Risk (120)

Wat voorafging: Yvonne, de ex van Robert, stuurde hem een kaartje uit Kreta. Robert vroeg zich af hoe ze daar haar dagen sleet. En eigenlijk had hij haar best willen vergezellen.

Waarom had Yvonne Robert niet meegevraagd naar Kreta? Niet dat hij uit was op onoorbare toestanden. Hoewel ze was nog steeds zijn vrouw, hoe onoorbaar zou het geweest zijn als hij met haar het bed deelde? Maar hij wilde best genoegen nemen met aparte kamers. Hij wilde niets bruuskeren. Er waren belangrijkere dingen dan seks.

Hij kende trouwens Grieks uit school, oud-Grieks natuurlijk, het Grieks van Plato en Aristoteles, maar zelfs in moderne geschriften kon dat geen probleem zijn. Hij kon hen de weg wijzen, monkelend maar toch minzaam een menukaart lezen, zelfs een ijsje bestellen, moest hem lukken.

Hij kon haar gids zijn, bescheiden maar niet zonder zelfbewustzijn. Af en toe zou hij haar inwijden in de Griekse mythen en sagen, een kort verhaal, een pointe die een historische plek wist te situeren. 

Het zou haar rondreis een bijkomende dimensie geven, diepgang, vooral dat, diepgang. Maar Yvonne gaf niet de indruk dat ze nog erg uit was op diepgang. En de rest van de wereld al evenmin.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (119)

Wat voorafging: Robert beleeft de tijd van zijn leven met Karin aan zee. Het is bijna te mooi om waar te zijn. Toch herinnert hij zich nog levendig de tijd met Yvonne, zijn ex.

Kort voor zijn vertrek naar de zee had Robert een kaartje van Yvonne ontvangen. Het was best een aardig kaartje. Het toonde een groenige zee en twee jonge mensen die gearmd en in badpak langs de vloedlijn wandelden. Het was wel duidelijk dat die twee jonge mensen nog een lange dag voor de boeg hadden, een dag die naadloos zou overgaan in de nacht. 

De lucht was blauw op het kaartje, vanzelfsprekend blauw, welke kleur zou de lucht anders gehad hebben? Groetjes uit Kreta, het paradijs op aarde, stond er. Zo zag het paradijs er dus uit: goudgele stranden, een groene zee en blauwe luchten.

Het was niet helemaal zoals het beschreven stond in het oud testament. Maar over de waarheidsgetrouwheid van het oud testament koesterde hij wel meer twijfels. Bovendien moest ook de beschrijving van het paradijs zo nu en dan geüpdatet worden.

Wat deden mensen op Kreta? Robert Impens wist het niet, al durfde hij wel een gokje te wagen. Archeologische sites bezoeken, dat in elk geval, of het hoorde toch. Stadjes verkennen, zonnen op het strand of nabij het zwembad, en natuurlijk geregeld een terrasje doen, een cocktail, een glas wijn, een kop thee met een koekje.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (118)

Wat voorafging: Karin en Robert hebben de liefde bedreven. Robert had niet verwacht tot het ooit zo ver zou komen. Maar wat kan hij nog van het leven verwachten na dit hoogtepunt?

Daarop viel Karin in slaap. En hij bedacht hoe moeilijk het zou zijn om dit geluksgevoel ooit nog te herhalen. Alles wat nu nog volgde, zou ersatz lijken, een fletse afspiegeling van het paradijs.

Hij keek haar aan en opnieuw dacht hij hoe mooi het moest wezen als iemand op die manier definitief kon inslapen. Kon men waardiger sterven? Net op dat moment stonden de kranten bol van het item omdat een beroemd man het moment van zijn dood vrijwillig had gekozen.

Robert begreep dat het geen zin had om te wachten tot de gelukzalige voldaanheid plaats moest ruimen voor kilte en eenzaamheid. Was een man ooit eenzamer dan na de daad, wanneer het verlangen was bevredigd en hij als een ballon leeg liep?

Hij stond op en begon tussen zijn kleren te rommelen die hij op een stoel had achtergelaten. Vrij snel vond hij zijn stropdas. Het was een rode, fraaie stropdas vond hij zelf. Met zijn twee handen trok hij aan de uiteinden van de das en rekte die zo ver mogelijk uit. 

De das was van een onberispelijke kwaliteit. Het was Yvonne die hem destijds had gekozen, niemand wist in die tijd beter de juiste verhouding in te schatten tussen prijs en kwaliteit. Een das was een vreemd kledingstuk, opzichtig, multifunctioneel, maar toch zelden geliefd.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (117)

Wat voorafging: hoe vreemd ook, Karin en Robert lijken elkaar gevonden te hebben. In de kustvilla waar ze verblijven, trekken ze samen naar haar kamer. Voor Robert lijkt het wel een wonder.

‘Karin,’ fluisterde hij, ‘Karin!’ Met een tederheid die hij verloren waande, ergens onderweg, tussen het altaar en één of andere toonzaal had hij de tederheid verloren die zich nu als vanzelf opnieuw aan hem openbaarde. Het was een wonder, geen wonder uit een heiligenverhaal, maar een keerpunt, dat was het zeker.

‘Kom, kom maar,’ zei ze. 

Hij gleed in haar en nam haar met alle verlangen, met alle begeerte die hij in zich had, zoals hij al lang geen vrouw meer had gehad, zelfs niet in de eerste jaren van zijn huwelijk met Yvonne, toen ze nog vruchteloos probeerden een kind te maken.

Achteraf rolde hij van haar af, bekeek haar mooie, ongeschonden gelaat met het korte blonde haar en merkte hoe er bijna spontaan een voldane glimlach op haar gezicht verscheen. 

Ze lachte naar hem als naar haar redder, de soldaat die hangend aan een touwladder uit een helikopter haar kwam oppikken vanop haar zwalpend rubberbootje midden in de zee. Maar hij was de redder niet, zij had hem gered, van zoveel dingen waarvan hij gered wilde worden.

Ze lachte naar hem op een manier die hij voor de rest van zijn leven zou meedragen. Hij sloeg haar tevreden lach op als een blijvende herinnering aan een kortstondig moment van extase. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!