Het verdriet van België

Nee, dit bericht handelt niet over de situatie van ons land. Wel is de titel een verwijzing naar Hugo Claus, wiens magnum opus onder die titel verscheen. Ik heb Claus nooit ontmoet. Al bevond ik mij ooit, lang geleden, toevallig in hetzelfde Griekse restaurant als de schrijver. Ofschoon ik in goed gezelschap verkeerde, met onder meer een specialist mediarecht aan mijn zij, waren wij toch allen onder de indruk van de aanwezigheid van de Meester.

Het Grieks restaurant in de Vlaanderenstraat in Gent is er nog steeds. Hugo Claus zelf is echter al enige tijd niet meer onder ons.

Minder bekend is dat Claus jarenlang in Zuid-Oost-Vlaanderen heeft gewoond. In 1964 verhuisde de auteur van Gent naar een vierkantshoeve in Nukerke (nu een deelgemeente van Maarkedal). Hij had aanvankelijk zelfs de bedoeling om er een schrijverspaviljoen te laten aanbouwen. Claus woonde er met zijn toenmalige vrouw Ellie Overzier en zijn zoontje Thomas. Die laatste ging er ook naar de kleuterschool. Hugo Claus stelde dat hij woonde op een plek in Nukerke waar zelfs Christus nog niet was voorbijgekomen. De auteur verliet de hoeve feitelijk in 1970. Later, in 1989, zou hij in het boek 'De Zwaardvis' verwijzen naar zijn Nukerkse periode.

De literatuurgeschiedenis van het grensgebied tussen Oost-Vlaanderen en Henegouwen is rijker dan vaak wordt aangenomen. Misschien kan deze (deels) verborgen geschiedenis vroeg of laat aanleiding geven tot een toeristische route. Of waarom niet als inspiratiebron dienen voor een autozoektocht?

Benieuwd naar de volgende berichten? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle berichten vanzelf in je mailbox.

Hercule Poirot

Verschillende Vlamingen zijn de laatste vijftien jaar de taalgrens overgestoken en hebben zich gevestigd in Le Pays des Collines. Het is een groene, golvende streek die aansluit bij de Vlaamse Ardennen. De bouwkavels zijn er nog iets ruimer en de woningen doorgaans wat goedkoper. Bovendien zijn er statige herenhuizen en landelijke woningen die doen dromen van verre streken in Frankrijk. Voorbij Lessen kan men ook relatief vlug via de snelweg naar Brussel.

De veelzijdige kunstenaar Pjeroo Roobjee (pseudoniem van Dirk De Vilder) verhuisde reeds in 1998 van een oud schoolgebouw in Zegelsem (Brakel) naar Ellezelles. Die Waalse taalgrensgemeente gaat onder meer prat op 'Le Sentier de l'Etrange', een wandelpad waarop je heksen, duivelse figuren en ander sympathiek volk kan ontmoeten. Men beweert er trouwens ook dat Hercule Poirot in het dorp is geboren. Inderdaad, de even ijdele als geniale detective die de moeilijkste mysteries van Agatha Christie spelenderwijs ontrafelt. Met wat hulp van de kleine grijze hersencellen.

Bij de dood van Agatha Christie in 1976 vroeg men zich af of Hercule Poirot een 'historisch' persoon was of geïnspireerd op karaktertrekken die de schrijfster tijdens de Eerste Wereldoorlog had opgemerkt bij gewonde Belgen. In Ellezelles hebben ze dat raadsel opgelost: Hercule is er geboren op 1 april 1850... Het verleidde zelfs de Britse Poirot-vertolker David Suchet in juli 2013 tot een bezoek aan het dorp.

Pjeroo Roobjee is nog steeds actief als schilder, graficus en schrijver. Hij werd inmiddels meermaals bekroond voor zijn artistiek werk. Hij is tevens de vader van Thuis-actrice Merel De Vilder Robier. Vorig jaar publiceerde Roobjee zijn nieuwste roman 'De zomer van de neusbloedingen'.

Ook in deze roman pakt de auteur uit met zijn kenmerkend barokke en exuberante taalgebruik. Ter illustratie uit het begin van zijn roman: 
“Binst dat zij een seconde later haar toilettafel naderde, om aldaar in de spiegel de gebronsde volmaaktheid van haar bast te kunnen wederzien, vertelden alle poriën van haar rug dat Thilo doorheen het ossenoog boven de lage ruit van de porte-brisée naar de regionen van haar lichaam aan het gluren was.”

Benieuwd naar de volgende berichten? Volg deze blog via mail (Submit: zie rechts bovenaan) en je ontvangt alle berichten vanzelf in je mailbox.

WK voetbal

Inmiddels is het wereldkampioenschap voetbal afgetrapt. In 2002 ging de finale van het WK door op mijn verjaardag. Brazilië won van Duitsland en ik bevond mij op een lommerrijk, nagenoeg verlaten terrasje aan de rand van de Ardèche. Het weer was heerlijk, de wijn niet minder en de rust deugddoend omdat de wereld tijdens die finale even leek stil te staan. Aan de einder dommelden de bergen van de Vercors zo vreedzaam in dat ik vergat dat men er gieren kweekte. Alleen de Rhône stroomde landerig verder. 
Sindsdien ben ik een "hartstochtelijk aanhanger" van de wereldbeker voetbal en van de Rode Duivels. Indien u toch opkijkt tegen die lange reeks voetbalavonden, kan u misschien naar een interessant boek grijpen. Hierbij enkele tips en/of weetjes, met bijzondere aandacht voor de Vlaamse Ardennen, het groene grensgebied in de onderbuik van Oost-Vlaanderen.

Bert Dekimpe, bibliothecaris van Kluisbergen, publiceerde eind 2013 zijn debuutroman 'Schitterende prijzen' bij uitgeverij Free Musketeers. Het is 1985 en Sven zit in de derde klas in een katholieke jongensschool. De roman is zowel een ontroerende ode aan de jeugd als een nostalgische terugblik op de jaren tachtig.

Van Merel Carrijn uit Brakel-Elst verscheen heel recent haar derde roman 'Verknipt', het verhaal van een meisje in haar puberteit en haar zoektocht naar geluk en liefde. Merel is amper 19 jaar oud. Het betreft een uitgave van Boekscout.

Publicist en journalist Koenraad De Wolf uit Herzele, bekend voor onder meer zijn talrijke kunsthistorische werken, publiceerde bij Lannoo 'Blauwe ogen', een historische roman over de gruwelen van de medische experimenten van de nazi's. Koenraad De Wolf was tijdens zijn loopbaan als publicist reeds goed voor ongeveer 6.000 bladzijden aan boeken en artikelen.

De provincie Oost-Vlaanderen reikt jaarlijks twee prijzen uit voor letterkunde. Dit jaar komen poëzie en toneel aan bod. Inzenden kon tot 15 april 2014. De laureaten worden in het najaar bekendgemaakt. 

Uitsmijter: Peter Terrin won in 2012 met zijn roman 'Post mortem' de AKO Literatuurprijs. Onlangs verscheen zijn nieuwe roman 'Monte Carlo'. De Nederlandse NRC rekent hem bij de echt interessante Nederlandstalige schrijvers. Peter Terrin woont in Herzele. Net als Manu Adriaens en bijvoorbeeld Free Souffriau, bekend als Mega Mindy. En dat zijn dus niet eens de enige 'Bekende Herzelenaars' (naar eigen goeddunken af te korten)...


Benieuwd naar het vervolg van 'De eenzaamheid van het grensgebied'? Afspraak op zondag!
Volg deze blog (zie rechts bovenaan) en je krijgt alle bijwerkingen vanzelf in je mailbox.