Wat voorafging: Melanie, de stagiaire bij het reclameburau Risk, was best wel onder de indruk van de kennis van Robert Impens. Het gaf hem een goed gevoel om die aan de volgende generatie te kunnen doorgeven.
Melanie had zwijgend geluisterd,
onder de indruk, ongetwijfeld onder de indruk van Roberts kennis die haar nieuwe
inzichten bood. Hij was als een ober met een dienblad vol verrukkelijke hapjes.
Het soort ober dat je alleen op exclusieve recepties ontmoette. Ze hoefde
alleen nog maar toe te tasten om er haar voordeel bij te doen.
Vooral het verhaal van de
Emmaüsgangers had haar aangetrokken. Hoe zij ontgoocheld Jeruzalem verlieten en
niet vermoedden wie hen vergezelde tot Hij ’s avonds bij hen het brood brak.
Verwees Hubert Lampo in 'De komst van Joachim Stiller' niet naar dit
bijbelfragment?
Melanie knikte enthousiast. Ze had op
school het boek moeten lezen, ze had het zelfs met plezier gelezen en er een
bespreking aan gewijd die ze voor hem eens zou meebrengen.
‘Die zal ik met veel genoegen
doornemen,’ had Robert gezegd. Het was de rol die hem lag, de rol van de
begrijpende vader die hij nooit had kunnen zijn.
Hij
was dan misschien niet zo trendy als Freek, maar hij koesterde ook die ambitie
niet. Nee, degelijkheid was zijn waarmerk. Robert Impens zou al heel tevreden
geweest zijn als zo’n meisje als Melanie later met stille voldoening zou
terugkijken op haar stage bij Risk. En dat ze dan, waarschijnlijk gewoon bij
zichzelf, zou concluderen dat die ogenschijnlijk wat saaie meneer Impens haar
toch maar de beginselen van goed kantoorwerk had bijgebracht. Niet
spectaculair, niet met de bedoeling om haar te overdonderen, laat staan om haar
te overweldigen, maar met zachte hand en met kennis van zaken.
Benieuwd naar het vervolg? Afspraak op zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten