Notenwijn (8)

Inleiding: een nieuw samengesteld gezin op vakantie in de Vercors in Frankrijk, genietend van een zonnig terrasje.

De vrouw die net is opgestaan van het terras, heeft haar chocolaatje achtergelaten naast haar lege kop koffie. Ik haal het uit de wikkel en laat het op mijn tong smelten. 

Sofie installeert zich met Jitske die dadelijk naar de papieren onderlegger grijpt. Ik herken de vrouw uit Marseille die nu aan een andere tafel haar levensverhaal uit de doeken doet.

Het menu van de dag is met een keurig handschrift op een uithangbord geschreven: eerst een salade, daarna rosbief met gegratineerde aardappelen en boontjes en tot slot een dessertje. Ik lees het half luid voor en knik goedkeurend.

De man des huizes bedient op het terras in een bleke bermuda en een marineblauw hemdje waarop een wit anker en het woord ‘port’ staan geborduurd. Hij serveert een snede ijstaart versierd met framboosjes.

‘De frambozen komen uit mijn tuin,’ hoor ik hem met nauwelijks verholen trots opmerken.

De middaglucht is azuurblauw en het pleintje baadt in het heldere licht van het zuiden. De dag lijkt niet meer stuk te kunnen. Ik sluit mijn ogen en wou dat ik dit tafereel voor eeuwig kon vastleggen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Notenwijn (7)

Inleiding: het plein in Saint-Jean-en-Vercors ademt de typische zuiderse levensstijl uit. Een zorgeloze vakantie dus?

Vanop mijn bank naast de kerk stop ik Jitske haar eten toe. Ze zit naast mij op de bank en laat zich als een baby’tje bedienen. Het feit van over twee papa’s en mama’s te beschikken, bevordert haar zelfredzaamheid niet.

Sofie is intussen naar het office de tourisme en keert terug met een waaier aan documentatie over de Vercors en de Drôme, van kleurrijke brochures tot eenvoudige vouwfoldertjes. Ze veegt Jitskes mond af met haar slabbetje. Ik leun achterover tegen de bank en voel hoe ik het lome ritme van de streek in mij begin op te nemen. Ik bedenk dat ik hier best zou kunnen leven.

Op het kleine terras van het restaurant waar we een weekje eerder hebben gegeten, is iemand opgestaan. ‘Haast je,’ beduid ik Sofie, terwijl ik met driftige passen naar het lege tafeltje stap, al mijn goede voornemens van even voordien als ballast over boord gooiend.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Notenwijn (6)

Inleiding: een vakantie met een nieuw samengesteld gezin in de adembenemend mooie Vercors, de streek tussen Grenoble en Valence. 

De rust op het balkon in de Vercors wordt alleen verstoord door de schapen en de alom tegenwoordige krekels. Wanneer Sofie bij mij komt staan, beiert in de vallei de klok van het verlaten kerkje. De streek is ontkerstend, maar toch blijft de Kerk de dagindeling bepalen.

‘Kom,’ zegt Sofie, terwijl ze naar mijn hand tast.

‘Ja,’ zeg ik met gemengde gevoelens.

Ik zit de volgende dag op de Place de l’Eglise in Saint-Jean-en-Royans en kijk uit over de platanen en de fontein. Het is middaguur en dus rustig op het plein. Er zijn twee bars met een ruim terras maar nu het volksfeest achter de rug ligt, is er geen enkel stoeltje bezet. 

Tussen de twee drankgelegenheden bevindt zich een verzekeringskantoor waarvan men onlangs nog de gevel en de luikjes heeft geschilderd, zodat het er nu piekfijn uitziet.

Het uitzicht bezorgt mij een ontspannen gevoel.


Aan alle lezers een betoverend 2019 gewenst!!!