Heksen (15)

Wat voorafging: de ex van Het Katje is op bezoek. Magherman ziet het met lede ogen aan.

Het Katje zit tegenover Swa op de bank en luistert. Zichtbaar geboeid. Ze hangt aan zijn lippen, denkt Magherman, zij het niet letterlijk, of nog niet letterlijk. Dat is een kwestie van tijd, het kader is geschapen, het hoeft nog alleen ingevuld. 

Zijn vrouw leunt voorover en lacht, niet gereserveerd zoals een getrouwde vrouw naar een man pleegt te lachen, maar schaapachtig, puberaal, als een bakvis die op een schoolfuif plots oog in oog staat met de jongen waarvoor ze haar eerste gedichtje heeft geschreven. 

Ze heeft voor de gelegenheid een lichte bloes uitgekozen met een uitnodigende diepe inkijk. Het Katje is een goede gastvrouw, er mag Swa niets te kort komen. Hij mag alles zien, misschien ook meer. Ze blijft alvast schaapachtig naar hem lachen. 

Als ze dan toch voor elkaar bezwijken, zou Magherman het liefst hebben dat het nu meteen gebeurt. Zodat er achteraf geen vervelende discussie hoeft te volgen en de feiten gewoon voor zich kunnen spreken zoals feiten nu eenmaal horen te doen. 

Hij zou ze eerst wat hun gang laten gaan, kijken hoe Swa het doet, als een wild dier of zacht en teder. Net voor het hoogtepunt zou hij binnentreden en hen betrappen zoals God zelf Adam en Eva in het aards paradijs heeft betrapt. 

Dan zou hij Swa theatraal de deur wijzen met een vermanende vinger, een vinger die dreigt als een rokend pistool. Al houdt Magherman dan zijn creativiteit onder dekzeil, zijn fantasie laat zich niet zomaar onder een kaasstolp plaatsen. Sommige mensen genieten na, hij geniet vooraf. Waarvan zou hij ook moeten nagenieten?

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!

Risk (16)

Wat voorafging: tijd voor een werkvergadering bij het reclamebureau Risk. De zakencijfers vallen echter tegen. 

Freek leunde achterover op zijn stoel en pulkte aan zijn oorring. Het was geen bijzondere oorring, wel een opvallende. Het was een statement, maar Robert wist niet meer van wat of hoe. Misschien dat Freek het intussen ook niet meer wist, dat hij ervan uitging dat hij zijn statement wel had geplaatst.

‘Wil er nog iemand koffie?’ vroeg Noël. ‘Er is voldoende,’ drong hij aan. Op het benepen tafeltje in het vroegere rommelhok stond een enorme thermos koffie, zoals gebruikelijk bij elke werkvergadering. Koffie van de wereldwinkel, Risk was best wel politiek correct.

‘Ik heb dit weekend onze zakencijfers bekeken,’ zei Freek. ‘Zo schitterend zijn die niet.’ Dat waren ze al een hele tijd niet, maar tot nu toe had niemand dat erg gevonden, of toch niet erg genoeg om erover te vergaderen. ‘Helemaal niet schitterend!’

Ofschoon niemand om koffie had gevraagd, schonk Noël iedereen nog een kop in. Kennelijk ging hij ervan uit dat er zo dadelijk nood zou zijn aan een bakje troost. Veel troost, want de kopjes waren tot de rand gevuld, zodat ze allen koffie morsten op de tafel.

‘Wat wil je eraan doen?’ vroeg Karin. Het leek haar zo te horen ondenkbaar dat iemand anders met een oplossing zou komen aandraven, die aanvaardbaar was voor Freek.

‘Deze situatie kan ook een opportuniteit zijn,’ zei Freek. ‘Ik stel een residentiële workshop voor. Een drietal dagen het kantoor sluiten en samen onderduiken aan de kust. Brainstormen! Innovatieve ideeën laten opborrelen en met elkaar confronteren tot we een big bang van creativiteit bereiken. Tot grote vreugde van onze stakeholders. Onze naam indachtig, denken we maar aan het gezelschapsspel, zullen we de reclamewereld heroveren. We win!’

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Heksen (14)

Wat voorafging: Swa, de ex van het Katje, komt Hannes brengen voor het weekend. Magherman zou liegen als hij zou beweren dat hij dat leuk vindt. 

Als Magherman die avond thuiskomt, staat Swa’s wagen er nog. Het is geen bescheiden familiewagen, zoals de wagen waarmee Magherman rondrijdt. Nee, het is een hippe sportwagen met een schuifdak en een opgefokte motor, het soort wagen waarmee je terecht kan in Zolder en in Francorchamps. En blijkbaar ook op de gewone weg.

Op de veranda ligt een berg pompoenen gestapeld, voldoende pompoenen om minstens één sprookjeskoets te toveren. ‘Abracadabra,’ zegt Magherman, terwijl hij met zijn vingers knippert. Er gebeurt niets en Magherman probeert het nog eens, maar ook dan gebeurt er niets. 

Magherman heeft vanzelfsprekend nooit een tovenaarsdiploma gehaald, wel andere getuigschriften waarvoor hij voorbeeldig gestudeerd heeft, maar nooit een tovenaarsdiploma. Zo creatief is hij niet, wel voorbeeldig, al kan dat snel veranderen eenmaal hij zijn creativiteit bevrijdt. 

Ontgoocheld trapt hij de stapel pompoenen omver. Ze rollen naar alle kanten, maar het heeft niets sprookjesachtigs, eerder iets zieligs, iets pijnlijks zelfs. Ik trek de pijn aan als een magneet, bedenkt Magherman, maar het is niet eens abnormaal. Daar is hij een martelaar voor. Een stille martelaar, maar toch een martelaar.

Door het raam ziet hij Swa ontspannen op het salontafeltje zitten. Hij heeft de benen gekruist en vertelt breedvoerig. Zijn armen bewegen wild in alle richtingen alsof ze van plan zijn om op korte termijn zijn lichaam te verlaten maar er nog niet uit zijn waar precies hun toekomst ligt. 

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!

Risk (15)

Wat voorafging: Robert was ooit een beloftevolle reclameman. Meer dan zijn compagnon Freek was hij verantwoordelijk voor het succes van het reclamebureau Risk. Maar dat leek intussen allemaal ver weg.

Er was een tijd waarin er wel naar Robert Impens werd geluisterd, waarin zijn naam een passe-partout was die deuren opende. Hij gold als een ongeslepen diamant toen, veel meer dan Freek had hij de Belga Queen-campagne geïnspireerd. Maar ergens tussen de stoverij en de vol-au-vent was hij de weg verloren. Robert was een anachronisme geworden, zoals een digitale camera, een machinegeweer of een sjaal van Sporting Anderlecht of Ajax in een ridderfilm.

Mogelijk was het anders geweest met kinderen. Kinderen hielden je jong, zei men wel eens. Maar zij hadden geen kinderen, al hadden ze heus wel geprobeerd. Lag het aan hem? Robert had het nooit met wetenschappelijke zekerheid willen weten. Al had hij erg sterke vermoedens, en Yvonne nog meer. 

Robert wilde echter niet leven met zijn onvolmaaktheid. De spiegel was reeds onverbiddelijk genoeg. Geen kinderen dus en op een dag had Robert Impens ook geen vrouw meer. Alsof het leven een kansspel was, waar je alles won of met lege handen achterbleef.

Het was niet uitgesloten, dacht hij wel eens, dat hij Yvonne had kunnen paaien met een poes. Poezen kon je weliswaar niet vergelijken met een kind. Toch konden ze zeer aanhankelijk zijn, en als ze krols waren, leek hun gemiauw zelfs op het huilen van een baby. 

Een hond kon vanzelfsprekend ook. Een schoothond – een chihuahua, een dwergpoedel of een pekinees - maar dat was zo’n cliché voor een kinderloos echtpaar, en clichés hielden niet lang stand aan de koffietafel. 

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Heksen (13)

Wat voorafging: Maqgherman heeft het moeilijk om de kleine Hannes te begrijpen. Hij heeft het soms even moeilijk om zijn vrouw te begrijpen...

Magherman vraagt zich af wat er mis is met kabouters, heksen en reuzen. Toen hij zo oud was als Hannes, keek hij ademloos naar Sneeuwwitje en sloot spontaan de ogen als de heks verscheen. Het was uiteraard wel zo’n echte heks met een wrat op de neus, puntige vingernagels en een slecht onderhouden gebit. Had de heks die ooit op bezoek was geweest in de slaapkamer van het Katje ook een slecht onderhouden gebit? Vast wel, dat moet hij bij gelegenheid eens vragen.

Hannes lijkt eerder op Swa dan op zijn moeder. Dat kan natuurlijk, de evolutieleer laat het toe. Misschien komt het omdat hij aan Swa is toegewezen, bedenkt Magherman. Hij heeft wel eens gelezen dat huisdieren na verloop van tijd op hun baasjes gaan lijken. Waarom zou dat ook niet opgaan voor kinderen? Wie bij de hond slaapt…

Magherman rekt zich en schakelt de radio aan. Een tandartsassistente heeft zich gedurende jaren zonder diploma als tandarts voorgedaan. Blijkbaar heeft niemand ooit wat gemerkt. Haar patiënten verlieten haar kabinet niet als tandenloze heksen, maar tevreden en voldaan, voor zover mogelijk. Toch is de tandartsassistente tot drie jaar cel veroordeeld. ‘De wereld is onrechtvaardig,’ zegt Magherman. ‘Heel erg onrechtvaardig.’

