Heksen (2)

Wat voorafging: Magherman kijkt graag naar het zwaar vervoer dat langs zijn raam passeert en dat steeds weer vragen bij hem oproept.

Als de weg nadien haar nachtelijke rust terugvindt, vraagt Magherman zich af hoe het konvooi zich door de flessenhals van het dorpscentrum zal wringen. Elke keer opnieuw stelt hij zich de vraag. Maar nooit leest hij achteraf in de krant dat er zich moeilijkheden hebben voorgedaan. 

Al kan het natuurlijk dat Magherman de verkeerde krant leest. Magherman is een trouwe abonnee van een kwaliteitsdagblad, dat hij door de omstandigheden alleen maar vluchtig doorneemt. Aanvankelijk was het zijn vrouw geweest die te veel van zijn aandacht had gevergd. Daarna kwam het werk en toen ook dat zijn glans had verloren, bleek de maatschappij perfect te functioneren zonder dat Magherman zich dagelijks in alle wereldproblemen onderdompelde. 

Oké, de maatschappij functioneert misschien niet volmaakt, maar toch meer dan behoorlijk, vindt Magherman. Wat het functioneren van de maatschappij betreft, is hij best wel pragmatisch. Dat beschouwt hij zelf als een kwaliteit.

Het dagverse exemplaar van de krant legt hij iedere middag keurig op een hoek van het salontafeltje. Daarnaast ligt een boek. Bij voorkeur een lijvig boek, maar in elk geval een boek dat op dat moment in de top-10 staat. Hij koopt de boeken altijd in dezelfde winkel, meestal met een kortingbon. 

De winkeljuffrouw wijst hem bij aankomst al meteen het tafeltje aan waar de boeken uit de top als kostbare kleinoden liggen uitgestald. ‘Daar liggen ze reeds op u te wachten, meneer Magherman’. Het klinkt alsof het zieke kinderen betreft die wachten op de chirurg die hen straks zal opereren. 

Alsof de boeken uitsluitend voor hem zijn uitgestald, zo klinkt het. Dat is niet zo, dat beseft Magherman zelf wel, maar enige dienstverlening aanvaardt hij in dank. Dienstverlening is belangrijk, zelfs als je met een kortingbon betaalt. Anders kan je net zo goed in het warenhuis gaan shoppen. 

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!

Risk (3)

Wat voorafging: Robert Impens bevindt zich in deze Paasperiode in een verhuurkantoor aan zee. Hij is niet hip meer, maar wat dan gezegd van de dame achter de balie?

Robert mag dan passé zijn, voor sommigen even voorbijgestreefd als een schrijfmachine, dat geldt voor wel meer mensen, al betekent dat amper een troost. 

De dame achter de balie in het verhuurkantoor aan zee is bijvoorbeeld opgedirkt alsof ze zo meteen naar een ouderwets dansfeest moet. Haar haren zijn opzichtig geblondeerd, haar vingernagels keurig gevijld en gitzwart gelakt. Robert merkt dat haar mascara al hopeloos is uitgelopen. De prinses van de avond zal ze niet meer worden, prinsessen moeten jong en fris zijn, alsof de leeftijd geen vat op hen heeft.

Nochtans draagt ze een niet onaardige bloes, met veel frutseltjes en kant. Daaronder heeft ze een keurige rok en laarzen. Het is het seizoen waarin nog altijd veel vrouwen laarzen dragen. Laarzen in alle vormen en kleuren, zwarte en bruine, korte en lange, met of zonder hakken, het maakt niet uit. Volgens sociologen willen de dames aangeven dat ze niet langer met zich laten sollen. Zoals ook gelaarsde soldaten niet met zich laten sollen. 

Waarom denkt Robert op dat moment aan gedrilde soldaten? Het is een vreemde gedachte en het is ondenkbaar dat het zijn compagnon Freek zou overkomen. Die had reeds lang aangeboden om de baliedame te vergezellen naar haar feestje. Freek houdt van swingen, tot in de nachtelijke uurtjes, hij ziet zichzelf nog steeds als een koning van de dansvloer.

Zelfs nu, gestrand in een badplaats, in Oostduinkerke op een weekdag, draagt Robert onder zijn overjas een colbert met een vers gesteven hemd. De stropdas ontbreekt niet, enkel op hondsdagen durft hij zich zonder das op straat te wagen. Als deze tijd wat kleding betreft een onoverzichtelijke oceaan is, wil Robert Impens een vuurtorenwachter zijn. Stijlvol en discreet, maar wel een baken voor wie het nodig heeft. 

Ook op Pasen benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Heksen (1)

Inleiding: Thomas woont langs een drukke weg waar er veel zwaar vervoer langskomt. Hij houdt ervan om ze door het raam na te staren.

Thomas Magherman schuift de gordijnen open in de warme badkamer. Ingespannen tuurt hij door het raam. Zijn kleine bril staat stevig ingeplant op het topje van zijn neus. Dat geeft hem enige intellectuele uitstraling. Uitstraling hangt van kleinigheden af en een intellectuele uitstraling al helemaal. 

Ze wonen niet residentieel, maar wel langs een drukke verbindingsweg met de hoofdstad. Magherman mag er niet aan denken wie er allemaal voorbij hun raam defileert: vertegenwoordigers, druk bezette zakenlui, zelfs ministers op weg naar een topoverleg. 

Bijna elke avond passeert er een konvooi van uitzonderlijk vervoer, afkomstig uit het zuiden, meer bepaald uit de industriegebieden in het grauwe noorden van Frankrijk. Vreemd toch, bedenkt Magherman, dat de noordelijke industriegebieden zich in het zuiden bevinden. Tegenwoordig zijn de karavanen geregeld afkomstig uit de Chunnel, nabij de beroemde krijtrotsen. 

Als hij aan de krijtrotsen denkt, moet Magherman steeds spontaan glimlachen. Niet dat Magherman wordt voortgedreven door weemoed, maar een snuifje nostalgie zo af en toe houdt zijn leven op smaak.

Dikwijls zijn het containers of grote cylinders die langs hun raam defileren, maar soms zijn het ook onderdelen van bruggen, tramstellen of zelfs pleziervaartuigen. Als ze de bocht uitkomen, ziet Magherman eerst het dreigende knipperlicht van de wagen die escorteert. Aan, uit gaat het licht en wie niet beter weet, vermoedt een politie- of ziekenwagen. 

Pas daarna volgt het eigenlijke zware vervoer. Tientonners zijn het die als logge kevers door het donkere landschap kruipen en alles genadeloos plat walsen wat hen voor de wielen komt. 

Benieuwd naar het vervolg van 'Risk'? Afspraak op zondag!

Risk (2)

Wat voorafging: het is bijna Pasen en Robert Impens blikt terug op zijn leven. Hij is niet meer de grote belofte, maar wel een man van de wereld.

Het mag soms ook wat luchtiger. Zo weet hij heel wat af van goudvissen en waterschildpadjes. Als kind had hij een aquarium en gedurende enkele jaren een kleine vijver, die hij had gegraven met dezelfde spade waarmee hij 's zomers zandkastelen bouwde. Iedere winter vroor het vijvertje dicht. 

Hij had gejankt toen het de eerste keer gebeurde. Alle goudvissen waren doodgevroren, ook het elegante witje en de sierlijke vis met de zwarte vinnen, die hij Sneeuwwitje en de Prins had genoemd.

Het herinnert hem aan alles wat hij in zijn leven heeft verloren en wat nooit meer zal terugkomen. Hij voelt zich een visser die uit weemoed de grijze golven trotseert, maar niet meer kan geloven in een wonderbaarlijke vangst. 

Als het hem allemaal te gortig wordt, als hij baalt van de mensen, hun gesprekken en ambities, om redenen die hij moeilijk kan verwoorden, zegt hij wel eens: ‘Ooit was ik een grote belofte. Dat ben ik nu niet meer. Maar ik heb wel nog altijd mijn heldere momenten. Minder dan toen ik summa cum laude afstudeerde, maar ze zijn er nog wel.’

Hij hoopt dat de omstanders hem zullen corrigeren, dat ze elkaar zullen aanstoten en zullen opmerken dat hij nog steeds clever en alert is, dat hij best creatief is en voor niemand uit de weg hoeft te gaan. Meestal gebeurt er echter niets. Hooguit wordt er hier en daar besmuikt geglimlacht of wat gênant gegniffeld.   

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Risk (1)

Inleiding: een verhaal waarin mijn liefde voor Oostduinkerke en voor marketing samen komen. Over de intermenselijke relaties en intriges in een reclamebureau en dat in de aanloop naar een vroege Pasen.

Robert Impens is niet meer de veelbelovende man die hij ooit is geweest. Als hij in de spiegel kijkt, staart hij in het gelaat van een man van middelbare leeftijd met uitgedunde haren. Zelfs het stadium van de eeuwige belofte heeft hij al een tijd achter zich gelaten. Hij heeft het land van belofte gezien, maar verder dan de toegangspoort is hij nooit gekomen.

Het is maart, bijna Pasen, en de dreigende lucht boven de Noordzee doet Robert zowel denken aan een werk van Claude Monet als aan een winterlandschap van Pieter Bruegel de Oude. In de verte vertrekt een boot naar Engeland, meeuwen spelen krijsend in de plassen op het strand en op een verwarmd terras drinkt iemand een beker hete chocolademelk. 

Het lijkt alsof het in Vlaanderen nooit meer lente zal worden. Robert Impens vindt het jammer dat hij met niemand kan praten over de beklemming en verwarring die dat bij hem veroorzaakt.

Hij is geen man die met zijn gevoelens te koop loopt. Als mensen hem aanklampen op een borrel of in de buurtwinkel, luistert hij aandachtig. Of poogt hij minstens enige aandacht te veinzen. Al hebben ze het dan over het weer van die dag, het voetbal of de laatste roddels in de straat. 

Het zijn niet zijn favoriete gespreksonderwerpen. Wat kan het hem ook schelen dat Club Brugge opnieuw heeft gewonnen of dat de weervrouw een bewolkte dag voorspelt? Hij knikt en wacht geduldig zijn kans af.

Zodra het kan, schakelt hij over naar onderwerpen die hem relevanter lijken maar even weinig vertellen over zijn diepste emoties. De gevaren van kernenergie, de burgeroorlogen in Afrika en het Midden Oosten, de vluchtelingencrisis, de klimaatverandering en de gevolgen voor onze kust, er zijn genoeg thema’s waarover hij graag en met kennis van zaken een boompje opzet.

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!