Dertig dagen in de Westhoek!

Scholieren hebben de gewoonte om hun laatste honderd dagen in de middelbare school te vieren. Die tijd is Alphonse, de Senegalese klusjesman, reeds lang ontgroeid. Vanuit Brussel is de ex-muzikant met zijn beminde Kat naar de Westhoek verhuisd. Daar blijkt pas hoezeer hij over bijzondere talenten beschikt. 

Zijn klanten - patiënten noemt Kat ze soms - vertrouwen hem maar al te graag hun intiemste problemen toe. Soms weet Alphonse ze op een eenvoudige manier op te lossen. Hij is een donkere weldoener in werklivrei, gestrand in la Flandre profonde. Deze alternatieve Jezusfiguur snelt zowel de inheemse bevolking als de Afghaanse vluchtelingen in de geïmproviseerde kampen in Noord-Frankrijk te hulp.

'Dertig dagen' is de lang verwachte nieuwe roman van Annelies Verbeke (°1976), die hier reeds eerder werd aangekondigd. Annelies Verbeke debuteerde in 2003 met 'Slaap!', waarmee ze internationale waardering oogstte. Later volgden nog de romans 'Reus' en 'Vissen redden' en de verhalenbundels 'Groener gras' en 'Veronderstellingen'. Vooral van die verhalenbundels heb ik destijds erg genoten.

Annelies Verbeke is ooit door Mark Cloostermans omschreven als 'het grootste talent van haar generatie'. Hoge verwachtingen dus, en niet zonder reden als je 'Dertig dagen' leest, een boek om belangrijke nominaties mee te halen. Het verhaal is immers geschreven in een mooie, literaire taal en geeft blijk van de klasse van Verbeke. De talrijke eenzame en zoekende (rand)personages worden beschreven in hun diep menselijke treurigheid, maar evenzeer met humor en veel mededogen. Geleidelijk verschijnen er echter meer barsten in de ogenschijnlijk rimpelloze wereld van de Westhoek en Frans-Vlaanderen. Een omgeving waarvan Annelies Verbeke leerde houden door een schrijfproject.

Natuurlijk was 'Dertig dagen' een heel ander boek geworden als het zich niet in de Westhoek maar pakweg in de Vlaamse Ardennen had afgespeeld. Toch zijn er een aantal parallellen te trekken tussen beide regio's: het betreft landelijke streken, vooral mentaal ver van de grote steden, en nabij een grens. In het geval van de Westhoek de grens met Frankrijk, in het geval van mijn geliefde Vlaamse Ardennen de taalgrens met Wallonië. En ofschoon de herinnering aan de Eerste Wereldoorlog uiteraard in de Westhoek veel nadrukkelijker aanwezig is, leefde de tweede wereldbrand in de Vlaamse Ardennen lang verder in de geesten. Zo dichtbij het Ronse van oorlogsburgemeester Leo Vindevogel, nu een multiculturele taalgrensstad.

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!