'De tovenaar van half negen' in de media!

Op vrijdag 19 oktober werd mijn roman 'De tovenaar van half negen' voorgesteld. 

Het is een universeel verhaal over liefde en verdraagzaamheid en hoe moeilijk die vaak te bereiken zijn omdat herinneringen of vooroordelen in de weg staan.

Het boek is te koop bij de gebruikelijke webwinkels en kan ook besteld worden in de traditionele boekhandel.
Of rechtstreeks bij uitgeverij Schrijverspunt:
https://www.schrijverspunt.nl/component/hikashop/boek/de-tovenaar-van-half-negen-stefaan-desmet

Intussen vond 'De tovenaar van half negen' ook zijn weg naar de media:
https://www.hln.be/regio/brakel/stefaan-de-smet-schrijft-de-tovenaar-van-halfnegen~a868053e/

Risk (slot)

Wat voorafging: Robert en Karin hebben het risico genomen en het reclamebureau Risk achter zich gelaten. Vooral Robert had niet meer gehoopt ooit nog het geluk te vinden. Venetië zullen ze op hun vlucht niet halen, maar misschien vinden ze in deze allerlaatste aflevering wel een veilige plek om te schuilen voor het geluk.

Toen ze ter hoogte van De Panne waren, begon het te sneeuwen. Het was niet langer regen doorspekt met wat smeltende sneeuw, het waren nu heuse sneeuwvlokken die met hopen en hopen naar beneden dwarrelden. Robert stak zijn tong uit om de koude vlokken op zijn tong op te vangen. Dat deed hij al als kind, tot zijn tong witter was dan melk. Het dek begon wit te kleuren, hun jassen werden wit. Straks hadden ze beiden het uitzicht van sneeuwmannen. Hij kon zich niet herinneren al ooit eerder een witte Pasen te hebben meegemaakt.

Ze hadden bijna de Franse kustplaats Bray-Dunes bereikt. In de verte merkten ze de lichtjes van de haven van Duinkerke op. Op klaarlichte dag hadden ze ook de rookpluimen van de schoorstenen kunnen zien.

Robert zoende Karin opnieuw. Haar lippen waren koud, maar toch verwarmden hun zoenen hem meer dan een hete thee. Hij had de voorbije dagen meer gezoend dan in de tien jaar daarvoor.

‘Tot straks,’ zei hij terwijl hij haar nakeek toen ze opnieuw naar de kajuit afdaalde.

Jammer dat ze met deze boot nooit tot in Venetië zouden geraken of tot in Saintes-Maries-de-la-Mer. Ja, Saintes-Maries-de-la-Mer was beslist leuk geweest. Maar Wissant was een aardig begin. De caps, het witte zand, hotels die op boten leken en bunkers, ja, ook bunkers om je te verstoppen voor het geluk.

Risk (140)

Wat voorafging: het ondenkbare is gebeurd: Robert en Karin hebben een boot gekocht en zijn samen op de vlucht. Weg van de Belgische kust, weg van het reclamebureau Risk. Ze nemen ongetwijfeld een risico. Is hun prille liefde sterk genoeg om het risico te overwinnen? Verneem het in deze voorlaatste aflevering.

‘Wil je je GSM nog niet terug?’ vroeg hij. Robert had die nu al twee dagen op zak. Haar vriend had reeds ettelijke boodschappen ingesproken, de ene al met meer pathetiek dan de andere. Karin, waarom bel je niet terug? Wat scheelt er? Ik mis je!  Wist hij veel wat missen betekende. Wie altijd op een wolk leeft, vergeet dat wolken het ook doen regenen.

‘Hou hem nog even. Ik wil hem voorlopig niet horen.’

Hij knikte, niet dat hij begreep dat ze voorlopig aan hem genoeg had. Al was hij natuurlijk erg gedreven. Hij had veel in te halen, hij had zolang elk risico geschuwd. Het was geen wraak die hem dreef, heel even misschien wel, maar nu, nee, het was de behoefte aan zijn erfdeel, aan de vrucht van zijn werk. 

En het verlangen vanzelfsprekend, het verlangen naar passie en de hunkering naar de verloren liefde. Hoezeer wilde hij opnieuw geloven? Geloven in een tijdloze boodschap van liefde?  

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (139)

Wat voorafging: op Pasen heeft Robert Impens het ruime sop gekozen. Weg van het reclamebureau Risk, dat zijn roem in feite aan hem te danken had. Een nieuwe toekomst tegemoet! Maar niet alleen, zo blijkt, want uit de kajuit daagt Karin op.

Karin streelde Robert over zijn wang. ‘Zo zacht, hoe doe jij dat toch? Mijn vriend had in de namiddag reeds een stoppelbaard.’

‘Ik scheer mij uiterst zorgvuldig en nauwgezet.’ Soms zelfs tot bloedens toe. ‘Zeer nauwgezet,’ herhaalde hij voor alle duidelijkheid.

‘Dat geloof ik best.’ Haar ogen straalden, het behoorde tot de charme van Karin dat haar ogen telkens weer haar hele gemoedsgesteltenis verrieden.

Ze legde haar arm over zijn schouder en drukte zich helemaal tegen hem aan. Sinds ze voor het eerst met elkaar hadden geslapen, was ze ongelooflijk flirterig. Flirteriger dan Yvonne ooit was geweest. 

Misschien zelfs te flirterig om te blijven duren, maar anderzijds waren ze tot elkaar veroordeeld nu ze samen op de vlucht waren.

Hij kuste haar en ze lachte.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!


Voor meer info over mijn roman 'De tovenaar van half negen': volg de link!
https://www.de-beiaard.be/2018/10/25/brakelaar-stefaan-desmet-schreef-roman-de-tovenaar-van-half-negen/