Zijn vrouw kijkt hem aan, begint te wenen en loopt weg. Elke keer als ze begint te wenen, loopt ze weg. De keuken is geen plek voor tranen, maar voor boterhammen en biefstuk met frietjes.

De waarheid doet pijn, bedenkt Magherman. Het is vanzelfsprekend niet alleen de waarheid die kwetst. Een stomp in de maag, een doorn in een vinger, een geweigerde handdruk doen ook pijn. Zelfs aan een stom blad papier met een messcherpe rand heeft Magherman zich ooit pijnlijk gesneden. 

Het lijden is een wezenlijk onderdeel van het leven; wie niet wil lijden, wil niet leven. Maar Magherman wil wel lijden. Hij is een martelaar van zijn tijd, hij lijdt voor zijn vrouw en haar kind. Maar hij lijdt te vaak in stilte. Dat maakt zijn lijden minder draaglijk.

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!

Risk (14)

Wat voorafging: het reclamebureau Risk had hoge ogen gegooid met een campagne voor de stad Oostende. Die campagne was zelfs bekroond. Maar Robert was de award niet in ontvangst gaan nemen op die feestelijke avond.

Robert en Yvonne hadden die avond zoals elke donderdag vol-au-vent gegeten, die Yvonne zelf had bereid met hoevekip, gehaktballetjes, champignons en veel saus. Het was één van haar specialiteiten, net als Vlaamse stoverij. Ze hadden een glaasje tafelbier gedronken en daarna samen naar ‘Thuis’ gekeken, ook dan al een vaste waarde op de openbare omroep en voor Robert zijn dagelijkse portie guilty pleasure.

Freek daarentegen bleef vasthaken aan de periode dat hij de commerciële televisie in Vlaanderen had opgestart. ‘Ik was de allereerste netmanager, Rob. Er ging niets op antenne zonder mijn zegen. Werkelijk niets! Had men toen meer naar mij geluisterd, het medialandschap en de reclamewereld hadden er helemaal anders uitgezien.’ 

Hij greep Roberts arm vast. Robert hield er niet van, noch van Freeks handtastelijkheden noch van zijn voorspelbare tirade. ‘Af en toe voelde ik mij als de paus, Rob. Er werd geen programma uitgezonden zonder mijn zegen.’

Robert knikte flets. Hij hoopte dat Freek hem niet zou zegenen. Zoveel schijnheiligheid had hij niet overleefd. Dat klonk pathetisch, maar hij herinnerde zich uit de beginperiode van het bewuste commerciële televisiestation vooral inhoudsloze actiefilms en pornoprogramma’s. 

Hij vroeg zich af waarom hij de moed ontbeerde om op te merken dat hij liever naar Canvas keek, en soms naar Nederland drie of Arte. 

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Heksen (12)

Wat voorafging: Magherman vindt het geen prettige gedachte dat zijn vrouw nog steeds met haar ex omgaat. Wordt Hannes daardoor een splijtzwam in hun relatie?

Alleen Magherman noemt zijn vrouw het Katje. Hij is de enige die beseft, die weet zelfs dat ze in een vroeger leven een katje was. Niet het meest aanhankelijke poesje, eerder een verwilderde kattin met scherpe klauwen, maar een kat ongetwijfeld. Hij alleen weet het omdat hij de enige is die haar zo goed kent, die haar beter kent dan ze zichzelf kent.   

‘Vrouwen vergeten hun vorige vlam nooit,’ zegt hij. ‘Oude liefde roest niet. Vrouwen keren vaak terug naar hun eerste liefde.’ Magherman heeft weet van diverse gevallen. Het is geen epidemie zoals de griep, maar het is ook minder onschuldig. Hier helpt geen spuitje tegen.

Zijn vrouw schudt het hoofd. ‘Ik keer niet terug naar Swa. Nooit. Waar haal je het?’

Say never never again, denkt hij. Alsof hij de blik in haar ogen niet opmerkt als ze over Swa praat. De blik van een licht ontvlambaar tienermeisje, de blik die hem niet meer gegund is. Weet ze dan niet dat hij haar zoveel beter kent dan ze zichzelf kent?

Hij neemt een nijdige hap van zijn boterham en kijkt naar het prikbord waarop de vakantiekaartjes hangen. Het zijn veelal vrolijke kaartjes, verstuurd vanuit zonnige en exotische oorden, waar het warm is en de alcohol aardig naar binnenloopt. 

