Terwijl heel Vlaanderen nagelbijtend toekeek hoe de Nederlander Mathieu van der Poel het wereldkampioenschap veldrijden naar zijn hand zette, gleden mijn gedachten af naar zijn vader. Adri van der Poel was een toprenner op de weg en in het veld. Lang geleden, toen zelfs de dieren nog twijfelden of zwijgen wel goud was, had tv-omroepster Rita Boelaert een rubriek in een populair tijdschrift. Het was de bedoeling om aan de hand van interviews een ander beeld te brengen van bekende sportlui. Alleen was Rita Boelaert toen reeds een vedette op retour en liet ze de rubriek in de feiten schrijven door een vriend van mij.
Op de koop toe bleken niet alle geïnterviewde sporters ook nog een boeiende andere kant te hebben. Maar dat gold gelukkig niet voor vader Adri van der Poel, die naar verluidt zelfs al eens een boek ter hand nam. Nu deel ik met wijlen Piet Van Eeckhaut, bekend strafpleiter en politicus, het vermoeden dat mensen die geregeld (fictie) lezen zelden banale mensen zijn.
Piet Van Eeckhaut hield van Willem Elsschot. Maar onder meer ook van 'Het bureau' van de Nederlandse schrijver J.J. Voskuil, die in 2008 overleed. 'Het bureau' is een romancyclus in zeven delen die meer dan 5.000 pagina's beslaat. Dat schrikt in eerste instantie misschien wat af, maar de taal is zeer toegankelijk en trefzeker, wat maakt dat je heel snel meegaat in het schrijfritme.
Zeker in Nederland was 'Het bureau' op een bepaald moment een hype en werd het omschreven als 'een soap voor intellectuelen'. Het verhaal is grotendeels autobiografisch en geïnspireerd op Voskuils dertigjarige loopbaan bij het Meertens Instituut. Hij schreef het werk na zijn pensionering in 1987. De verschillende delen ervan verschenen tussen 1996 en 2000.
Hoofdfiguur is de volkskundige Maarten Koning, Voskuils alter ego. Ook de meeste andere personages zijn op bestaande ex-collega's gebaseerd, wat niet iedereen in dezelfde mate kon waarderen. Het verhaal bevat veel humor, is zorgvuldig opgebouwd en is bovenal zeer herkenbaar. Wie meer inzicht wil verwerven in het (menselijke) reilen en zeilen in een werkomgeving, zal meer opsteken van 'Het bureau' dan van sommige hoogdravende managementboeken.
In 2012 las ik het postuum verschenen 'De buurman' van Voskuil, een roman over zijn homoseksuele buren. Hoewel het boek alle ingrediënten van Voskuils schrijfstijl bevatte, miste ik echter toch de magie van 'Het bureau'...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten