige van zijn eigen schaduw.
De bus daagde ook al niet op tijd op.
Dat was meestal zo. Er naderde een vreemde hufter uit de richting van het park
Gauthier. Misschien
was het wel een moordenaar, ingehuurd door François Arnaud. Dat moest kunnen.
Wist hij veel hoe moordenaars eruitzagen.
Zo meteen haalde de man een geweer
uit zijn grote gitaarkist. Er heerste een landerige rust in de straat. Het
tijdstip en de plaats waren gewoon perfect voor een afrekening. Een kort salvo,
en wanneer de eerste omstanders naderen, is de moordenaar alweer verdwenen. Het
moest wel een professional zijn, een boef met een ongelukkige jeugd en een bloederige
toekomst, om met alle omstandigheden van zijn gepland misdrijf in die mate
rekening te houden.
Dan kruisten hun blikken elkaar.
Weinigen was het gegund hun moordenaar recht in de
ogen te kijken. Moest
Maarten zich nu uitverkoren voelen? Toen haalde de man een gitaar te
voorschijn. Muziek weerklonk. Maarten haalde opgelucht adem en liet een fles
water over
zijn hoofd leeglopen, zoals een regenbui de laatste druppels
uitperst boven de hoogste berg.
Geen lijk dus op deze Wapenstilstandsdag! Maar hoe zit het intussen in 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten