Risk (3)

Wat voorafging: Robert Impens bevindt zich in deze Paasperiode in een verhuurkantoor aan zee. Hij is niet hip meer, maar wat dan gezegd van de dame achter de balie?

Robert mag dan passé zijn, voor sommigen even voorbijgestreefd als een schrijfmachine, dat geldt voor wel meer mensen, al betekent dat amper een troost. 

De dame achter de balie in het verhuurkantoor aan zee is bijvoorbeeld opgedirkt alsof ze zo meteen naar een ouderwets dansfeest moet. Haar haren zijn opzichtig geblondeerd, haar vingernagels keurig gevijld en gitzwart gelakt. Robert merkt dat haar mascara al hopeloos is uitgelopen. De prinses van de avond zal ze niet meer worden, prinsessen moeten jong en fris zijn, alsof de leeftijd geen vat op hen heeft.

Nochtans draagt ze een niet onaardige bloes, met veel frutseltjes en kant. Daaronder heeft ze een keurige rok en laarzen. Het is het seizoen waarin nog altijd veel vrouwen laarzen dragen. Laarzen in alle vormen en kleuren, zwarte en bruine, korte en lange, met of zonder hakken, het maakt niet uit. Volgens sociologen willen de dames aangeven dat ze niet langer met zich laten sollen. Zoals ook gelaarsde soldaten niet met zich laten sollen. 

Waarom denkt Robert op dat moment aan gedrilde soldaten? Het is een vreemde gedachte en het is ondenkbaar dat het zijn compagnon Freek zou overkomen. Die had reeds lang aangeboden om de baliedame te vergezellen naar haar feestje. Freek houdt van swingen, tot in de nachtelijke uurtjes, hij ziet zichzelf nog steeds als een koning van de dansvloer.

Zelfs nu, gestrand in een badplaats, in Oostduinkerke op een weekdag, draagt Robert onder zijn overjas een colbert met een vers gesteven hemd. De stropdas ontbreekt niet, enkel op hondsdagen durft hij zich zonder das op straat te wagen. Als deze tijd wat kleding betreft een onoverzichtelijke oceaan is, wil Robert Impens een vuurtorenwachter zijn. Stijlvol en discreet, maar wel een baken voor wie het nodig heeft. 

Ook op Pasen benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Risk (2)

Wat voorafging: het is bijna Pasen en Robert Impens blikt terug op zijn leven. Hij is niet meer de grote belofte, maar wel een man van de wereld.

Het mag soms ook wat luchtiger. Zo weet hij heel wat af van goudvissen en waterschildpadjes. Als kind had hij een aquarium en gedurende enkele jaren een kleine vijver, die hij had gegraven met dezelfde spade waarmee hij 's zomers zandkastelen bouwde. Iedere winter vroor het vijvertje dicht. 

Hij had gejankt toen het de eerste keer gebeurde. Alle goudvissen waren doodgevroren, ook het elegante witje en de sierlijke vis met de zwarte vinnen, die hij Sneeuwwitje en de Prins had genoemd.

Het herinnert hem aan alles wat hij in zijn leven heeft verloren en wat nooit meer zal terugkomen. Hij voelt zich een visser die uit weemoed de grijze golven trotseert, maar niet meer kan geloven in een wonderbaarlijke vangst. 

Als het hem allemaal te gortig wordt, als hij baalt van de mensen, hun gesprekken en ambities, om redenen die hij moeilijk kan verwoorden, zegt hij wel eens: ‘Ooit was ik een grote belofte. Dat ben ik nu niet meer. Maar ik heb wel nog altijd mijn heldere momenten. Minder dan toen ik summa cum laude afstudeerde, maar ze zijn er nog wel.’

Hij hoopt dat de omstanders hem zullen corrigeren, dat ze elkaar zullen aanstoten en zullen opmerken dat hij nog steeds clever en alert is, dat hij best creatief is en voor niemand uit de weg hoeft te gaan. Meestal gebeurt er echter niets. Hooguit wordt er hier en daar besmuikt geglimlacht of wat gênant gegniffeld.   

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!

Risk (1)

Inleiding: een verhaal waarin mijn liefde voor Oostduinkerke en voor marketing samen komen. Over de intermenselijke relaties en intriges in een reclamebureau en dat in de aanloop naar een vroege Pasen.

Robert Impens is niet meer de veelbelovende man die hij ooit is geweest. Als hij in de spiegel kijkt, staart hij in het gelaat van een man van middelbare leeftijd met uitgedunde haren. Zelfs het stadium van de eeuwige belofte heeft hij al een tijd achter zich gelaten. Hij heeft het land van belofte gezien, maar verder dan de toegangspoort is hij nooit gekomen.

Het is maart, bijna Pasen, en de dreigende lucht boven de Noordzee doet Robert zowel denken aan een werk van Claude Monet als aan een winterlandschap van Pieter Bruegel de Oude. In de verte vertrekt een boot naar Engeland, meeuwen spelen krijsend in de plassen op het strand en op een verwarmd terras drinkt iemand een beker hete chocolademelk. 

Het lijkt alsof het in Vlaanderen nooit meer lente zal worden. Robert Impens vindt het jammer dat hij met niemand kan praten over de beklemming en verwarring die dat bij hem veroorzaakt.

Hij is geen man die met zijn gevoelens te koop loopt. Als mensen hem aanklampen op een borrel of in de buurtwinkel, luistert hij aandachtig. Of poogt hij minstens enige aandacht te veinzen. Al hebben ze het dan over het weer van die dag, het voetbal of de laatste roddels in de straat. 

Het zijn niet zijn favoriete gespreksonderwerpen. Wat kan het hem ook schelen dat Club Brugge opnieuw heeft gewonnen of dat de weervrouw een bewolkte dag voorspelt? Hij knikt en wacht geduldig zijn kans af.

Zodra het kan, schakelt hij over naar onderwerpen die hem relevanter lijken maar even weinig vertellen over zijn diepste emoties. De gevaren van kernenergie, de burgeroorlogen in Afrika en het Midden Oosten, de vluchtelingencrisis, de klimaatverandering en de gevolgen voor onze kust, er zijn genoeg thema’s waarover hij graag en met kennis van zaken een boompje opzet.

Benieuwd naar het vervolg? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox!