Foto auteur

Foto auteur
Foto Maarten Marchau, provinciebestuur Oost-Vlaanderen

woensdag 10 juni 2015

De roos en de lavendel (16)

Wat voorafging: Maarten vergezelt de zussen Grenier naar de kerk in L'Isle-sur-la-Sorgue. Zullen de jongeren die Onze-Lieve-Vrouw hebben gezien wel opdagen?

Op het moment dat de mis begon, waren de zieners nog afwezig en Ghislaine had al ontgoocheld in Maartens oor geblazen dat ze hen zouden mislopen. Ze zei het zo luid dat nagenoeg de helft van de aanwezigen in de kerk het moest gehoord hebben. Amper vijf minuten later stapten ze toch de kerk binnen en installeerden zich op de lege stoelen vlak voor Maarten en de zussen Grenier.

De hoogst merkwaardige kinderen Arnaud zagen eruit zoals de krant ze beschreven had. In het midden zat Bernard, bijna 30. Hij had het gezicht van een veertigjarige op de romp van een vijftienjarige, en zou in vroeger tijden beslist als attractie hebben gefigureerd in een kermistent of rariteitenkabinet. Zijn gebit was vergeeld en hopeloos geschonden, terwijl hij nooit had gerookt en nooit met iemand op de vuist was gegaan. 

Dat zou zinloos en roekeloos geweest zijn, want zijn bierbuikje en zijn aandoenlijke varkenspootjes hinderden hem danig in zijn bewegingen. Zodra hij aangekomen was, begon hij mee te bidden, te zingen en te gesticuleren. Dat deed hij met zoveel geestdrift dat hij soms le Père Jacob overstemde. Hij leek een gokker op het moment dat de paarden de laatste rechte lijn ingaan.

Aan zijn rechterhand zat Marie die hoewel ze de volwassen leeftijd had bereikt, nog steeds het buitengewoon onderwijs volgde in Avignon, waar ook Bernard had schoolgelopen. Zij zat de hele tijd te snotteren en te huilen alsof de nagels van de gekruisigde Jezus zonder ophouden in haar handen werden geklopt. De tranen liepen in beekjes van haar gelaat en na enige tijd vormde zich onder haar kerkstoel een langzaam uitdeinende plas.

Links ten slotte zat Rose, veruit de jongste van de drie. Even maar kreeg Maarten haar gezicht volledig te zien, net lang genoeg om vast te stellen dat haar schoonheid geen kwakkel van Le Provençal was. Als engelen bestonden, moesten ze er zo uitzien. Ze was zo mooi dat hij het moeilijk had om zich nog langer op de eucharistieviering te concentreren.

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten