Mireille had de hoop al opgegeven ooit de legendarische Chèvre d'or van de Provence, de gouden geit met de glinsterende horens van Paul Arène, te aanschouwen toen plots de Leeuw van Vlaanderen opdook. Net als Maarten Dekeyser twee decennia later was de vreemdeling immers uit het noorden van België afkomstig.
Die eerste keer leek
hij een kluizenaar uit de bergen. Hij volgde het kiezelpad en droeg een zakje
met keien en rotssteentjes in de hand. De vreemdeling had een baard die in
dagen niet was bijgeknipt. 's Avonds schreef Mireille in haar dagboek dat hij
een wat haveloze indruk gaf.
Hij hield halt
toen hij haar zag. De geiten stonden op en liepen naar hem toe. Dat was niet
ongewoon. Ze liepen naar iedereen toe, in de hoop wat extra-voedsel mee te
graaien. Mireille was nieuwsgierig, want ze ontmoette weinig mensen. Ook zij
sprong op om hem van dichtbij te begroeten.
Hij lachte en ze zag zijn
paardengebit, maar ook zijn ogen die haar zonder schaamte aftastten. Toen pas
realiseerde ze zich dat ze schaars gekleed voor een onbekende man stond. Ze
sloeg in paniek de armen voor haar borsten. Maar hij lachte en bijna
onmiddellijk slikte ze haar schaamte in.
Toen hij haar de hand schudde, voelde
ze de ruwe handen van een man die gedurende lange tijd zware handenarbeid had
verricht. Van dichtbij waren zijn rimpels pijnlijk zichtbaar. Maar iets in hem
stelde Mireille op haar gemak. Vreemd genoeg wist ze op dat moment reeds dat ze
zijn handen niet eens zou afslaan als hij ze op haar borsten zou leggen. Ze
lachte hem vol vertrouwen toe en hij noemde zijn naam. Maar Mireille begreep
hem niet.
'Jean?' herhaalde ze weifelend.
'Johan,' verbeterde Wielewael.Het lukte Mireille niet om zijn naam een Vlaamse
tongval mee te geven. Hij lachte keer op keer zijn paardentanden bloot. Toen
kreeg ze een ingeving. 'Fernandel,' zei ze. Hij begreep haar niet, maar zij had
een nieuwe naam voor hem gekozen.
Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten