De roos en de lavendel (15)

Wat voorafging: de Vlaming Maarten Dekeyser heeft zich teruggetrokken in het verouderde hotel van de zussen Grenier in L'Isle-sur-la-Sorgue.

De meeste gasten bleven hooguit een handvol dagen pleisteren in het hotel en trokken daarna verder naar Avignon, Arles of de Côte d’Azur. Na enige tijd werd Maarten voor de bejaarde dames een oude bekende. Er kon al eens wat meer af dan een verweesde glimlach. Als hij 's avonds in het hotel terugkeerde, draaide Ghislaine de volumeknop van het televisietoestel dat achter de balie stond naar beneden en zette haar bril op de neus om hem fatsoenlijk te kunnen begroeten. Ze maakte zelfs een praatje over het onvermijdelijk hete weer.

Op zaterdag toonde Ghislaine Grenier hem opgewonden Le Provençal die wonderbaarlijk nieuws over hemelse verschijningen in de Vaucluse op de voorpagina afdrukte. Alvast in eigen streek werd L'Isle even uit de vergetelheid weggerukt en kreeg het een aureool van belangrijkheid toebedeeld dat het voorgoed verloren leek. De hele dag lang zat Ghislaine achter de balie het artikel te herlezen en monkelend te herkauwen. Ook op die bijzondere dag werd er niets toegevoegd aan het ontbijt. Maarten werkte met langzame happen de homp stokbrood naar binnen. Gelukkig had hij wat verderop een croissanterie ontdekt, waar het immer geurde naar warm en zoet gebak.

Eén dag later troonden Ghislaine en Célia hem mee naar de barokke kerk van L'Isle-sur-la-Sorgue. Ze liepen langs de kunstenmakers en zwaaiden naar Napoleon Maillane die een straathond op drie poten leerde bedelen. Tussendoor kochten ze een halve kilo olijven, die ze uitzochten uit een twintigtal groezelige bakken, niet zonder op elke soort overvloedig commentaar te leveren. In Maartens ogen zagen ze er allemaal even onsmakelijk uit.

Maarten knikte naar iedereen die naar de bejaarde dames knikte en het leek alsof hij aan de hand van twee oude tantes over de markt van zijn geboortestad kuierde. De toegang tot de kerk bevond zich op de place de la Liberté tussen kramen vol zonnebrillen, strooien hoeden en kleurrijke provencaalse kleren. Op de trappen zaten bedelaars mistroostig voor zich uit te kijken, maar toch gooide slechts af en toe een toerist een muntstuk in hun pet. 

Le père Jacob stond alle gelovigen persoonlijk op te wachten. Hij had een gerimpeld maar glimlachend gezicht, als van een wijze oosterling op jaren. Nadat hij de zussen Grenier een hand had gegeven, was Maarten aan de beurt. Hij voelde hoe de priester hem een onzichtbaar kneepje gaf. 

Toen zag Maarten de overdadig versierde zijkapellen en de zes misdienaars die in processie naar het altaar van het Heilig Hart trokken. Op een vingerknip gingen ze gelijktijdig door de knieën. Hun kadaverdiscipline deed denken aan het vreemdelingenlegioen, dat zijn kazernes had in het naburige Orange.

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!