Risk (99)

Wat voorafging: Robert Impens zit met Karen op restaurant, nabij de zee. Hij is veel minder sober dan gebruikelijk. Zullen ze zich ook nog aan een Irish coffee wagen?

De kelner kreeg het stilaan op de heupen. De twee bejaarde dames gaven ook al een besluiteloze indruk bij het bestellen, voorlopig waren ze er nog niet uit of ze gebak of ijs als toetje wilden. Om één of andere reden vertrokken ze van de veronderstelling dat ze beiden hetzelfde moesten eten, hetzelfde voor- en hoofdgerecht was reeds gelukt, nu enkel het dessert nog.

‘Twee Irish coffees,’ bevestigde Robert Impens. ‘Dat zal je goed doen.’ Hij probeerde Karen vol vertrouwen toe te lachen, als een ervaren dokter die best wel weet wat goed is voor zijn patiënt. ‘Zeker met dit weer.’ Hij liet het klinken alsof hij haar had aangeraden om een muts, sjaal en warme handschoenen mee naar buiten te nemen.

Daarna legde hij zijn hand voorzichtig op de hare, iets te voorzichtig vond hij zelf. Hij had nog een lange weg af te leggen. Maar hij vond het alvast een goed signaal dat ze zijn hand niet wegduwde, in feite deed ze zelfs geen enkele poging daartoe.

Het zou een bijzondere dag worden. Het was een bijzondere dag. Voor hem en zeker ook voor haar.   

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (98)

Wat voorafging: het is Goede Vrijdag maar Robert en Karin zitten samen in een visrestaurant in Nieuwpoort. De lunch verloopt gezelliger dan verwacht. Vooral Karin heeft reeds veel gedronken. Zouden ze zich ook nog aan een dessert wagen? 

‘Nemen we nog een dessert? Of kan dat niet vandaag?’ polste Karin.

Hij deed alsof hij haar hint niet begreep. Wat maakte het nog uit als iedereen gewoon zijn zin deed? Waarom zou hij zelf dan nog heiliger dan de paus proberen te zijn? 

‘Vandaag kan alles.’ Hij wenkte al meteen de kelner. ‘Kunnen we de kaart voor de desserten krijgen?’ Hij wendde zich opnieuw tot Karin. ‘Tenzij jij al een idee hebt van wat je wil.’

‘Tiramisu met een kop hete koffie.’

Robert knikte goedkeurend. ‘Prima idee. Heb ik al lang niet meer gegeten.’ Yvonne bereidde zelf tiramisu, hele lekkere tiramisu zelfs. Ze was allesbehalve scheutig met de amaretto, ook vroeger al toen je dat niet van haar zou verwacht hebben, toen ze nog niet durfde te leven, durfde ze wel reeds kwistig te zijn met de amaretto. 

‘Tweemaal Tiramisu, maar maak er twee Irish coffees van.’

‘Zouden we dat wel doen?’ 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (97)

Wat voorafging: Robert zit met Karin op restaurant. Hij zorgt er wel voor dat zij meer alcohol drinkt dan hijzelf. Hij is alvast gul om haar bij te schenken.

‘Ik drink zelden zoveel.’ Karin glimlachte. ‘Als ik met mijn vriend ga stappen, drink ik doorgaans fruitsap. Of cola, ook cola natuurlijk.’

‘Ben jij dan Bob?’ vroeg hij. ‘Moet jij altijd rijden?’

‘Alleen in het terugkeren.’

Ze lachte er niet bij. Hij beneed mannen die er steeds opnieuw in slaagden een vrouw voor zichzelf in te schakelen, zonder dat die vrouw daar erg in had. Ze kregen ontbijt op bed en ’s avonds een gekoeld biertje en een zak chips als ze in hun luie stoel voor de televisie lagen.

‘Een gelijke verdeling van de lusten en de lasten is belangrijk in een relatie,’ zei hij. Ook hij lachte er niet bij, het was een dooddoener om je vreselijk over te schamen, het was er ongetwijfeld wat over, maar Karin knikte alsof hij iets zeer wijs had gezegd.

‘Ik vind het leuk met jou op restaurant,’ zei ze. Ze leek het te menen, dat deed hem iets. Niet dat hij er zijn voorzichtigheid bij inschoot, daarvoor was hij al te vaak nagetrapt. Maar beweren dat het hem volledig ongevoelig liet, klopte evenmin. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (96)

Wat voorafging: Robert zit met Karin in een visrestaurant. De lunch bevalt Robert meer dan hij verwacht had. Meer ook dan het samenzijn met zijn ex, Yvonne.

Yvonne ontroerde Robert al lang niet meer. In het begin wel, toen kon ze hem aankijken als een konijn dat aannam dat je een wortel bij had. Ze praatte toen ook veel, om niet te zeggen zonder ophouden. 

Ze praatte over alles, als ze de krant had gelezen, vertelde ze die na. Heel systematisch, ze begon steeds met de headlines. Een man vermist in Brugge, een meisje verkracht in het Vondelpark in Amsterdam, een zelfmoordaanslag in Istanboel. 

Daar had hij nog kunnen mee leven, het bespaarde hem de lectuur van de krant, maar erger was de commentaar die ze zelf toevoegde. De vermiste man was er beslist met zijn minnares vandoor, het Amsterdamse meisje was volgens haar aangerand door Marokkaantjes en de aanslag was natuurlijk het werk van IS. De wereld was goddeloos, gelukkig was zij er nog.

Er stonden kandelaars met brandende kaarsen op de tafels, op alle tafels, ook op het hunne. Hij merkte dat Karin tussen twee happen door met de vlam speelde. 

‘Drink nog een beetje,’ zei hij. Ze dronk haar glas nog eens leeg en hij vulde het opnieuw. Hij had liever dat ze dronk dan dat ze met vuur speelde.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!