Risk (68)

Wat voorafging: het reclamebureau Risk wil herbronnen aan de kust. Robert en Karin zijn al ter plaatse. Robert wordt verteerd door herinneringen, niet altijd even prettige. Hij wil een luchtje gaan scheppen.

Aangezien Mike en Noël voorlopig niet kwamen en het even ophield met regenen, stelde Robert Impens voor om even een luchtje te scheppen. Hij was geen man om hele dagen binnen te zitten, hij had lucht nodig, buitenlucht. Zoals je ook schapen niet hele dagen in een stal moest opsluiten, die dieren hadden hun beloop nodig.

Hij deed het ook voor zijn ogen, als hij de hele tijd voor de computer zat of in de papieren, begonnen zijn ogen te tranen. ‘Daar moet je naar laten kijken,’ zei Mike wel eens, bezorgd als hij was voor eventueel verloren arbeidstijd. 

Maar Mike kon op beide oren slapen, de laatste jaren had Robert nauwelijks een dag door ziekte verloren. Wat moest hij ook thuis? Een huis zonder kinderen en sinds enkele jaren ook een huis zonder vrouw. Leger kon een huis niet zijn.

Het was zijn bedoeling om alleen een luchtje te scheppen, maar Karin had ook lucht nodig. ‘Ik wil hier niet alleen blijven,’ zei ze nogal theatraal, alsof ze verwachtte dat er een monster vanonder het bed of uit de kleerkast zou komen gekropen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (67)

Wat voorafging: het is nu ook voor Robert duidelijk: Yvonne heeft hem verlaten en ze keert niet meer bij hem terug. Terwijl hij haar nakijkt, probeert hij zijn nieuwe situatie in te schatten.

Robert had geen kinderen en voortaan ook geen vrouw meer. Dat hoefde zijn geluk niet te bederven, er waren veel alleenstaanden volmaakt gelukkig. 

Het is een opluchting, dacht hij, er is nu duidelijkheid. Duidelijkheid was belangrijk, hij wist nu waar hij aan toe was. Tot dat moment had hij haar vertrek nog geen enkel ogenblik als een opluchting, laat staan als een opportuniteit gezien. Het kwam erop aan ook haar vertrek vanuit de juiste invalshoek te benaderen.

Dit is een nieuwe start, zei hij luidop. Toen nam hij de fles chablis, even twijfelde hij, daarna wrong hij de kurk opnieuw op de fles en borg die weg in de ijskast. 

Straks at hij bladspinazie en fishsticks uit de diepvriezer, de chablis zou er voortreffelijk bij smaken. Mike had wel eens gezegd dat spinazie en vis een ongezonde combinatie vormden, maar op zondag, zeker op een vrije zondag, wou hij geen rekening houden met Mikes opvattingen. Bovendien was dit een nieuwe start, voortaan wou hij risico’s nemen. Gevaarlijk leven, chablis, spinazie en fishsticks vond hij al een heel goed begin.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (66)

Wat voorafging: het bezoek van Yvonne verliep anders dan Robert verhoopt had. Het eindigde ermee dat ze haar glas op de grond gooide. Scherven brengen geluk. Maar gold die oude wijsheid wel voor Robert?

Yvonne nam haar handtas en liep naar buiten. ‘Stuur mijn spullen maar naar Marijke!’ schreeuwde ze. ‘Bel naar het stadhuis als je het adres niet weet.’

Hij dacht aan de videocassettes met de afleveringen van haar lievelingssoap. ‘Wacht, ik wil je nog iets geven.’ Hij stopte ze in een plastic draagtas.

‘O,’ zei ze, ‘o, o, o.’ Ze was verrast, misschien zelfs een tikje ontroerd. ‘Dat is best lief van jou.’

Hij maakte van de gelegenheid gebruik om haar op de wang te zoenen, maar toen hij ook haar mond wilde zoenen, duwde ze hem weg. ‘Het is over, Robert, het is uit tussen ons. Daar zal je je toch moeten bij neerleggen.’

Ze keek niet meer om terwijl ze wegliep met de draagtas vol videocassettes. Hij bleef haar nakijken tot ze om de hoek verdwenen was. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (65)

Wat voorafging: Yvonne vertelt honderduit over haar reis naar Italië. Maar wat ze vertelt, bevalt Robert niet. Heeft ze werkelijk een avontuurtje beleefd met een charmante Italiaan?

Plots was het besef daar. Ook zijn hersenen werden wel eens getroffen door een bliksemschicht. Dit kan niet, ze neemt mij in de maling, ze verzint maar wat. Hij wist niet dat ze zo goed kon acteren, hij was er werkelijk ingelopen. ‘Hoe heette die Italiaan van jou? Felice of Guiseppe?’

Ze schrok, heel eventjes maar, toch was het hem niet ontgaan. ‘Maak er geen karikatuur van. Paolo, ja, zo was zijn naam, Paolo.’

‘Een mooie naam,’ hij probeerde niet te cynisch klinken. ‘Zo heten wel meer Italianen.’

‘Het is een populaire naam,’ gaf ze toe. ‘Er zijn ook wel meer mannen die Robert heten. Ik val blijkbaar op mannen met banale namen.’

‘Je viel dus toch op mij.’

Yvonne aarzelde. ‘Natuurlijk viel ik op jou, oen. Maar wat heb jij met mijn verliefdheid aangevangen? Zelfs kinderen kon je mij niet geven. Zelfs dat lukte je niet!’

Ze gooide haar lege glas te pletter op de vloertegels. Dat was zonde, het behoorde nog tot hun huwelijksservies. Zo’n duur servies hadden ze anders nooit kunnen kopen.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!