Onraad in het Kriebelbos (27)

Wat voorafging: Wanjala, de nieuwe kinderoppas is afkomstig uit Kenia maar woont nu in het dorp. Toch is het voor iedereen even wennen.

Papa wendde zich tot mama. ‘Heb jij al de nodige afspraken gemaakt met Wanjala?’

Mama knikte. ‘Ze weet alles wat nodig is. Waar de limonade staat en de chips en de chocolade…’

Papa blikte bezorgd naar mama. Femke vermoedde dat hij andere afspraken bedoelde. Wanneer zij naar bed moesten. Of ze nog een koekje kregen en daarna hun tanden moesten poetsen. Dat soort dingen.

‘Geen zorgen, meneer,’ zei Wanjala. ‘Ik lust alleen witte chocolade. Geen bruine!’ Ze schaterde het uit.

Even dacht Femke dat papa de vergadering maar zou afblazen, maar mama nam hem bij de arm. ‘Kom, wij moesten toch dringend weg.’

Ze stapten naar buiten en Femke, Fientje en Wanjala bleven hen uitzwaaien tot hun auto uit het zicht was verdwenen.

‘Wat zullen wij eens gaan doen?’ vroeg Wanjala dan.

‘Tekenen,’ antwoordde Fientje bliksemsnel. ‘Ik wil dat jij voor mij een kameel uit jouw land tekent.’

‘In Kenia zijn er helemaal geen kamelen.’

‘Dan maar een ander dier. Maakt niet uit,’ zei Fientje. Ze pakte Wanjala’s hand vast en stapte met haar de leefkamer binnen alsof zij al jaren de beste vriendinnen waren.

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (26)

Wat voorafging: Femke en Fientje maken kennis met Wanjala, de nieuwe kinderoppas die uit Kenia afkomstig is. Ook voor papa is het nog een beetje wennen.

Papa kwam de trap afgerend. Hij zag Wanjala staan en struikelde bijna ongelukkig over de traploper.

‘Pijn gedaan?’ vroeg Wanjala.

‘Helemaal niet,’ zei papa. ‘Zo kom ik altijd de trap af.’ 

Hij gaf Wanjala een handje en bekeek haar alsof het de eerste zwarte vrouw was die hij in zijn leven aanschouwde. Als Femke er goed over nadacht, was Wanjala wel de eerste gekleurde medeburger die ooit bij hen op bezoek kwam. 

Er was ooit iemand komen aanbellen om in een vreemde taal te informeren of hun auto te koop was. Maar die meneer kwam uit Oekraïne en zag er zo mogelijk nog bleker uit dan papa.

Papa bestudeerde voor de zoveelste maal zijn uurwerk. Dat moest onderhand de honderdste keer zijn. Of toch bijna. ‘Wij moeten nu echt vertrekken,’ zei hij bezorgd. ‘Ik wil niet opnieuw te laat komen.’

‘In Afrika zegt men dat men geen tijd heeft maar tijd maakt.’ Wanjala glunderde.

‘Ik wou dat het waar was,’ verzuchtte papa. ‘Ik heb eerder de indruk dat de tijd mij maakt.’ 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (25)

Wat voorafging: de ouders van Femke en Fientje moeten naar een vergadering. Wanjala, de nieuwe kinderoppas, is net op tijd aangekomen.

De kinderoppas lachte haar witte tanden bloot en zwaaide uitgelaten naar Fientje en Femke die achter mama aan waren gelopen.

‘Ze lijkt op iemand van de televisie,’ fluisterde Fientje tegen Femke.

Femke knikte. Het was waar. Misschien was zij het wel.

‘Wat staan jullie daar te fezelen?’ vroeg mama. ‘Kom liever kennismaken met Wanjala.’

Femke kwam dichter en stak haar hand uit. ‘Ben jij van de televisie?’ vroeg ze.

Wanjala grinnikte. ‘Niet dat ik weet,’ zei ze. ‘Ik kom uit Kenia.’

Fientje bekeek haar verbijsterd. ‘Enkel om een avondje op ons te passen?’

Nu gierden zowel mama als Wanjala het uit. ‘Dat zou een dure oppas worden,’ lachte mama. ‘Ook voor het milieu trouwens als Wanjala heen en weer zou moeten vliegen. Nee, Wanjala woont nu in ons dorp. Ik ken haar van op het werk. Ze helpt bij ons in de bank.’ Mama werkte in een bankkantoor, waar ze mensen advies gaf hoe ze het best hun geld konden beleggen.  

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!

Onraad in het Kriebelbos (24)

Wat voorafging: komt de nieuwe kinderoppas wel op tijd? Wanjala heet ze. Een vreemde naam!

‘De kinderoppas komt beslist,’ zei mama. ‘Ik heb haar deze namiddag nog gebeld. Op haar GSM.’

‘Op haar GSM?’ herhaalde papa ongelovig.

Mama giechelde. Zo had Femke haar al lang niet meer gezien. Ze leek wel een meisje uit de eerste klas. ‘Nee, op haar tamtam.’ 

Ze gierde het uit en ook Fientje proestte het uit. ‘Tamtam, tamtam,’ bleef ze maar nazeggen. Femke lachte maar mee, al vroeg ze zich af wat mama precies bedoelde met haar grapje.

Papa lachte groentjes en liep nog eens naar de badkamer om voor de zoveelste keer een kam door zijn schaarser wordende haren te trekken.

Toen hij net naar boven was, ging de bel. Tweemaal kort na elkaar.

‘Dat zal Wanjala zijn,’ zei mama opgelucht. ‘Precies op tijd. Zoals ik verwacht had.’

Ze stapte naar de voordeur en opende het slot. De deur zwaaide open en daar stond een zwarte mevrouw, van een jaar of dertig, met kroezeltjes in het haar. 

Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!