Risk (16)

Wat voorafging: tijd voor een werkvergadering bij het reclamebureau Risk. De zakencijfers vallen echter tegen. 

Freek leunde achterover op zijn stoel en pulkte aan zijn oorring. Het was geen bijzondere oorring, wel een opvallende. Het was een statement, maar Robert wist niet meer van wat of hoe. Misschien dat Freek het intussen ook niet meer wist, dat hij ervan uitging dat hij zijn statement wel had geplaatst.

‘Wil er nog iemand koffie?’ vroeg Noël. ‘Er is voldoende,’ drong hij aan. Op het benepen tafeltje in het vroegere rommelhok stond een enorme thermos koffie, zoals gebruikelijk bij elke werkvergadering. Koffie van de wereldwinkel, Risk was best wel politiek correct.

‘Ik heb dit weekend onze zakencijfers bekeken,’ zei Freek. ‘Zo schitterend zijn die niet.’ Dat waren ze al een hele tijd niet, maar tot nu toe had niemand dat erg gevonden, of toch niet erg genoeg om erover te vergaderen. ‘Helemaal niet schitterend!’

Ofschoon niemand om koffie had gevraagd, schonk Noël iedereen nog een kop in. Kennelijk ging hij ervan uit dat er zo dadelijk nood zou zijn aan een bakje troost. Veel troost, want de kopjes waren tot de rand gevuld, zodat ze allen koffie morsten op de tafel.

‘Wat wil je eraan doen?’ vroeg Karin. Het leek haar zo te horen ondenkbaar dat iemand anders met een oplossing zou komen aandraven, die aanvaardbaar was voor Freek.

‘Deze situatie kan ook een opportuniteit zijn,’ zei Freek. ‘Ik stel een residentiële workshop voor. Een drietal dagen het kantoor sluiten en samen onderduiken aan de kust. Brainstormen! Innovatieve ideeën laten opborrelen en met elkaar confronteren tot we een big bang van creativiteit bereiken. Tot grote vreugde van onze stakeholders. Onze naam indachtig, denken we maar aan het gezelschapsspel, zullen we de reclamewereld heroveren. We win!’

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Risk (15)

Wat voorafging: Robert was ooit een beloftevolle reclameman. Meer dan zijn compagnon Freek was hij verantwoordelijk voor het succes van het reclamebureau Risk. Maar dat leek intussen allemaal ver weg.

Er was een tijd waarin er wel naar Robert Impens werd geluisterd, waarin zijn naam een passe-partout was die deuren opende. Hij gold als een ongeslepen diamant toen, veel meer dan Freek had hij de Belga Queen-campagne geïnspireerd. Maar ergens tussen de stoverij en de vol-au-vent was hij de weg verloren. Robert was een anachronisme geworden, zoals een digitale camera, een machinegeweer of een sjaal van Sporting Anderlecht of Ajax in een ridderfilm.

Mogelijk was het anders geweest met kinderen. Kinderen hielden je jong, zei men wel eens. Maar zij hadden geen kinderen, al hadden ze heus wel geprobeerd. Lag het aan hem? Robert had het nooit met wetenschappelijke zekerheid willen weten. Al had hij erg sterke vermoedens, en Yvonne nog meer. 

Robert wilde echter niet leven met zijn onvolmaaktheid. De spiegel was reeds onverbiddelijk genoeg. Geen kinderen dus en op een dag had Robert Impens ook geen vrouw meer. Alsof het leven een kansspel was, waar je alles won of met lege handen achterbleef.

Het was niet uitgesloten, dacht hij wel eens, dat hij Yvonne had kunnen paaien met een poes. Poezen kon je weliswaar niet vergelijken met een kind. Toch konden ze zeer aanhankelijk zijn, en als ze krols waren, leek hun gemiauw zelfs op het huilen van een baby. 

Een hond kon vanzelfsprekend ook. Een schoothond – een chihuahua, een dwergpoedel of een pekinees - maar dat was zo’n cliché voor een kinderloos echtpaar, en clichés hielden niet lang stand aan de koffietafel. 

