Onraad in het Kriebelbos (36)

Wat voorafging: hoe zit dat nu met die Afrikaanse bosgeesten? En zouden er zich hier ook dergelijke geesten ophouden? Femke en Fientje zijn alvast razend benieuwd.

Maar Femke aarzelde en keerde zelfs even op haar stappen terug. ‘Zouden er hier ook bosgeesten zijn? vroeg ze.

‘Ik dacht dat jij er niet in geloofde.’

‘Toch wel,’ zei Femke, ‘ik vraag mij alleen maar af of er ook bosgeesten in het Kriebelbos wonen.’

‘Dat zou best kunnen.’ Wanjala dacht diep na. ‘Het is toch een verdraaid groot bos. Niet zo groot als de bossen bij ons in Afrika, maar toch… Ik denk dat bosgeesten de beschermers van een bos zijn.’

‘Een soort engelbewaarders van de oude bomen?’ Femke probeerde zich kabouters met vleugels voor te stellen die over de statige eiken en beuken waakten. Ze was ooit met haar ouders naar Antwerpen geweest en daar hadden ze in de kathedraal schilderijen van Rubens gezien met engelen erop naast rijkelijk geklede heren en dikke dames.

‘Misschien wel,’ zei Wanjala. Ze wreef over haar kin, waar ze een klein puistje had. ‘Hoe meer ik erover nadenk, hoe aannemelijker mij dat lijkt. Ik denk echt dat je gelijk hebt, Femke.’ Ze gaf Femke een vriendschappelijk duwtje tegen de schouder.

Femke glunderde. Als er bosgeesten bestonden, zouden die het niet leuk vinden dat er geknoeid werd met het Kriebelbos. En als ze niet bestonden, dan was het zaak van… Tja, soms had ze best aardige ideetjes.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (35)

Wat voorafging: Femke en Fientje zijn onder de indruk van het verhaal over de Afrikaanse bosgeesten dat Wanjala hen heeft verteld. Al blijven ze met vragen worstelen.

‘Is dat echt gebeurd?’ vroeg Femke.

Wanjala haalde de schouders op. ‘Wie zal het zeggen? Maar feit is dat ik dat verhaal tijdens mijn jeugd erg veel gehoord heb. Mijn vader heeft het litteken van mijn grootoom ooit zelf gezien. Hij zei altijd dat mijn grootoom door het oog van de naald gekropen was.’

Fientje lachte. ‘Dat kan toch helemaal niet. Was hij dan zo verschrikkelijk klein?’

‘Dat is beeldspraak,’ blokte Femke haar af. ‘Je mag dat niet letterlijk nemen.’

‘Stomme beeldspraak,’ zei Fientje.

Wanjala keek op haar uurwerk en schrok. ‘Het is hoog tijd voor jullie om terug naar bed te gaan. En dat is geen beeldspraak.’

Fientje kroop van de bank en geeuwde. ‘Ik heb slaap gekregen van die bosgeesten. Ik ga gauw mijn Halloweenpak uittrekken en dan kruip ik onder mijn dekbed.’ Ze liep al meteen de kamer uit, in de richting van de trap.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (34)

Wat voorafging: hoe zat het nu eigenlijk met die Afrikaanse bosgeesten? Wanjala, de kinderoppas, vertelt erover aan Femke en Fientje.

‘De bosgeesten waren groter dan gewone kabouters. Een verre grootoom van mij stond ooit op jacht oog in oog met een zware buffel. Hij had alleen een speer bij zich, hij gooide die naar het dier, maar de speer ketste af op diens dikke huid. De buffel stormde woest op mijn grootoom af om hem met zijn horens af te maken. De buffel raakte hem, mijn oom verloor wat bloed en viel in zwijm. 

Het was gewoon een kwestie van tijd voor de buffel de genadestoot zou toebrengen. Maar toen mijn grootoom wat later opnieuw bij bewustzijn kwam, lag de buffel te snurken alsof hij aan een winterslaap was begonnen.’

‘Wat was er gebeurd?’ vroeg Fientje, terwijl ze de zak chips nog eens liet rondgaan.

‘Mijn grootoom bond zijn wonde af en kroop moeizaam overeind. Hij liep omheen het dier en zag tamelijk kleine voetstappen. Verder was er nergens iets of iemand te bekennen. Een goede bosgeest was hem te hulp gekomen en had het dier in een diepe slaap gebracht.’ 

Fientje floot bewonderend.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (33)

Wat voorafging: Femke en Fientje vernemen graag wat meer over de bosgeesten waarmee Wanjala destijds in Afrika geconfronteerd werd. Vertelt hun oppas meer?

‘Ja, over de bosgeesten,’ drong ook Fientje aan, terwijl ze zich aan de andere kant van de bank nestelde. Ze nam de zak chips en bracht een handvol knapperige chips naar haar mond. ‘Mmm, chips met zeezout!’

Wanjala ging tussen hen in zitten. ‘Chips zijn ongezond, meisjes.’

‘Dat zeggen volwassenen nu altijd,’ zei Femke. Ze graaide op haar beurt in de zak. ‘Vertel nu eens eindelijk over die bosgeesten.’

‘Vooruit dan maar,’ zuchtte Wanjala. Ze kuchte even en nipte van haar citroenlimonade. ‘Bij ons in Afrika geloven veel mensen dat er diep in de bossen geesten wonen. De meeste geesten zijn lief en vrolijk. Ze stammen af van wezens die vroeger de mensen kwamen helpen.’

‘Een soort kaboutertjes?’ vroeg Fientje hoopvol.

Femke fronste haar wenkbrauwen. ‘Kaboutertjes,’ herhaalde ze niet zonder irritatie.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (32)

Wat voorafging: de zusjes Femke en Fientje jagen Wanjala, de nieuwe oppas, de stuipen op het lijf. Verkleed als monsters zijn ze dichterbij geslopen. Of zijn het toch bosgeesten?

Toen trokken Femke en Fientje hun maskers af. ‘Wat vind je van onze verkleedkleren voor Halloween?’ vroeg Femke trots.

‘Hemeltje,’ zei Wanjala.

‘O jee,’ zei Fientje terwijl ze de brokstukken inspecteerde.

‘Die ruim ik straks wel op,’ nam Wanjala zich voor. ‘Wat was ik geschrokken! Ik dacht echt dat jullie bosgeesten waren.’

e liep terug naar het salon om het televisietoestel uit te schakelen. ‘Ik kan die film nu toch niet meer volgen.’ Ze staarde Femke en Fientje aan met een licht vermanende blik. ‘Moeten deze monsters niet zo spoedig mogelijk terug naar bed?’

Maar Femke liep meteen door naar de bank, installeerde zich op een kussen en trok de poes op haar schoot. Die begon bijna ogenblikkelijk gelukzalig te spinnen. ‘Vertel eens wat meer over die bosgeesten,’ zei ze.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!