Risk (29)

Wat voorafging: Robert Impens voelde een haast vaderlijke warmte voor Melanie, de stagiaire. Op een warme voorjaarsdag wou hij haar opnieuw laten delen in zijn inzichten.

Die namiddag stond er geen thermos koffie klaar. Het was een heerlijke voorjaarsdag. Robert realiseerde zich dat Noël die namiddag vrij had genomen. Waarschijnlijk was hij zijn tuin aan het omspitten of het scheidingsmuurtje met de buren aan het witten. Mensen als Noël waren permanent in de weer, thuis en op kantoor, met alledaagse dingen die nauwelijks opvielen maar er wel voor zorgden dat de wereld verder kon draaien. 

Af en toe wou Robert dat hij als Noël kon zijn en zich niet langer druk hoefde te maken over de traktaten van de grote filosofen of over de diepere betekenis van een fijnzinnig bijbelstukje als de Emmaüsgangers.

Over de middag was Robert Impens even naar het stadspark gewandeld en had daar zijn broodje vleessalade verorberd. Overal hing de lente in de lucht, vogeltjes floten, bloemen ontloken, er liep zelfs een kip door het park gevolgd door een hele schare kuikentjes. Op de banken had hij hier en daar verliefde jongelui opgemerkt, die gebeten door lentekriebels elkaar de hele tijd zaten te knuffelen. Hij had ze schalks gadegeslagen, zonder dat het al te veel opviel.

Het was lang geleden dat Robert en Yvonne nog hand in hand door een park hadden gewandeld. Niet dat hun liefde was verwaterd, integendeel zelfs, ze was rijper geworden, volwassener. Verliefdheid was een voorbijgaande fase, die onderhevig was aan gewenning, slijtage en erosie. Pas nadien ontlook de duurzame bloem van de ware liefde.

Dat was geen nieuw inzicht, zelfs niet voor Robert Impens, maar op die prachtige voorjaarsdag voelde hij toch de aandrang om Melanie erin te laten delen. Ze was nog zo jong, zo puur en ongeschonden, nog niet aangevreten door de pijn van de ontgoocheling.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (28)

Wat voorafging: Robert heeft een boontje voor Melanie, de stagiaire. Hij heeft dan ook veel inspanningen voor haar geleverd. 

Elke namiddag stopte Robert even zijn werkzaamheden voor een korte pauze. De thermos stond in het koffie- en broodjeslokaal, waar later het bureau van Karin zou komen. Melanie had een tafeltje en een stoel ter beschikking in het rommelhok. 

Bij het begin van haar stage beschikte ze niet eens over een fatsoenlijke stoel, dat had Robert echter persoonlijk doorgedrukt. Hij had op tafel gebonkt, niet letterlijk, dat was zijn stijl niet. Maar hij had klaar en duidelijk gesteld: ‘Dat meisje moet hier fatsoenlijk kunnen werken.’ Zelfs Freek had ingebonden, waarna Noël was beginnen knikken alsof het idee van hem persoonlijk kwam.

Nu en dan als hij alleen was met Melanie legde Robert in zijn enthousiasme zijn hand op haar pols. Het was niet gepland, of toch maar een beetje. Hij droomde wel eens dat hij haar arm streelde, haar hals, haar jonge borsten, ja, evengoed haar jonge borsten. 

Niet dat hij immer werd voortgestuwd door erotische verlangens. Hij had het moeilijk om Yvonne nog als een sensuele verschijning te zien. Maar Melanie was een jong meisje, een aantrekkelijk meisje en hij bleef een man en mannen hadden behoeften. 

Het wrong soms met zijn vaderlijke gevoelens, abnormaal was het echter niet. Hij vermoedde zelfs dat ze het zou begrijpen. Hij was teder, hij kon heel erg teder zijn. Liet ze trouwens zijn hand niet op haar pols rusten? Was dat geen duidelijk teken? Dan keek hij haar aan en sprak er warmte uit zijn ogen. Hij wou haar geen pijn doen, integendeel, hij wilde alleen het allerbeste voor haar. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (27)

Wat voorafging: Robert ontfermde zich met hart en ziel over de stagiaire bij het reclamebureau. Hij is ervan overtuigd dat ze later met dankbaarheid aan zijn hulp zou terugdenken.

