Engelse versie van 'Het smelt'!

'Het smelt', de bestseller van Lize Spit zet zijn internationale opmars verder. Begin mei verscheen 'The Melting', de Engelse versie van Spits debuutroman. 

Eerder werden de vertaalrechten reeds verkocht aan diverse landen. Dat mocht ik  twee jaar geleden zelf vaststellen in de bibliotheek van Aarhus in Denemarken waar de Deense vertaling prominent stond uitgestald.

In 'Het smelt' keert een jonge vrouw terug naar haar geboortedorp om er wraak te nemen. Een centrale rol is daarbij weggelegd voor een grote blok ijs.

Bij ons ligt inmiddels de opvolger 'Ik ben er niet' al een tijdje in de winkelrekken. De psychische problemen van haar vriend zorgen bij de vrouwelijke hoofdfiguur van deze roman voor een toenemende onrust.

PS: de foto bij deze bijdrage is afkomstig van een tweet van Spits Nederlandse uitgeverij Das Mag.

Het dubbele leven van Frederik Backaert

Foto: Bert Broos

Ik zal het maar bekennen, ook ik heb een boontje voor de wielrenner en landbouwerszoon Frederik Backaert uit Michelbeke. Dat kan vreemd lijken, want er zijn veel renners met een meer indrukwekkend palmares. Backy zal wel nooit de Tour of de Giro winnen en wellicht evenmin de Ronde van Vlaanderen, zelfs al doet die zijn geliefde Berendries aan.

Maar Frederik Backaert heeft een authentieke uitstraling, een naturel waardoor je hem veel vergeeft. Hier is geen renner aan het woord die te lang mediatraining heeft gekregen en zich uitput in nietszeggende volzinnen. Als ze hem op tv confronteren met een knappe rennersvrouw begint hij nog altijd jongensachtig te blozen.

Maar die onwennigheid valt weg eenmaal thuis tussen de koeien in het vertrouwde Michelbeke. En wanneer een journalist hem komt opzoeken in de ouderlijke boerderij wordt al eens de koffiekan op tafel gezet vergezeld van een koekjestrommel met een foto van het koningspaar. Niet met bijbedoelingen of om een dubieus statement te maken om de eigen superioriteit in de verf te zetten, maar omdat die koekjes zo lekker zijn en die foto best geslaagd is. Het leven kan heerlijk zijn als je het tot de essentie durft te herleiden.

Het gevaar bestaat dat sommigen van Backaert een karikatuur maken: de eenvoudige plattelandsjongen tussen de haaien van het wielerpeloton. Zoals sommigen ook onze mooie Vlaamse Ardennen graag wegzetten als een landelijke uithoek waar de sterre bleef stille staan. Alsof de moderne tijden hier nog niet helemaal zijn doorgedrongen…

Toch is het deels toeval dat de streek enigszins haar groen karakter heeft weten te behouden. Onder meer te danken aan een gebrekkige ontsluiting, die echter tevens veel pendelarbeid en braindrain heeft veroorzaakt. Alles heeft zijn prijs, al vergeten we dat graag.

Na zijn wielerloopbaan zal Frederik Backaert de familiale boerderij overnemen en zich volop aan de boerenstiel wijden. Geen dubbel leven meer en vooral geen gevaar voor ‘het zwarte gat’! Een carrièreplanning waar veel van zijn huidige collega’s nog een puntje kunnen aan zuigen. Nuchtere mensen in de Vlaamse Ardennen! Maar eerst hopelijk toch nog een tijdje koersen, Frederik. Momenteel wat onderbelicht in Franse loondienst, wie weet echter wat de wielertoekomst nog brengt?

PS: half juli liet Frederik Backaert weten dat hij eind 2021 stopt met wielrennen. Door de coronacrisis komt hij nog aan weinig wedstrijden toe, wat zijn koersplezier ernstig verminderde. Na zijn wielerloopbaan gaat Frederik zich zoals eerder aangekondigd toeleggen op de boerenstiel.

Deze column verscheen eerder in een licht gewijzigde versie op De Beiaard on line/Nuus.

De schroothandelaar

Van alle beroepen bestaat er een goede en een slechte variant. Natuurlijk, hoor ik je opmerken, een goede en een slechte slager, een goede en een slechte bakker. Ja, zo ken ik er ook nog een paar. Maar hoe zit het met moordenaars? Bestaat er daar wel een goede versie van? Zeker, denk maar aan Jezus aan Zijn kruis, geflankeerd door de slechte moordenaar en, jawel, zijn berouwvolle collega.

Nu iets moeilijker: hoe zit dat met schroothandelaars? Heeft er daar al iemand een goed exemplaar van over de vloer gekregen? Ik zal je verrassen: in mijn jeugd woonde er een schroothandelaar in onze straat. Voldeed aan alle clichés van het beroep, tot de vieze handen en de onverzorgde snor toe.

Ouders waarschuwden hun kleine kinderen dat hij losse handjes had. Wat niet eens waar was. Tenzij hij slecht geslapen had, wat weleens gebeurde. Dat soort man dus…

Op een dag kwamen twee moedige getuigen van Jehova bij hem aanbellen. Of hij een half uurtje tijd had om over God te praten? Die schroothandelaar bekijkt hen eerst nog verbaasd, maar dan al snel vol spot, en antwoordt vervolgens zonder verpinken: ‘Over God niet, maar over de vrouwen altijd!’

Die getuigen hebben daar geen half uur, geen volledig uur, maar bijna twee uur doorgebracht en toen ze eindelijk buiten strompelden, hadden ze een glimlach op de lippen alsof ze de mooiste vrouwen uit de hemel persoonlijk hadden ontmoet.

De volgende zaterdag trok ik met een schoolmakker naar die schroothandelaar. We hadden voor de gelegenheid een lange broek en een ruitjeshemd aangetrokken, wat ons alleen in onze verbeelding wat stoerder deed lijken. ‘Meneer, wij willen ook over de vrouwen praten.’ Nooit sneller een poort op onze kop gekregen dan die keer.

Wie beweerde daar dat leergierigheid een deugd is?

PS: deze column verscheen eerder in een licht gewijzigde versie op de Nederlandse website van Schrijverspunt.