De schroothandelaar

Van alle beroepen bestaat er een goede en een slechte variant. Natuurlijk, hoor ik je opmerken, een goede en een slechte slager, een goede en een slechte bakker. Ja, zo ken ik er ook nog een paar. Maar hoe zit het met moordenaars? Bestaat er daar wel een goede versie van? Zeker, denk maar aan Jezus aan Zijn kruis, geflankeerd door de slechte moordenaar en, jawel, zijn berouwvolle collega.

Nu iets moeilijker: hoe zit dat met schroothandelaars? Heeft er daar al iemand een goed exemplaar van over de vloer gekregen? Ik zal je verrassen: in mijn jeugd woonde er een schroothandelaar in onze straat. Voldeed aan alle clichés van het beroep, tot de vieze handen en de onverzorgde snor toe.

Ouders waarschuwden hun kleine kinderen dat hij losse handjes had. Wat niet eens waar was. Tenzij hij slecht geslapen had, wat weleens gebeurde. Dat soort man dus…

Op een dag kwamen twee moedige getuigen van Jehova bij hem aanbellen. Of hij een half uurtje tijd had om over God te praten? Die schroothandelaar bekijkt hen eerst nog verbaasd, maar dan al snel vol spot, en antwoordt vervolgens zonder verpinken: ‘Over God niet, maar over de vrouwen altijd!’

Die getuigen hebben daar geen half uur, geen volledig uur, maar bijna twee uur doorgebracht en toen ze eindelijk buiten strompelden, hadden ze een glimlach op de lippen alsof ze de mooiste vrouwen uit de hemel persoonlijk hadden ontmoet.

De volgende zaterdag trok ik met een schoolmakker naar die schroothandelaar. We hadden voor de gelegenheid een lange broek en een ruitjeshemd aangetrokken, wat ons alleen in onze verbeelding wat stoerder deed lijken. ‘Meneer, wij willen ook over de vrouwen praten.’ Nooit sneller een poort op onze kop gekregen dan die keer.

Wie beweerde daar dat leergierigheid een deugd is?

PS: deze column verscheen eerder in een licht gewijzigde versie op de Nederlandse website van Schrijverspunt.