De roos en de lavendel (26)

Wat voorafging: Mireille Calendal komt Maarten waarschuwen voor haar man? Zal hij haar waarschuwing opvolgen of net in de wind slaan?

Maarten wou eventueel uit L’Isle vertrekken. Misschien was dat inderdaad niet onverstandig, maar dan wel nadat hij fatsoenlijk afscheid had genomen van Rose.

'Rose komt niet meer. Nooit meer,’ beklemtoonde Mireille. ‘Ga dus zo snel mogelijk.’ Het klonk als een koel bevel dat ze ogenblikkelijk afzwakte door haar motivatie te verklaren. 'Ik wil geen dode op mijn geweten.'

Even vroeg Maarten zich af of de vrouw soms waanzinnig was of een misselijke grap met hem probeerde uit te halen.

'Lach niet,' zei ze. 'Je zou heus de eerste dode niet zijn.' Ze zuchtte verschillende keren. Daarna liep ze weg.

Ze meende het. Pas nu drong het helemaal tot Maarten door. Ze was niet gek, daarvoor stonden haar ogen te weinig waanzinnig, en ook geen flauwe grapjas, daarvoor ontbrak het haar aan speelse creativiteit. Dit was bittere ernst.

Een lichte paniek maakte zich van hem meester en hij haastte zich terug naar het hotel van de zussen Grenier. Ghislaine bekeek hem argwanend vanachter de balie toen hij binnenstormde. Ze sakkerde want haar geliefde tv-feuilleton liep. Net op dit heuglijke moment viel de held in de armen van zijn buurmeisje.

Maarten sloot zich op in zijn kamer en barricadeerde de deur aan de binnenkant met een gammel tafeltje, dat beslist nog de feestelijke opening van het hotel had meegemaakt. Gelukkig voor hem was Ghislaine hardhorig. Hij liet het rolluik naar beneden en installeerde zich op het bed. 

Vanuit de kamer probeerde hij verwoed de politie te bereiken. Hij was zo zenuwachtig dat hij zich eerst tweemaal in het nummer vergiste en toen hij het juiste nummer draaide, kreeg hij een suikerzoete dame op een bandje te horen. Het was een zwoele en discrete stem, helemaal geen stem die je verwachtte als je het nummer van de politie belde. Deze lieve vrouw gaf hem de raad mee om de volgende morgen eens terug te bellen. Maarten gromde ontgoocheld.

Hij durfde geen beroep te doen op Ghislaine en Célia, die hij onvoldoende betrouwde. Geen oog deed hij die nacht dicht. Hij woelde en rolde voortdurend van de ene op de andere zij. De hele tijd dacht hij aan François Arnaud, en verder gingen zijn gedachten uit naar Mireille en vooral naar Rose. Ze was mooi, ze was leuk, ze was aardig, en nog wel een paar dingen meer. Al begreep hij niet hoe hij eerst zo puberaal smoor op haar was. 

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!

De roos en de lavendel (25)

Wat voorafging: Maarten Dekeyser maakte geregeld een afspraakje met de bloedmooie Rose in L'Isle-sur-la-Sorgue. Maar dat was zonder haar familie gerekend...

Elke avond wachtte Maarten Dekeyser Rose op op een bankje nabij het postkantoor in de avenue des Quatres Evangélistes. Maarten had geen oog voor de zieltogende duiven of voor de honden met hun baasjes. Hij bleef angstvallig het postkantoor in de gaten houden. 

Niet dat het gebouw architecturaal zo bijzonder was, het was zelfs eerder stijlloos met veel beton en opvallend smalle ramen om de zon buiten te houden. Het was het soort gebouw waarvan men doorgaans welwillend zegt dat het functioneel is om vooral niet te moeten toegeven dat het lelijk is. Af en toe kwam er iemand vruchteloos aan de klink van het gebouw rommelen en keerde dan onverrichter zake op zijn stappen terug of gooide een kaartje of een brief in de daartoe bestemde bus.

Op een avond kwam een vrouw naast Maarten op de bank zitten. Op dat moment besefte Maarten reeds dat Rose niet de vrouw van zijn leven zou worden. Weliswaar wist hij met een zekerheid waarmee men ten oorlog trekt dat hij zelden een mooier meisje had gezien en nooit eerder zo’n aantrekkelijke verschijning had gezoend. 

Maar hij had intussen, met scha en schande, voldoende levenservaring opgebouwd om te beseffen dat het aloude cliché waar was dat de echte schoonheid diep in het hart school. Hij kon best enkele uren naar het zangerige Provençaals van Rose luisteren, maar niet de rest van zijn leven. Het verdriet van België liet zich niet drogen door wat flarden Provençaalse zon.

Het was één van die avonden dat Rose veel te laat was en dat hij begon te twijfelen of hij de volgende dag wel zou terugkomen. Misschien begon het tijd te worden om naar huis terug te keren. Hij was hier al te lang en de Vlaamse problemen die hij ontvlucht was, geraakten stilaan verstrengeld in nieuwe provençaalse problemen. Je kon je noodlot niet ontvluchten. Hij kreeg ook het gevoel dat hij Rose reeds te lang kende, dat er geen toekomst voor hen was weggelegd. Het was mooi geweest, maar hoe moest het nu verder?

De vrouw begon tegen hem te praten. Hij probeerde haar aan te kijken als iemand die van belangrijke zaken wordt afgehouden. Maar hij had niets belangrijks om handen, dus kwam dat weinig geloofwaardig over. Hij staarde haar aan en merkte dat ze ooit knap moest geweest zijn, wel niet zo knap als Rose, maar toch het soort vrouw dat in haar jonge jaren werd nagefloten en waar mannen gespeeld stuntelig tegen aanliepen om haar dan met veel verontschuldigingen een glaasje pastis op een terrasje aan te bieden.

Mireille Calendal, de moeder van Rose, was evenwel niet in de stemming voor een glaasje anijsdrank. Ze kon zich zelfs niet herinneren dat ze zich ooit door vreemde mannen op terrasjes had laten versieren. Zonder zichzelf voor te stellen, zei ze tegen Maarten dat ze gekomen was om hem te waarschuwen. 

Niet zomaar, maar voor haar man die de laatste tijd zichzelf niet was en die, als hij één van zijn in L’Isle beruchte buien had, de dwaasheden opstapelde. ‘Hij houdt zo al niet van Belgen,' vervolgde Mireille en ze vertelde dat François iets vermoedde. 'Over jou en Rose, bedoel ik.' Ze aarzelde. 'In deze stemming acht ik hem tot alles in staat. Vertrek uit L'Isle voor er verschrikkelijke ongelukken gebeuren.'

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!

Alles verandert?

Over Kristien Hemmerechts heb ik hier reeds eerder bericht. Deze veelzijdige schrijfster hoeft niet meer voorgesteld te worden. Zij heeft verhalenbundels, romans en essays op haar naam en werd herhaaldelijk voor haar werk bekroond. 

Ter gelegenheid van haar zestigste verjaardag verscheen haar nieuwe roman 'Alles verandert'. Deze roman spiegelt In ongenade, het bekroonde werk van Nobelprijswinnaar Literatuur J.M. Coetzee. 

Iris Verdonck is een gewaardeerde universiteitsprofessor. Haar leven kantelt evenwel wanneer ze halsoverkop verliefd wordt op een Poolse studente. Iris zet alles op het spel en dreigt alles te verliezen waarvoor ze gedurende jaren gevochten heeft. Uiteindelijk vindt ze haar zoon Peter terug en trekt in in het huis dat hij bewaakt in opdracht van een diplomaat. Daar wordt ze evenwel met haar eigen dildo verkracht door drie Afrikaanse (mogelijk Somalische) vrouwen.

Daarmee lijkt de cirkel rond: de feministe die zelf een vrouw aanrandt, wordt op haar beurt door drie vrouwen aangerand. Alles verandert, maar Iris Verdonck heeft tijd nodig om dat in te zien. Meer dan haar zoon, die zich sneller en nederiger neerlegt bij de veranderende machtsevenwichten in de wereld. Iris heeft een ontwikkeling meegemaakt, is in ongenade gevallen, maar lijkt op het einde toch niet helemaal afstand te kunnen nemen van haar oude denkpatronen.

Kristien Hemmerechts wil net als haar hoofdfiguur wijzen op het belang van gender in het gedrag en op de mannelijke focus op seksualiteit in de literatuur. 'Alles verandert' is een boeiende en intrigerende roman, een typische Hemmerechts ook. Minpunt is dat het verhaal niet altijd even geloofwaardig overkomt.

Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!