Het geluk was er destijds eveneens
geweest als hij de Belga Queen-campagne had uitgewerkt, maar die bron van geluk
was gaandeweg uitgedroogd zoals riviertjes komen droog te liggen door een
onoordeelkundig ingrijpen van de mens.
Nu was zijn werk eerder als een
rechtgetrokken kanaal, de avontuurlijke bochten en meanders waren verdwenen.
Soms merkte je nog een achtergebleven plas, een ondergelopen weide als een
souvenir van de voldoening die er ooit was geweest. Herinneringen aan een verdwenen
geluk waren even dodelijk als foto’s van een stuk gelopen huwelijk.
Er stond een haag in de tuin, om hun
terrein af te bakenen van het domein van de buren. Burenruzies begonnen
doorgaans door niet goed afgebakende terreinen. Het territorialiteitsbeginsel
was heel belangrijk. Een boom die te dicht bij de scheidingslaan stond of
waarvan de takken overhingen, zorgde beslist voor heisa. Een afsluiting die te
hoog was of afvalwater dat over andermans grond liep, idem dito.
Hun haag bestond uit haagbeuk, maar ook
uit mei- en sleedoorn. Het maakte dat Robert altijd handschoenen moest
aantrekken om te beletten dat zijn handen helemaal open lagen. Misschien moest
Robert maar eens aangepast materiaal aanschaffen want de haag was de laatste
jaren erg verwilderd, waardoor het met een gewone snoeischaar en een handzaagje
niet evident was om doorheen de dikste takken te komen. Af en toe vielen er
houtschilfers naar beneden die aan zijn armen of zijn gezicht bleven kleven.
Zelfs zijn bril zat gaandeweg onder de schilfers.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten