De roos en de lavendel (11)

Wat voorafging: ooit bracht ik een zonnige vakantie door in L'Isle-sur-la-Sorgue in de Provence. Het stadje werd in mijn verbeelding een bakermat van kleurrijke figuren en verhalen.

François Arnaud was een gerespecteerd burger in L'Isle. Hij was de vader van drie opvallende kinderen, Bernard, Marie en Rose. Maar bovenal was hij de telg van een geslacht, waarvan de roem door de mistralwinden werd uitgedragen over de valleien van de Rhône en de Sorgue. De Arnauds waren even intens met de Provence verbonden als de lavendel of de olijven. Geen prestigieus ambt of een telg van het geslacht had het ooit vervuld: burgemeester, onderwijzer, notaris, priester, en zelfs bisschop.

Zelf nam François met een waardigheid en beroepseer die men nog zelden ziet het ambt van stationschef van L'Isle-sur-la-Sorgue waar. Gezien de vervallen staat van het stationsgebouw in de avenue Guigue en de twee met distels begroeide spoorlijnen was dat een sierlijke vlag voor een sjofele lading. Toch wachtte hij zowat elke trein persoonlijk op het perron op alsof er een dierbare geliefde mee zou arriveren.

De magere man met de ingevallen gelaatstrekken, de diepe oogkassen onder de zware wenkbrauwen en de lachwekkende stationspet staarde de hele tijd naar de klok die hij met een ketting aan zijn broeksriem droeg. 's Morgens om zeven uur zette hij de klok gelijk met het tijdsein op de radio. Soms zei hij met een mengeling van scherts en triomf in de stem dat hij de dag nog moest beleven dat er een Zuid-Franse trein op tijd reed. Maar de verhalen en geruchten die het stadje als wervelende dromen doorkruisten, wilden dat hij treinen die te vroeg dreigden aan te komen voor een rood spoorweglicht ophield, uit bange herinnering aan het lot van zijn grootoom Jean.

François was er heilig van overtuigd dat de Arnauds verwant waren met de veel geprezen schrijver Frédéric Mistral. Met die overtuiging stond hij alleen, maar dat was wel vaker het lot van grote geesten. 

De Krekel van de Provence had de streek een nieuwe stem gegeven tegenover de heren van Parijs. Het meest pietluttige dorp in de regio had een straat of een steeg, een cultureel centrum of een school die naar de beroemde Mistral genoemd was. Elke keer weer wees François Arnaud zijn nageslacht trots op die vermoede bloedverwantschap. Hij bleef de hoop koesteren dat iemand hem ooit zou begrijpen als hij knielde om de bewuste bakstenen of asfaltlaag haast liefkozend te strelen.

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!