Tussenin hangt een foto van Hannes. Ze hebben de jongen voor de foto van zijn spel weggerukt. Zijn kleren zijn beslijkt alsof ze hem eerst als een kindsoldaat door de blubber hebben gejaagd. Hannes kijkt alsof er geen vogeltje maar een monstertje uit het toestel ontsnapt. Een monster uit een Amerikaanse cartoon, want dat zijn de enige vreemde wezens waarin hij nog wil geloven.

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!

Risk (13)

Wat voorafging: het reclamebureau Risk gooide destijds hoge ogen met een reclamecampagne voor de stad Oostende. Het was het begin van een drukke en gevarieerde periode voor het bureau van Freek en Robert.

Sindsdien had het bureau de meest diverse campagnes ontworpen, voor afwasmiddel, ijsjes, calorie-arme snoepjes van chocolade, diepvriesgroenten en bijna vanzelfsprekend voor waspoeder. 

Ze hadden zelfs enkele jaren geleden de campagne uitgewerkt voor een politieke partij, maar dat was geen onverdeeld succes gebleken. Enkele tienduizenden kiezers minder, door een samenloop van omstandigheden leidde dit toch nog tot een beperkte winst aan zetels.

‘Politieke marketing is een metier,’ zei Freek bij herhaling. ‘Dat zouden ze aan de universiteit moeten doceren.’

Dat gebeurde ook, aan verschillende universiteiten zelfs, maar hij bedoelde dat ze dit beter konden overlaten aan iemand uit de praktijk, iemand zoals hij, of preciezer nog, gewoon aan hem.

Freek had niet zo’n hoge pet op van academici. Dat had volgens hem niets te maken met zijn eigen achtergrond, op zijn curriculum prijkte één of ander schimmig bachelorschap. ‘Dit vak leer je op de werkvloer,’ was zijn devies. Al doende leert men. Zijn levensfilosofie woog nauwelijks zwaarder dan de reclameslogans die hij op de samenleving losliet.

In feite teerde het bureau nog steeds op de geslaagde campagne voor de voormalige Koningin der Badsteden. Samen met Freek was Robert de enige die er in die pioniersperiode al bij was. Hij was de award niet mee gaan ophalen, die glamouravonden lagen hem niet zo.

‘Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg,’ was zijn devies in die tijd. Yvonne gaf hem toen meestal nog gelijk. Het was niet altijd duidelijk of dat een bewijs van haar liefde was, maar gemakshalve nam Robert aan van wel. Als je nog van de liefde wou genieten, mocht je ze niet herleiden tot een wetenschap. Pas later was Yvonne op haar beurt gek beginnen te doen, het leven was een mallemolen en Robert had een rondje gemist.

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Heksen (11)

Wat voorafging: is Magherman boos omdat de ex van zijn vrouw hun zoon Hannes komt brengen voor het weekend? Of doet hij alsof?

‘Boos?’ herhaalt hij ongelovig, of eerder nog verbijsterd. Waarom zou hij boos zijn omdat haar ex, de man uit haar verleden, langskomt? Daar dienen exen toch voor om de kinderen af te zetten voor het weekend. Het kind is de navelstreng die hen bindt, de navelstreng die ze niet kunnen doorknippen, niet willen doorknippen.

‘Ben je boos?’ probeert ze opnieuw.

Magherman kijkt haar aan met een vernietigende blik, zo vernietigend heeft hij haar nog niet vaak aangekeken. 

Doorgaans is hij een adept van de lieve vrede, maar ook de lieve vrede heeft haar grenzen. Hij denkt: als ogen konden doden, was je nu een hoopje smeulende as, een kruimel ellende. Maar ogen kunnen niet doden, alvast de ogen van Magherman kunnen niet doden. Dus is hij zelf een brokje bittere ellende. 

‘Ik ben niet boos!’ schreeuwt hij. ‘Hoe kom je erbij? Ik ben nooit boos. Dat zou je onderhand wel mogen weten. Hooguit doe ik soms alsof ik boos ben.’ Daar is hij trouwens goed in, in doen alsof hij boos is. Het is een talent, misschien geen talent dat je kan te gelde maken, zoals tweedehands auto’s verkopen of advies geven over gewaagde beleggingen, maar toch een soort talent.      

Het Katje is niet overtuigd van zijn talent. Ze haalt alleen maar de schouders op, hulpeloos, als iemand die een vegetariër over de vloer krijgt en enkel een sappig stukje vlees op de pan heeft sudderen. 

‘Kan ik het helpen dat Swa zelf langskomt? Moet ik dan elke keer mijn ouders inschakelen? Wat heb jij in hemelsnaam tegen Swa?’

Zoveel vragen. Ook dat is een beroepsafwijking natuurlijk. 

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!