Misschien, dat sloot Robert niet uit, over zoveel zelfkennis beschikte hij wel, dat ze hem nu maar een ouwe zak vond. Maar later zou ze zijn aandeel in haar loopbaan naar waarde weten te schatten en met een milde nostalgie aan hem terugdenken. 

Het kon zelfs dat ze hem een beetje als een peetoom zou gaan beschouwen, dat ze elk jaar nog eens op bezoek zou komen, niet op kantoor, wel bij hem thuis om de anderen niet nodeloos te bruuskeren. Waarschijnlijk zou ze dan een doosje bonbons meebrengen, die hij gevleid en na enig aandringen in ontvangst zou nemen. Daarna zouden ze herinneringen ophalen aan die goede oude tijd, want de geschiedenis zou haar helend werk doen. Alleen in de herinnering dragen de rozen geen doornen.

Ze zouden lachen, smakelijk en toch zonder leedvermaak, met Freek die niet eens een brief kon versturen omdat hij dat als secretaressewerk beschouwde. Ja, het zouden aangename ontmoetingen zijn, waar ze beiden zouden naar uitkijken, zoals een kind naar een schoolreisje, niet naar een pretpark maar naar de dierentuin of een leerrijke kinderboerderij. 

Tegen zijn vrouw Yvonne zou hij zeggen: ‘Dit is een meisje dat nog bij ons op kantoor heeft gewerkt. Ik heb je over haar verteld. Weet je het niet meer? Ik mag wel zeggen dat ik haar carrière op de sporen heb gezet.’

‘Is dat zo?’ zou Yvonne vragen, maar de fiere glinstering in haar ogen zou Robert niet ontgaan.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Risk (26)

Wat voorafging: Melanie, de stagiaire bij het reclameburau Risk, was best wel onder de indruk van de kennis van Robert Impens. Het gaf hem een goed gevoel om die aan de volgende generatie te kunnen doorgeven.

Melanie had zwijgend geluisterd, onder de indruk, ongetwijfeld onder de indruk van Roberts kennis die haar nieuwe inzichten bood. Hij was als een ober met een dienblad vol verrukkelijke hapjes. Het soort ober dat je alleen op exclusieve recepties ontmoette. Ze hoefde alleen nog maar toe te tasten om er haar voordeel bij te doen.

Vooral het verhaal van de Emmaüsgangers had haar aangetrokken. Hoe zij ontgoocheld Jeruzalem verlieten en niet vermoedden wie hen vergezelde tot Hij ’s avonds bij hen het brood brak. Verwees Hubert Lampo in 'De komst van Joachim Stiller' niet naar dit bijbelfragment?

Melanie knikte enthousiast. Ze had op school het boek moeten lezen, ze had het zelfs met plezier gelezen en er een bespreking aan gewijd die ze voor hem eens zou meebrengen.

‘Die zal ik met veel genoegen doornemen,’ had Robert gezegd. Het was de rol die hem lag, de rol van de begrijpende vader die hij nooit had kunnen zijn.

Hij was dan misschien niet zo trendy als Freek, maar hij koesterde ook die ambitie niet. Nee, degelijkheid was zijn waarmerk. Robert Impens zou al heel tevreden geweest zijn als zo’n meisje als Melanie later met stille voldoening zou terugkijken op haar stage bij Risk. En dat ze dan, waarschijnlijk gewoon bij zichzelf, zou concluderen dat die ogenschijnlijk wat saaie meneer Impens haar toch maar de beginselen van goed kantoorwerk had bijgebracht. Niet spectaculair, niet met de bedoeling om haar te overdonderen, laat staan om haar te overweldigen, maar met zachte hand en met kennis van zaken. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!