De rechtvaardige rechters

foto De Standaard

Ik ken een geestelijke die zich laat inspireren door de artikels in Kerk en Leven voor zijn wekelijkse homilie. Een begrijpelijk uitgangspunt, het brengt immers weinig zoden aan de dijk om telkens opnieuw het warm water uit te vinden. Zelf laat ik mij ook wel eens inspireren door Mark Cloostermans. Die is recensent Nederlandse literatuur voor De Standaard der Letteren. Het is altijd opnieuw aangenaam om vast te stellen, voor of na lectuur van een boek, dat mijn mening nogal vaak aansluit bij die van Cloostermans.

Mark Cloostermans heeft echter ook een erg lezenswaardige blog over literatuur. Van veel boeken leest hij de eerste 50 pagina's en beslist dan of hij het de moeite vindt om verder te gaan. Doorgaans volgt in dat laatste geval een meer uitgewerkte bespreking.

Het valt mij op dat sommige scherpere stellingnamen zijn besprekingen in De Standaard der Letteren niet halen. Dat mocht bijvoorbeeld Ann De Craemer, allicht tot haar begrijpelijke opluchting, ondervinden met haar laatste boek.

Mark Cloostermans relativeert het werk van een recensent. Positieve recensies worden gebruikt door de uitgeverij om uit te citeren, negatieve worden doodgezwegen. Het frustreert hem wel buitenmatig als hij een boek te slecht vindt om er zijn neus voor op te halen en het nadien toch een bestseller wordt. Zoals trouwens het geval is met de romans van een succesrijke Vlaamse schrijfster van dit moment.

foto De Standaard

Toevallig ontdekte ik bij Cloostermans' recensie van 'Oorlog en terpentijn' een positieve reactie van schrijver en journalist Stef Vancaeneghem uit Ronse. Zoals hier reeds eerder aangegeven, is Stef zowat het plaatselijke geweten. Hij is tevens de bedenker van de slogan 'Tuupe vuir Ronse'. In tegenstelling tot wat hij op een bepaald moment aankondigde, blijft Stef het maatschappelijke en politieke leven in Ronse en omgeving van nabij volgen. De berichten op zijn website zijn afwisselend ontroerend, hilarisch of onderhoudend, en vaak haast pijnlijk to the point.

Wie in de stukken van Mark Cloostermans en Stef Vancaeneghem figureert, zal dat niet altijd even prettig vinden. Maar of men het met hen eens is of niet, hun berichten laten de lezer zelden onverschillig. Beiden beschikken immers over de kracht van hun overtuiging. Zo gaat dat immers bij 'rechters' die naar rechtvaardigheid streven. Al blijft elke mening vanzelfsprekend individueel en subjectief. 

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!