Jij vindt ze toch ook goed?'
In al die jaren is hij nauwelijks veranderd. Het lijkt of de tijd geen vat op hem heeft. Hij heeft nog steeds dezelfde karakterkop en een weerbarstige witte haardos. Je zou zijn beeltenis zo kunnen toevoegen aan een galerij van Vlaamse literatoren van een vorige generatie. Weinigen zouden hem 'ontmaskeren' tussen de portretten van Timmermans en Streuvels.
Ooit woonde ik in zijn buurt. Op een avond vond ik een handgeschreven briefje in de bus. 'Mijn gedichten zijn te koop in de boekhandel. Dank u.' Ik ging hem feliciteren, kreeg een glas, een mondelinge bloemlezing en een gratis bundel. Zijn gedichten vertoonden meer invloed van Guido Gezelle en Alice Nahon dan van Herman De Coninck of Leonard Nolens.
Later volgden er verschillende bundels in eigen beheer, met titels als 'Mijmeringen' en 'Louteringen'. Hij werkte toen nog bij de belastingdienst en zat 's middags soms op een bankje tussen het groen en de heuvels te verpozen. Op zoek naar de schoonheid die hij in zijn werk niet vond, of te weinig vond.
Hij voerde zijn eigen promotie, vaak in een onnavolgbare stijl, maar niet zonder succes. Er doken verzen van hem op op borden langs de weg en op toeristische plekken, maar toch vooral op rouwberichten. Ik weet niet welk onpeilbaar verdriet hij met zich meedroeg, maar zijn woorden brachten troost op momenten waarop dat nodig was.
'Ik heb schrik om beroemd te worden,' vertrouwde hij mij destijds toe. 'Beroemde mensen sterven soms snel.'
Dat is hem alvast bespaard gebleven.
