In een ver verleden produceerde men in
L'Isle linnen en zijde in groezelige ateliers, die hun energie
opwekten uit de Sorgue door middel van ontelbare waterraderen.
Verscheidene van die raderen waren bewaard gebleven en sierden nu,
overdadig met mos begroeid, de stedelijke plantsoenen op. De mooiste
twee schepten de hele dag nutteloos water op naast het parkje, je
reinste Sisyphusarbeid was het.
Achter de struiken was er een hoekje
aangelegd als hondentoilet. Het was vlakbij de pancarte met de tekst
waarmee generaal De Gaulle destijds zijn landgenoten opriep om de
strijd tegen de Duitsers verder te zetten. De generaal deed zijn in
Frankrijk wereldberoemde oproep op 18 juni 1940 vanuit Londen kort
voor de capitulatie van zijn land.
Het was een sobere plaat,
ingekaderd in de nationale kleuren en met inmiddels verroeste vijzen
vastgeankerd aan een metalen paaltje. De tekst was opgesteld in de
gezwollen retoriek die zowel bij het historische moment als bij de
persoonlijkheid van de toekomstige president van de republiek paste.
De woorden van de generaal waren een eigen leven gaan leiden. Men
vond ze in vele Franse steden en gemeenten terug. Maar nergens was
men er zo oneerbiedig mee omgesprongen als in L'Isle-sur-la-Sorgue
waar alleen de zindelijke honden ze te lezen kregen.
Ook
de visvangst was lange tijd een goudader voor het stadje geweest. Er
was een vissersgilde die elk jaar kampioenschappen organiseerde, die
even traditioneel uitliepen op vechtpartijen en handgemeen. Na het
likken van de wonden werd de kampioen van de Sorgue op de schouders
gehesen en als een Gallische krijgsman door de stegen van de stad
gedragen. Het was een verkapte kroegentocht, niets meer en ook niets
minder, maar dat las je in geen enkele folder.
Sommige
namen van straten waren naar vissen genoemd. Nog altijd verdwaalden
toeristen in de rue de la Truite of de l'Ecrevisse. Een grote
visepidemie maakte van de meeste vissers weer gewone landmannen. Ze
defileerden nu voor de ogen van de bezoekers in nostalgische
kostuums, die geurden naar mottenballen en verloren eer. De
toeschouwers slaakten bewonderende kreetjes en grepen verrukt naar
hun camera's. 'Kijk eens: authentieke vissers!' Niemand ergerde zich
aan de uitgestoken bedelhand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten