Mijn golvend land

Zo dapper is mijn golvend land

dat het kreunend wakker wordt

als een zwangere vrouw die dra moet baren.

Zo hard holt het kind

dat het zes zwarte paarden achterlaat

met enkel de groene heuvels als getuigen.

Zo zalig smaakt de laatste bron

dat eenhoorns zich gulzig laven

voor ze vervagen in een waterval van zonnelicht.

En ik? Ik staar naar de grond.

Geen stil verdriet maar vruchtbaar weten

dit golvend land dat aan mijn leden kleeft

als speelse liefde aan het leven

zal ik nooit of nooit vergeten.

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!

Patrick

Patrick Verdonck (Foto: Johan Vekeman)

Het is geen hip café, met designstoelen, aangepaste verlichting en een jazzy muziekje op de achtergrond. Evenmin is het een café zoals vader Abraham het bezingt. De inkleding van de zaak is charmant, eerder rustiek dan ouderwets.

Achter Patrick staat een vitrinekast, volgestouwd met de meest uiteenlopende gedateerde producten, van shampoo en tandpasta tot koekjestrommels. Patrick keert zich om en ook hij ziet nu bovenop de kast de twee bekers, uit de tijd waarin Vlaanderen op zondag voor de ochtendmis nog massaal met de duiven speelde.

De chaos in de kast is van die aard dat het geheel, vermoedelijk ongewild, iets artistieks krijgt. Het herinnert mij aan rekken vol Oost-Europese producten die ik ooit in het SMAK opmerkte. Tot kunst verheven door niemand minder dan wijlen Jan Hoet.

Het brengt mij ertoe om te vertellen over mijn zomerreis naar Tsjechië. Over de onverstaanbaarheid van de taal ginds, de restanten van het communisme op het platteland, de overrompelende hoofdstad Praag, waar men de laatste souvenirs van de Fluwelen Revolutie op het altaar van de commercie heeft geofferd. Het zijn geen spectaculaire onthullingen, maar het helpt de tijd te doden tussen de tomatensoep en de kip archiduc.

Dan begint Patrick plots over zijn reis lang geleden naar Polen. ‘Nog voor de tijd van Walesa,’ beklemtoont hij. En die toevoeging maakt mij stil, want ze refereert in mijn gedachten naar het meest ongebreidelde communisme. Patrick vertelt hoe hij en zijn gevolg de Oost-Duitse grenswachten moesten trotseren en ten slotte strandden in een plaatselijke kroeg. Iedereen hing er aan hun lippen en één Oost-Duitser bood hen zelfs onderdak aan in zijn eigen woning. ’s Nachts kwam hij zowaar nog met een bak bier aandraven. Veel beter kan je als Belg niet onthaald worden. 

Zelf heb ik als kind één keer aan de Oostenrijks-Hongaarse grens gestaan, maar het enige wat ik mij daarvan herinner, was dat er veel kikkers en ooievaars in het gebied voorkwamen. Voor een kleine jongen was dat haast even interessant als de dreigende wachttorens aan de einder. Zo niet bij Patrick. Bij hun terugkeer werd zelfs de achterbank van de wagen weggehaald. School daar geen Pool of DDR-onderdaan die zijn geluk in het vrije Westen wou beproeven? Maar Patrick had niets of niemand meegesmokkeld. Alleen zijn verlangen naar de vrijheid en de liefde voor zijn vaderland…

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!

De roos en de lavendel (28)

Wat voorafging: zal Maarten Dekeyser veilig L'Isle-sur-la-Sorgue kunnen ontvluchten of moet hij werkelijk vrezen voor zijn leven?

Het was al middag toen hij het hotel verliet op weg naar de place Gambetta. Hij vroeg zich af wat er zou gebeuren als hij François Arnaud ontmoette. Begon die dan ogenblikkelijk te slaan of erger? Hoe meer hij erover nadacht, hoe schichtiger hij zich begon te gedragen.

Het was in feite al te gek. Dagen had hij onbekommerd rondgekuierd door de stad, gegeten op terrasjes en gescharreld in boekenstalletjes. Nu schrok hij als een voortvluchtige van zijn eigen schaduw.

De bus daagde ook al niet op tijd op. Dat was meestal zo. Er naderde een vreemde hufter uit de richting van het park Gauthier. Misschien was het wel een moordenaar, ingehuurd door François Arnaud. Dat moest kunnen. Wist hij veel hoe moordenaars eruitzagen. 

Zo meteen haalde de man een geweer uit zijn grote gitaarkist. Er heerste een landerige rust in de straat. Het tijdstip en de plaats waren gewoon perfect voor een afrekening. Een kort salvo, en wanneer de eerste omstanders naderen, is de moordenaar alweer verdwenen. Het moest wel een professional zijn, een boef met een ongelukkige jeugd en een bloederige toekomst, om met alle omstandigheden van zijn gepland misdrijf in die mate rekening te houden.

Dan kruisten hun blikken elkaar. Weinigen was het gegund hun moordenaar recht in de

ogen te kijken. Moest Maarten zich nu uitverkoren voelen? Toen haalde de man een gitaar te voorschijn. Muziek weerklonk. Maarten haalde opgelucht adem en liet een fles water over

zijn hoofd leeglopen, zoals een regenbui de laatste druppels uitperst boven de hoogste berg.

Geen lijk dus op deze Wapenstilstandsdag! Maar hoe zit het intussen in 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

De roos en de lavendel (27)

Wat voorafging: gewaarschuwd door de moeder van Rose, besluit Maarten Dekeyser halsoverkop de zonnige Provence te ontvluchten. Maar moet hij vrezen voor de wraak van Roses vader?

Omdat Maarten toch niet kon slapen, begon hij zijn spullen in te pakken. Onderaan in zijn koffer legde hij de pulls, de lange broeken en de paraplu die hij vergeefs had meegebracht, in de ijdele overtuiging dat die zomer in de Provence minder heet en dor zou zijn. 

Een bijzonder plekje in zijn bagage voorzag hij voor het kruikje lavendel dat hij had aangeschaft, zodat het leek alsof hij toch iets van Rose naar huis meenam. 

Daarna bestudeerde hij nauwgezet de uren van de bussen en de treinen. Toen hij ten slotte toch in slaap sukkelde, begon het reeds te schemeren en maakte de zon zich op voor een zoveelste ellenlange werkdag. Hij sliep nog enkele uren en was bijna te laat voor het ontbijt, wat de zussen Grenier hem niet eens kwalijk zouden genomen hebben.

'Ik vertrek vandaag,' zei hij tegen Célia.

'Jammer,' zei ze, maar ze scheen het ook al niet te menen.

Het duurde nog een tijd voor Ghislaine zijn rekening klaar had. Ze telde en hertelde, intussen voldoende zuchtend om de legende van het zuchtende L’Isle in herinnering te brengen. 

In het besef dat elke vergissing in het eigen nadeel een drama was en elke vergissing in het nadeel van de klant een accident de parcours, rondde ze veiligheidshalve het bedrag naar boven af, zodat Maarten een groot deel van zijn geld bij elkaar moest schrapen om haar te voldoen. 

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!