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Risk (14)

Wat voorafging: het reclamebureau Risk had hoge ogen gegooid met een campagne voor de stad Oostende. Die campagne was zelfs bekroond. Maar Robert was de award niet in ontvangst gaan nemen op die feestelijke avond.

Robert en Yvonne hadden die avond zoals elke donderdag vol-au-vent gegeten, die Yvonne zelf had bereid met hoevekip, gehaktballetjes, champignons en veel saus. Het was één van haar specialiteiten, net als Vlaamse stoverij. Ze hadden een glaasje tafelbier gedronken en daarna samen naar ‘Thuis’ gekeken, ook dan al een vaste waarde op de openbare omroep en voor Robert zijn dagelijkse portie guilty pleasure.

Freek daarentegen bleef vasthaken aan de periode dat hij de commerciële televisie in Vlaanderen had opgestart. ‘Ik was de allereerste netmanager, Rob. Er ging niets op antenne zonder mijn zegen. Werkelijk niets! Had men toen meer naar mij geluisterd, het medialandschap en de reclamewereld hadden er helemaal anders uitgezien.’ 

Hij greep Roberts arm vast. Robert hield er niet van, noch van Freeks handtastelijkheden noch van zijn voorspelbare tirade. ‘Af en toe voelde ik mij als de paus, Rob. Er werd geen programma uitgezonden zonder mijn zegen.’

Robert knikte flets. Hij hoopte dat Freek hem niet zou zegenen. Zoveel schijnheiligheid had hij niet overleefd. Dat klonk pathetisch, maar hij herinnerde zich uit de beginperiode van het bewuste commerciële televisiestation vooral inhoudsloze actiefilms en pornoprogramma’s. 

Hij vroeg zich af waarom hij de moed ontbeerde om op te merken dat hij liever naar Canvas keek, en soms naar Nederland drie of Arte. 

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Risk (13)

Wat voorafging: het reclamebureau Risk gooide destijds hoge ogen met een reclamecampagne voor de stad Oostende. Het was het begin van een drukke en gevarieerde periode voor het bureau van Freek en Robert.

Sindsdien had het bureau de meest diverse campagnes ontworpen, voor afwasmiddel, ijsjes, calorie-arme snoepjes van chocolade, diepvriesgroenten en bijna vanzelfsprekend voor waspoeder. 

Ze hadden zelfs enkele jaren geleden de campagne uitgewerkt voor een politieke partij, maar dat was geen onverdeeld succes gebleken. Enkele tienduizenden kiezers minder, door een samenloop van omstandigheden leidde dit toch nog tot een beperkte winst aan zetels.

‘Politieke marketing is een metier,’ zei Freek bij herhaling. ‘Dat zouden ze aan de universiteit moeten doceren.’

Dat gebeurde ook, aan verschillende universiteiten zelfs, maar hij bedoelde dat ze dit beter konden overlaten aan iemand uit de praktijk, iemand zoals hij, of preciezer nog, gewoon aan hem.

Freek had niet zo’n hoge pet op van academici. Dat had volgens hem niets te maken met zijn eigen achtergrond, op zijn curriculum prijkte één of ander schimmig bachelorschap. ‘Dit vak leer je op de werkvloer,’ was zijn devies. Al doende leert men. Zijn levensfilosofie woog nauwelijks zwaarder dan de reclameslogans die hij op de samenleving losliet.

In feite teerde het bureau nog steeds op de geslaagde campagne voor de voormalige Koningin der Badsteden. Samen met Freek was Robert de enige die er in die pioniersperiode al bij was. Hij was de award niet mee gaan ophalen, die glamouravonden lagen hem niet zo.

‘Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg,’ was zijn devies in die tijd. Yvonne gaf hem toen meestal nog gelijk. Het was niet altijd duidelijk of dat een bewijs van haar liefde was, maar gemakshalve nam Robert aan van wel. Als je nog van de liefde wou genieten, mocht je ze niet herleiden tot een wetenschap. Pas later was Yvonne op haar beurt gek beginnen te doen, het leven was een mallemolen en Robert had een rondje gemist.

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!